بریده‌هایی از کتاب زمینه‌های روان‌شناختی نماز: شیوه‌های جذب به نماز با تأکید بر مکتب اسلام و اصول روان‌شناسی

نماز فرایند هجرت از خودخواهی به خداخواهی و از خودمحوری به خدامحوری

«آگوست ساباتیه»- استادفلسفه دانشگاه پاریس- درکتاب فلسفه دین می‌گوید: دین، روح انسان را با نیرویی نامرئی که مقدّراتش را در اختیار دارد، ارتبـاط می‌دهد و نماز که این ارتباط را برقرار می‌سـازد، دین حق، یعنی همان دینی است که به مرحله علم درآمده است. اگر دین با عمل زنده‌ای که پیوند دهنده‌ی آفـریده به آفریدگار و سوق دهنده‌ی روح به سـوی رستگاری باشد توأم نگردد معنا و مفهومی نخواهد داشت. این گفته‌آگوست ساباتیه مفهوم همان سخن رسول خدا(ص)است که فرمودند: «لاخَیرَ فی دینٍ لاصَلوهَ فیه»؛ خیری نیست در دینی‌که نماز درآن نباشد.

چرا باید نمـاز بخوانیم؟ قرآن کریم با جمله‌هایی کوتاه اما پر محتوا، پاسخ‌های گوناگونی به این پرسش داده است مثلا در جایی می‌فرماید: «وَ أَقِمِ الصَّلَاهَ لِذِکرِی»؛ و نماز را برای یاد من بپا دار. در این آیه رمز و راز نماز به یاد خدا بودن است و این چیزی است که حُسن و نیکویی آن برای هر انسانی که بر فطرت خویش باقی باشد از بدیهیات است. برای یک انسان فطری به یاد خدا بودن یک تکلیف نیست؛ که یک لذت و نشاط و شادمانی است.

قرآن کریم در شرح حال دودمان ناشایست برخی از پیامبران(ع) می‌فرماید: «فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ أَضَاعُوا الصَّلَاهَ وَاتَّبَعُوا الشَّهَوَاتِ»؛ پس بعد از آنان، فرزندان ناشایسته‌ای روی کار آمدند که نماز را تباه کردند، و از شهوات پیروی نمودند.