بریده‌هایی از کتاب حکومت نظامی: شهربندان

اصول صحيح می‌‌گويد که اخذ رای آزاد است. و معنی آن اين است که فقط آرايی که به نفع دولت است آرا آزاد محسوب خواهد شد

خدا از دنيا برگشته و منکر آن است و من از خدا برگشته‌‌ام و منکر او هستم! زنده‌‌باد هيچ. زيرا اين تنها چيزی است که وجود دارد!

آه! چه حکمران خوبی داريم. اگر وضع بودجه‌‌اش خراب است و اگر زنش زناکار است با يک اعلاميه فساد بودجه‌‌اش را روپوشی می‌‌کند و زناکاری عيالش را تکذيب می‌‌نمايد و ديگر مسئله برايش کاملاً مختومه می‌‌شود.

شما مردم را گرسنه نگاه داشته‌‌ايد و آنها را از هم جدا کرده‌‌ايد تا عصيان و شورششان را از بين ببريد، شما آنها را ضعيف و درمانده می‌‌کنيد و سبعانه نيروی آنها را می‌‌بلعيد و اوقاتشان را مشغول می‌‌کنيد تا از وحشت نه جوششی بکنند و نه مجالی برای جوشش داشته باشند! آنها در يک جای ايستاده‌‌اند و درجا می‌‌زنند، راضی باشيد! علی‌‌رغم جمعيتی که دارند تنها هستند،

ای شورش مقدس، ای عصيان زنده، ای افتخار و شرف ملت، به اين مردم دهان‌‌بسته نيروی فرياد و فغان عطا کن.

روزی شما خواهيد فهميد که اگر انسان بداند که بشر هيچ و پوچ است و اگر بداند که چهره خداوند موحش و زشت است نمی‌‌تواند به خوبی زندگی را برگزار کند.

ملخصاً آنکه از امروز بايد مردن با نظم و ترتيب را بیاموزید و به عبارت ديگر ياد بگيريد که چگونه بايد بميريد تا نظم و ترتيب مرگ را برهم نزده باشيد.

«آنچه که باقی می‌‌ماند و نمی‌‌توان آن را با نيروی منطق خُرد و مقهور کرد مرد مرگ است. يک امر حتمی و ناگزير. مسلّميّت مطلقی که منحصراً در اين دنيا وجود دارد. همه چيز غير از اين، شادی و خوشبختی است که با آزاد زندگی کردن توأم است و جدايی‌‌ناپذير. بدبختی غير قابل علاج اين است که انسان به خيالی فرو می‌‌رود که از حقيقت به کلی دور است. يعنی تصّور و خيال يک زندگی ابدی. بعد که اين خيال را خوب پخت و پرورش داد به همان نسبت که آن را بزرگ کرده از مرگ رنج می‌‌برد.»

مطمئن باش که ما همه داريم به آن مرحله از دوران تاريخ می‌‌رسيم که همه حرف می‌‌زنند، ولی هرگز جوابی دريافت نمی‌‌کنند. و وقتی دو نفر با يکديگر روبرو می‌‌شوند و صحبت می‌‌کنند، حرف‌‌هايشان برای خودشان نامفهوم است و دود می‌‌شود و به هوا می‌‌رود و بالاخره اين وضع به آخرين تکامل خود خواهد رسيد، اين آخرين تکامل سکوت مرگ است.

در حقيقت اين منطقی است که اگر زندگی بيهوده است و پوچ، خيلی احمقانه و زبونی است که انسان آن را تحملّ کند و منتظر باشد که دير يا زود مرگ بيايد و به آن خاتمه دهد.

«از اميد محروم بودن نا اميدی نيست

هر چيزی به غير از شراب و مستی و جنون از بين برود و حذف شود.

نه‌‌تنها ابراز احساسات و هيجان‌‌های احساساتی ممنوع است. بلکه کليه چيزهای بی‌‌ثبات ديگر هم مطلقاً غيرمجاز اعلام می‌‌گردد.

ديگر مرگ شما روی هوی و هوس نخواهد بود. چه هر کس دارای يک برگ هويت و مشخصات است و مطابق آن بايد بميرد.