بریده‌هایی از کتاب سال بلوا

«چطور می‌توانم خوشبخت بشوم؟ من همه چیزم را به تو دادم، دیگر چی دارم؟ همه روحم مال توست.» «جسمت مال دکتر معصوم.»

دلم گریه می‌خواست، صدای زنی در گوشم می‌پیچید «نه آوایی، نه رؤیایی، نه دنیایی بی‌تو مانده به جا، نه می‌دانی ماجرای مرا، دل با درد آشنای مرا.» دلم تنگ شده بود و به این فکر کردم که پیش از ما هم کسانی حتمآ این صداها را شنیده‌اند.

روزگار که روزگار نیست. این همه امنیه و پاسبان و سرباز و عمله و اکره نمی‌توانند امنیت برقرار کنند، انگار خودشانند که همه چیز را بی‌اعتبار می‌کنند، حتا پاسبان‌ها همه دزد شده‌اند.

دنبال برادرهام آمدم و نتوانستم پیداشان کنم. دنبال دلم راه می‌افتم، بلکه خودم را پیدا کنم.

«به چه دردی می‌خورد خوشگلی؟» «هیچ، علت پس‌افتادگی دنیا هم سر همین است.»

چرا هرکس که به های و هوی دنیا دل نمی‌دهد، می‌شود بی‌سر و پا؟

«مردم هر یک دردی دارند که دیگری نمی‌فهمد.»

«به چشم‌های این مردم نگاه کن، همه مرده‌اند.»

همین‌جوری دو تا نگاه در هم گره می‌خورد و آدم دیگر نمی‌تواند در بدن خودش زندگی کند، می‌خواهد پر بکشد.

وقتی خدا بخواهد مورچه‌ای را نابود کند، دو بال به او می‌دهد تا پرواز کند آن وقت پرندگان شکارش می‌کنند.

به همین سادگی زندگی از دست‌های من می‌گریخت.

خیال می‌کردم دارم درست بازی می‌کنم، دو تا اسب‌هام را می‌برم جلو، وزیر را می‌کشم بیرون، یک سرباز می‌دهم، با سه حرکت، کیش، مات. امّا سربازم را دادم، اسب‌هام را دادم، وزیر و فیل و قلعه را هم دادم و در این پس‌قلعه متروک جا ماندم.»

ماهی‌ها از ترس آدم‌ها ماهی شده‌اند و به آب پناه برده‌اند، ولی آن‌جا هم در امان نیستند.

هواخواه زنی بودم که معشوق را در سردابه‌ای تاریک انداخته بود، نان و آبش را می‌داد، از صبح تا شب لب پنجره می‌نشست و براش افسانه می‌گفت، و از شب تا صبح جاجیم و سرگیرا می‌بافت که نانی دربیاورد، دل به چیزی نمی‌داد و به کرده‌اش خوش بود تا این که سوی چشم‌هاش رفت، گوشت تنش ریخت و ذره ذره آب شد. امّا هیچ کس نمی‌دانست که کدامشان زودتر تمام کرده، قاتل کدام بوده و مقتول کدام؟ یکی بالای پنجره، یکی در سردابه پای پنجره، هر دو زندانی همدیگر، و هر دو مسلول و استخوانی و حسرتی.

به نام آن ذاتِ بی‌چون که عابد را معبود و عاشق را معشوق آفرید.

با حرارتی وصف‌ناپذیر، چنان وحشیانه بغلم کرد که احساس کردم دارم تو دست‌هاش خرد می‌شوم. مثل چوپانی که بره‌ای را از دهن گرگ نجات می‌دهد، بلغم کرد و دهنم را بوسید. بوی خاک می‌داد، انگار خاک بود، و انگار من با خاک بازی می‌کردم.

ای خدای عزوجلّ، ای مهربانی که از نامهربانی آدم‌ها دلت می‌گیرد و افسارشان را به سرشان می‌اندازی که در باتلاق فرو بروند، ای خدای قهر و آشتی، چطور ممکن است روزی روزگاری من بتوانم سرت را بر دامنم بگذارم و موهات را شانه کنم؟ ای خدایی که هرچه دست‌نیافتنی‌تر، خداتر!

«چرا فقط توی افسانه‌ها عشق وجود دارد؟ چرا در روزگار خودمان از این اتفاق‌ها نمی‌افتد؟» «می‌افتد، فراوان هم می‌افتد.» «چیزی مثل قصه شیرین و فرهاد، یا لیلی و مجنون.» «شاعر است و احساس، یک چیزی می‌بیند یا می‌شنود، می‌رود گنده‌اش می‌کند، پر و بالش می‌دهد. این جورها هم نبوده که می‌نویسند. ته شاهنامه را بخوان، فردوسی می‌گوید که رستم یلی بود در سیستان، منش کردم آن رستم پهلوان. یا مثلا همین شیرین و فرهاد خودمان، آدم کتاب را می‌خواند و خوشش می‌آید، امّا این قدر بی‌تاب نبوده‌اند که.» «شاید هم بی‌تاب‌تر بوده‌اند و شاعر نتوانسته خوب بیان کند.»

«تف به شهرتان! یک مشت دزد و بی‌ناموس مثل خوک توی هم وول می‌خورند و یک مرد پیدا نمی‌شود جلوشان را بگیرد. یاغی، دولتی، انجمنی، مالدار، چوبدار، چوپان، پاسبان، همه دزد، دزد.

آقای یغمایی دبیر ادبیاتمان می‌گفت فارابی حکیم هنرمندی بوده که نظیرش را دنیا به خود ندیده است، سازش را برمی‌داشته می‌رفته وسط جماعت، شروع می‌کرده به زدن. مردم را به خنده وامی‌داشته که غش و ریسه می‌رفته‌اند، بعد دستگاه عوض می‌کرده، گریه‌شان را درمی‌آورده، و بعد همین‌جور که می‌زده، خوابشان می‌کرده و می‌رفته یک محله دیگر. فکر کردم ما توی این دنیا، بین این همه آدم یک مرد این جوری نداریم که بتواند با سازش ما را به گریه بیندازد و روحمان را سبک کند