بریده‌هایی از کتاب سال بلوا

«چرا فرار می‌کنی؟» «می‌ترسم.» «از من؟» «نه، از عشق.» «مرد که نباید بترسد.» «برای خودم نه، برای تو.» «غصه مرا نخور.»

مگر نمی‌شود آدم سال‌های بعد را به یاد بیاورد و برای خودش گریه کند؟

«من یک عمر انتظار تولدت را کشیدم، یک عمر با شوق بزرگت کردم، چه آرزوهایی برات داشتم، مسیر زندگی تو باید عوض می‌شد، یکی را در چاه می‌اندازند، سر از تخت شاهی در می‌آورد، یکی در حاشیه تخت شاهی در یک قدمی سعادت به این روز می‌افتد که ما افتاده‌ایم. حالا که چشم‌هام نمی‌بیند و از کار افتاده‌ام...»

عمرباخته‌ها، عاشق عمر دیگران می‌شوند، همان‌جور که خودشان قربانی شده‌اند، دیگران را هم نابود می‌کنند،

و کاش همه جا با هم فرو می‌رفت و آن تاریکی ابدی می‌آمد، کاش می‌شد با یک باران تند همه کثافت‌ها را شست و برد در عمق زمین، حتمآ بعداز طلوع آفتاب همه چیز پاکیزه و براق می‌شود.

ای خدایی که هرچه دست‌نیافتنی‌تر، خداتر!

همه‌اش به این فکر کردم که چرا این جور شد؟ من چرا مثل خروس جنگی‌ام؟ چرا این قدر زن‌ها بدبختند که همیشه باید انتظار بکشند؟ چطور یک ازدواج پا می‌گیرد، و این مردها چقدر خودخواهند، انگار می‌خواهند جنس بنجلی را بخرند، هی نگاه می‌کنند و پا پس می‌کشند.

اگر حسینا به جای او بود می‌گفتم یادتان هست دست‌های شما را شستم؟ و او جواب می‌داد من که از دنیا دست شسته‌ام.

و سال‌ها بعد فهمیدم که مردها همه‌شان بچه‌اند، امّا بعضی‌ها ادای آدم بزرگ‌ها را درمی‌آورند و نمی‌شود بهشان اعتماد کرد، به خودشان هم دروغ می‌گویند.

گفت: «آدم همیشه باید به قدر کافی پول همراهش باشد، به‌خصوص یک دختر جوان. شاید در راه دستت خورد و کوزه کسی را شکستی.»

حتا یک نفر را نداشتم که باهاش درددل کنم و از حسینا براش حرف بزنم. کسی باشد که بهش بگویم دوستش دارم، می‌فهمی؟ می‌دانی عشق یعنی چی؟ خیال نمی‌کنم بفهمی. هیچ کس نمی‌داند من چه حالی دارم، هیچ کس. دلم از تنهایی می‌پوسید و دردهای ناگفتنی توی دلم تلمبار می‌شد. آدم عاشق باشد و نتواند به کسی بگوید، غم‌انگیز نیست؟

«هیچ کس حاضر نمی‌شده دار را بسازد. ابراهیم نجار زردنبو هم خودش را زده بوده به مریضی. زنش گفته شوهرم شب گز شده، از دیشب تا به‌حال تب و لرزش قطع نمی‌شود. به مالاریا می‌گوید شب گز. راه افتاده تو کوچه‌ها دنبال گه سگ می‌گشته بلکه مداواش کند. ای خاک بر سر ملتی که گه سگ دواشان باشد!»

به همین سادگی زندگی از دست‌های من می‌گریخت.

«نخیر، اهل یزد است که ما این‌جا پیداش کرده‌ایم. جواهر است، لنگه‌اش در دنیا پیدا نمی‌شود. چند سال پیش به این شهر آمد و قسمت ما شد.

مگس‌های بی‌جان آخر فصل را توی هوا می‌گرفت و می‌برد بیرون، ولشان می‌کرد. گفتم: «چرا نمی‌کشیشان، این همه به خودت زحمت می‌دهی؟» «خوشیمان را به رنج دیگران نمی‌خریم.»

گفتم ای وای مگر می‌شود آدم بیخود و بی‌جهت اسیر دو تا چشم بشود؟

خورشید هنوز ندمیده بود، صدای خروس‌ها و دختری که گریه می‌کرد از دور می‌آمد، و من از آن روز آن قدر دور شدم که حالا احساس می‌کردم آن دختری که صدای گریه‌اش می‌آمد، خودم بوده‌ام. مگر نمی‌شود آدم صدای گریه خودش را چهار سال پیش شنیده باشد؟

به خانه که برگشتیم، همان شبانه مادر اسپند دود کرد و هی صلوات فرستاد، گفت: «چشم و نظر آهن را کج می‌کند، چه رسد به آدم.»

توی دلم گفتم زن‌هایی که می‌دانند خوشگلند، با زن‌هایی که نمی‌دانند خوشگلند چه فرقی دارند؟ اصلا خوشگلی یعنی چی؟ یعنی این که چشم آدم کسی را مثل سگ بگیرد و همیشه به یادش باشد.

و تمام شب را برای دخترهایی که در تنهایی از خودشان خجالت می‌کشند گریه کردم، دخترهایی که بعدها از خود متنفر می‌شوند و مثل یک درخت توخالی، پوسته‌ای بیش نیستند، و عاقبت به روزی می‌افتند که هیچ جای اندامشان حساس نیست، روح و جسمشان همان پوسته است، و خودشان نمی‌دانند چرا زنده‌اند.