بریده‌هایی از کتاب سیمای زرد و پنج داستان دیگر

آقا واتسن عزیز. من از جمله آن اشخاصی نیستم که شکسته نفسی و فروتنی را از صفات پسندیده می‌دانند. برای یک آدم منطقی هر چیزی باید عینآ همان‌طوری که هست دیده شود؛ خود کوچک‌بینی همان‌قدر انحراف از حقیقت است که خود بزرگ‌بینی.

حقیقت، هر حقیقتی بهتر است از شک نامعلوم.

وی شخصی است کم سخن و متکی به خود، با طبع اندکی مغرورِ شخصی که بیشتر خوش دارد زخم خود را پنهان کند تا اینکه آن را در معرض تماشای دیگران بگذارد

آقا واتسن، هرگاه دیدی من دارم از هوش و استعداد خودم بیش از حد غرّه می‌شوم و یا اینکه در مورد پرونده‌ای دقت کافی نمی‌کنم، لطفآ توی گوش من واژه «نوربری» را نجوا کن تا مرا تا ابد رهین منّت خود کنی.

وجود هنر در خون می‌تواند غریب‌ترین شکل‌ها را به خود بگیرد.

دوست من، به تو می‌گویم که اگر امکان داشت گزارش دقیقی از این مبارزه خاموش نوشته شود، به عنوان شاهکاری از جنگ و گریز، از تک و پاتک، جایگاه شامخی در تاریخ کشف جرایم پیدا می‌کرد. هیچ‌گاه در کار خود، به چنین اوجی صعود نکرده بودم و هرگز حریفی تا این حد مرا زیر فشار قرار نداده بود. یک ضربه او می‌زد و ضربه‌ای به همان قدرت و بلکه اندکی قوی‌تر من.

مشکل اصلی در مورد پرونده شما وجود اطلاعات و مدارک بیش از اندازه بود. آنچه مهم و حیاتی بود در زیر قشری از اطلاعات نامربوط پنهان شده بود. از همه حقایقی که به ما عرضه شدند ما می‌بایستی آنهایی را که اساسی تشخیص می‌دهیم دستچین کنیم و سپس به ترتیب درست پشت سر هم قرار دهیم تا بتوانیم این سلسله رویدادهای بسیار عجیب را بازسازی کنیم.

حقیقت، هر حقیقتی بهتر است از شک نامعلوم.

آنچه دیگران در او به حساب غرور می‌گذارند در واقع کوششی است برای سرپوش نهادن بر احساس شدیدی از ضعف نفسِ طبیعی.