بریده‌هایی از کتاب سمفونی مردگان

دارم رفته رفته تبدیل به آدمی می‌شوم که به فکر کردن فکر می‌کند. حالا فکر کردن برای من عادت شده. هدف شده. همه‌اش دلم می‌خواهد بنشینم و فکر کنم. مهم نیست که دست‌هام به چه کاری مشغولند.

آیدین گفت: «هر قدر که آن‌ها مخالفت می‌کنند، من بیش‌تر تلاش می‌کنم.»

صورتش از گرمای بخاری‌ها گل انداخته بود و مدام به مادر می‌گفت: «می‌بینی؟ جلو مردم را نمی‌شود گرفت. می‌خواهند شاد باشند.

احساس می‌کردم وقتی آدم تنها می‌شود، تمامی غم دنیا در وجودش خیمه می‌زند. احساس می‌کند آن‌قدر از دیگران دور شده که دیگر هیچ‌وقت نمی‌تواند به آن‌ها نزدیک شود. می‌بیند میان این همه آدم، حسابی تنهاست. یعنی هیچ‌کس را ندارد. آن شب دلم می‌خواست شادی‌ام را با او نصف کنم.

پدر خیال می‌کرد آدم وقتی در حجره خودش تنها باشد، تنهاست. نمی‌دانست که تنهایی را فقط در شلوغی می‌شود حس کرد.

آیدین گفت: «اگر به خاطر خون باشد، خوب چرا جنگ می‌کنند. زالو بیندازند.» پدر گفت: «لابد مثل تو که داری جان مرا می‌گیری.»

«زمانی که آدم ثروتمند می‌شود، در هر سنی باشد احساس پیری می‌کند.» من گفتم: «احساس مردانگی می‌کند، پدر.»

«هفته پیش اگر رفته بودی حالا هیچ غمی نداشتی. آدمیزاد باید بگوید آب، و بخورد. بگوید نفس، و بکشد. وگرنه مرده است.»

روز همان روز است ولی روزگار یک روزگار دیگر است

«آدم تا داستان نخواند معنی زندگی را نمی‌فهمد.»

همه چیز را پشت گوش انداخته‌ام و روزها می‌گذرد. این زندگی ماست.

گفت: «اخوی! دیگر باید بار و بنه را بست. خرابی از حد گذشته.»

نمی‌دانست که تنهایی را فقط در شلوغی می‌شود حس کرد.

آیدین گفت: «سنگ به پایی می‌خورد که بیش‌تر می‌گردد. مراقب خودت باش، اورهان.»

امشب نگار سرکشم دزدیده قلب آتشم آتشفشان خامشم، تصویر سرد کوهسار ای وای بر سوته‌دلان و عاشقان بی‌نشان متروکه‌های بین راه ویرانه‌های شادخوار

پدر گفت: «به قول ایاز با دو دسته نمی‌شود بحث کرد. بی‌سواد و باسواد.»

پدر پرسید: «دنبال چه می‌گردی؟» گفت: «دنبال خودم.» از آدمی که دنبال خودش می‌گردد و دیوانگی را پیدا می‌کند، بیش از این هم انتظار نمی‌رفت.

«قانون توی این مملکت بیست و چهار ساعت است. فوقش چهل و هشت ساعت.»

«من ایرانی‌ام، دلم برای مملکتم می‌سوزد. امّا ببین چه وضعی شده که آدم راضی می‌شود بیایند بگیرند و از بدبختی نجاتش بدهند.»

امّا حالا ریشه‌های درخت گورستان، چنان به دورش پیچیده‌اند که نمی‌تواند تکان بخورد. در لابلای تنش فرو رفته‌اند و شیره‌اش را کشیده‌اند. برای همین است که بعضی از درخت‌ها همیشه اخم دارند.