بریده‌هایی از کتاب تفکر طراحی در کسب و کار

«به هر مسئله‌ای به‌عنوان یک امکان نگاه کنید.»

این‌گونه به‌نظر می‌رسد که کسب‌وکار از مریخ و طراحی از ونوس آمده است

در یک جهانِ همواره درحال‌تغییر، پذیرش بسیار برتر از انکار است، اما موفقیت شجاعت می‌طلبد و به چیزی بیشتر از نگرش مثبت نیاز دارد.

فرایند طراحی با چهار پرسش بسیار اساسی سروکار دارد که با چهار مرحلهٔ فرایند منطبق هستند: چه وضعیتی هست؟ چه می‌شود اگر؟ چه چیزی شگفت‌آور است؟ و چه چیزی جواب می‌دهد؟

هرگز اطلاعات کافی نخواهیم داشت. هرگز اطلاعات درست نخواهیم داشت. فقط باید چیزهایی را که درحال‌حاضر داریم تفسیر کنیم و بهترین کاری را که می‌توانیم، انجام دهیم.

تفکر طراحی برای رشد ارگانیک و نوآوری می‌تواند همان کاری را انجام دهد که سیستم مدیریت کیفیت جامع برای کیفیت انجام داد؛ یعنی قرار دادن ابزارها و فرایندهایی در دستان مدیران برای تحقق بخشیدن به چیزی که همیشه برایمان مهم بوده است.

اگر مدیران مانند طراحان فکر می‌کردند، چه می‌شد؟ اما اجازه بدهید گام‌به‌گام پیش برویم. اگر طرز فکر مدیران به طراحان شبیه‌تر بود، چه چیزی تغییر می‌کرد؟ می‌خواهیم توجه‌تان را به این سه واژه جلب کنیم: همدلی، ابداع و تکرار.

طراحی با همدلی آغاز می‌شود، شناختی عمیق از کسانی که برای آنها طراحی می‌کنیم.

معنی آن، «فهمیدن» مشتریان به‌عنوان افراد واقعی با مسئله‌های واقعی است، نه دیدن آنها به‌عنوان اهدافی برای فروش یا مجموعه‌ای از آمارهای جمعیت‌شناختی مانند سن، سطح درآمد یا وضعیت تأهل. این رویکرد مستلزم داشتن فهمی از نیازها و خواسته‌های مشتریان، هم در سطح احساسی و هم در سطح «منطقی» است

باید مدیران بپذیرند که باور اساسی‌شان که «تجزیه‌وتحلیل مساوی ریسک کمتر است» در رویارویی با عدم‌قطعیت، کاملاً غلط است. پنهان شدن در دفترتان و استفاده از اعداد نامطمئن گذشته برای پیش‌بینی آینده، تقریباً خطرناک‌ترین کاری است که می‌توانید انجام دهید.

طراحانِ خوب به‌جای نتیجه‌گیری کردن از داده‌های گذشته، برای ملموس کردن ایده‌هایشان، بیرون رفتن و به دست آوردن داده‌های بهتر از دنیای واقعی، وقت می‌گذارند.

تفکر حاکم در کسب‌وکار، منطقی بودن و واقع‌نگری را مسلّم می‌انگارد. عامل تصمیم‌گیری در آن، منطق اقتصادی سرد و یکنواخت است. در این دیدگاه، واقعیت، دقیق و قابل‌اندازه‌گیری است. «حقیقت» وجود دارد - و پاسخ‌ها «درست» یا «غلط» هستند.

درعوض، طراحی، تجربهٔ انسانی را به‌مانند معیار تصمیم‌گیری‌اش همیشه نامرتب و به‌هم‌ریخته می‌انگارد و عینیّت حقیقی را به‌عنوان توهم در نظر می‌گیرد. واقعیت برای طراحان، همیشه توسط مردمانی ترسیم می‌شود که آن را زندگی می‌کنند. به‌نظر می‌رسد محرّک تصمیم‌ها در این جهان، بیشتر احساسات باشند تا منطق؛ شوق‌واشتیاق نسبت به منطق، برانگیزانندهٔ قوی‌تری به نظر می‌آید.