بریده‌هایی از کتاب سال بلوا

من حال تهوع داشتم، دلم می‌خواست همه دنیا را بالا بیاورم.

خیلی دلم می‌خواست تو روبروی من می‌نشستی تا بگویم نگاه کن که چقدر خوار و ضعیف می‌شوند؟ چرا فکر نمی‌کنند؟ آدم مگر هر حرفی به زبانش آمد می‌گوید؟ نگاه کن چقدر حقیرند، مثل بچه‌های لجباز روح آدم را می‌جوند که حرف خودشان را به کرسی بنشانند. آدم دلش می‌جوشد و سر می‌رود. نه به عشق فکر می‌کنند، نه گذشته‌ها یادشان می‌آید، و یادشان نیست که روزی، روزگاری گفته‌اند: «دوستت دارم.»

«روزگار که روزگار نیست. این همه امنیه و پاسبان و سرباز و عمله و اکره نمی‌توانند امنیت برقرار کنند، انگار خودشانند که همه چیز را بی‌اعتبار می‌کنند، حتا پاسبان‌ها همه دزد شده‌اند.»

«دیوانه‌ای؟ عاقلی؟ من عاشق دلخسته دختر پادشاهم، مگر دست برمی‌دارم؟ دنبال برادرهام آمدم و نتوانستم پیداشان کنم. دنبال دلم راه می‌افتم، بلکه خودم را پیدا کنم.»

«حق ندارید ریشه دلخوشی‌های مردم را بخشکانید.»

میرزاحسن گفت: «با مردم در نیفت!» سروان خسروی سر اسبش را به پایین برگرداند: «همه این کارها را به خاطر مردم می‌کنیم.»

«سایه ترس از مرگ هم بدتر است.»

«با دار و تفنگ که نمی‌شود بر مردم حکومت کرد، باید به دادشان رسید.»

گفت: «خاک بر سر آدم‌هایی که نمی‌دانند سر چی دارند می‌جنگند.»

«تو نمی‌توانی کاری بکنی، فقط اموات مردم را زیاد می‌کنی. آن رزم‌آرای دیوانه دین مردم را از بین می‌برد، تو امنیتشان را. هرچه می‌کنی به خودت می‌کنی، سروان.»

خدا بخواهد که باد سرِ بازی داشته باشد، حالا یا با موهای او یا با دل من، چه فرقی می‌کند؟

«ببین پسرجان، پیش از این‌که حرفی بزنی، یا اقدامی از قبیل ساختن دار به سرت بزند، یک بار تاریخ این سرزمین را بخوان، امثال تو خیلی آمده و رفته‌اند. با مردم درنیفت.»

«من روی نوبت کار می‌کنم. همه کارها در دنیا مهم است، امّا به نوبت.

دکتر معصوم حرف آخر رزم‌آرا را خوب به خاطر سپرده بود که زن‌ها را باید روی صفر نگه داشت، یکی بدهی، دومی را هم می‌خواهند

گفتم: «پدرم می‌گفت در سرزمینی که جنگ و گرسنگی باشد انواع و اقسام دین و خدا و باور و خرافات به وجود می‌آید، یادت باشد خدا یکی است و او هم ارحم‌الراحمین است.»

گفتم: «پدرم می‌گفت در سرزمینی که جنگ و گرسنگی باشد انواع و اقسام دین و خدا و باور و خرافات به وجود می‌آید، یادت باشد خدا یکی است و او هم ارحم‌الراحمین است.»

گفت: «وقتی سر قدرت دعوا دارند، با همه چیز مردم بازی می‌کنند، ساده نباش.»

گفت: «وقتی سر قدرت دعوا دارند، با همه چیز مردم بازی می‌کنند، ساده نباش.»

گفت رزم‌آرا! چه کار به دین مردم داری؟ حرف دیگری بزن، چرا چسبیده‌ای به دین؟

«باز خدا را شکر کنید که رو به هندوستان بوده‌اید. بعضی یک عمر رو به روسیه نماز خوانده‌اند، افتخار هم می‌کنند، بچه هم پس انداخته‌اند، و همه حرامزاده.»