بریده‌هایی از کتاب سمفونی مردگان

اگر می‌خواهی بفهمی کتاب در اصل مال چه کسی است، پانویس‌هاش را بخوان.

گفتم آقاداداش این کریستف کلمب ما هنوز نمرده؟ گفت چطور مگر؟ گفتم می‌رود سرزمین کشف می‌کند امّا چرا نمی‌آید این‌جا را کشف کند؟ بعد من می‌رفتم داد می‌زدم آقای کریستف کلمب چرا نمی‌آیید ما را کشف کنید؟

«زمانی که آدم ثروتمند می‌شود، در هر سنی باشد احساس پیری می‌کند.

پدر با اخم توی گور خفته است. با همان اخمی که همیشه برای آیدین داشت. امّا حالا ریشه‌های درخت گورستان، چنان به دورش پیچیده‌اند که نمی‌تواند تکان بخورد. در لابلای تنش فرو رفته‌اند و شیره‌اش را کشیده‌اند. برای همین است که بعضی از درخت‌ها همیشه اخم دارند. آدم خیال می‌کند بهشان بدهکار است. و چقدر از آدم‌هایی که خیال می‌کنم بهشان بدهکارم بدم می‌آید.

آدم‌ها فقط یک نیمه از عمرشان را زندگی می‌کنند. من مال نیمه اول بودم و او نیمه دوم.

گفته بود: «کاش آدم می‌توانست با مرگ مبارزه کند.» گفتم: «چه جوری؟» گفت: «جوری که نخواهد بمیرد. یک تقلای حسابی.» گفتم: «ممکن نیست. مرگ هم همیشه یک جور نیست. هر دفعه شکل تازه‌ای دارد.»

پدر خیال می‌کرد آدم وقتی در حجره خودش تنها باشد، تنهاست. نمی‌دانست که تنهایی را فقط در شلوغی می‌شود حس کرد.

به درخت‌های خشک پیاده‌رو خیره شد: برف شاخه‌ها را خم کرده بود و در بارش بعد حتمآ می‌شکستشان. آدم‌ها هم مثل درخت‌ها بودند. یک برف سنگین همیشه بر شانه‌های آدم وجود داشت و سنگینی‌اش تا بهار دیگر حس می‌شد

گفتم: «پا شو حیوان. توی این بیابان دنبال چی می‌گردی؟» گفت: «آقاداداش هرچه باشد دو سال از تو بزرگ‌ترم.» گفتم: «آره. آره درست می‌گویی. خوب، حالا پاشو راه بیفت.» گفت: «بگذار این مرغ‌های دریایی به ساحل برسند.» آخ که دیوانه‌ام می‌کرد. گفتم: «مرغ‌های دریایی؟» گفت: «بیا بنشین.» و جا باز کرد، کنارش نشستم. با دست جایی در آسمان را نشان داد: «می‌بینی؟ چه بالی می‌زنند؟ آن که تک می‌پرد پرنده صلح است. من خیلی دوستش دارم.» قیافه جدی و آرمیده‌ای به خود گرفته بود. گفت: «به‌به. به‌به. چه صدای قشنگی دارند. آدم حظ می‌کند.»