بریده‌هایی از کتاب ماده تاریک

کسی شما را از اینکه چند لحظه بعد زندگی‌تان به‌کلی تغییر خواهد کرد آگاه نمی‌کند

کنترل همه‌چیز دست من بود، اما به شرط اینکه اول کنترل خودم را به‌دست می‌آوردم.

کنترل همه‌چیز دست من بود، اما به شرط اینکه اول کنترل خودم را به‌دست می‌آوردم. کنترل احساسات و عواطفم را. باید طوفان درونم را کنترل می‌کردم.

تا وقتی چیزی در زندگی‌مان تغییر نکند، تا وقتی تلنگری احساس نکنیم، قدر چیزی را که داریم نخواهیم فهمید.

«تجربه‌های اسرارآمیز بهترین و زیباترینِ تجربه‌ها هستند.»

چیزی وجود ندارد. همه خواب و رؤیاست. خدا. انسان. جهان. خورشید. ماه. وسعت ستارگان رؤیا، تمامش رؤیاست؛ هیچ‌کدام وجود ندارند. چیزی وجود ندارد، جز پوچی... و تو و تو، تو نیستی؛ جسم نداری، خون نداری، استخوان نداری تو، چیزی جز خیال نیستی. مارک تواین

چیزی وجود ندارد. همه خواب و رؤیاست.

زندگی. همهٔ ما فقط مشغول قدم‌برداشتن در دشت‌های بی‌دارودرخت موجودیت خودمان هستیم، آن‌قدر حیرانیم که نمی‌دانیم تمام چیزهایی که دوستشان داریم یا از آن‌ها متنفریم، تمام چیزهایی که به آن‌ها اعتقاد داریم و برایشان می‌جنگیم، می‌کشیم، یا کشته می‌شویم فقط تصاویر بی‌معنایی روی شیشه‌های پلکسی‌گلاس هستند.

این دنیا دنیای من نیست.

همین که چشمانت به چشمانم افتاد احساس کردم قلبم از جا کنده شد. مثل وقتی که یک شهاب‌سنگ به سطح سیاره‌ای برخورد می‌کند.

«وقتی قصد داری دانشمند بشی، سال‌های آخر دههٔ سوم زندگی‌ات خیلی حیاتیه. اگه قبل از اینکه سی سالت بشه مطلب مهمی چاپ نکنی، هیچ‌وقت اسمی درنمی‌کنی.»

«وقتی مشغول نوشتنی مجبوری تمام تمرکزت رو خرجش کنی. تقریباً غیرممکنه موقع نوشتن به دو چیز متفاوت فکر کنی. نوشتن باعث می‌شه افکار و تمایلاتت در یک راستا قرار بگیرن

این حال و هوا همیشه من را به یاد جملهٔ معروف اسکات فیتزجرالد می‌اندازد که می‌گوید: همیشه وقتی زندگی ترد و شکننده می‌شود، یعنی به پایانش نزدیک شده است، بنابراین همان کاری را انجام می‌دهد که بارها و بارها تکرار کرده؛ برمی‌گردد و دوباره از ابتدا شروع می‌شود.

خیلی وحشتناکه، فکر اینکه هر چیزی که از ذهنمون می‌گذره، هر انتخابی که می‌کنیم، هر راهی که می‌ریم، هر کدومش به یه دنیای کاملاً متفاوت ختم می‌شه.

احساسی به من می‌گفت تو همیشه با من بوده‌ای؛ گویی هر دو از یک چیز ساخته شده‌ایم... ذره‌های ازهم‌پاشیدهٔ ماده که از آتش ستاره‌های مُرده سرچشمه گرفته‌اند. انگار جایی در ناخودآگاهم این را می‌دانستم و به‌محض اینکه چشمانم به چشمانت افتاد همه را به‌خاطر آوردم.

«اگه میلیون‌ها استخر هم دوروبر ما باشن و تو هر کدوم یه ورژن از ما وجود داشته باشه که زندگی‌ای مثل زندگی ما یا متفاوت از اون داشته باشن، بهت اطمینان می‌دم هیچ‌کدوم زندگی‌ای به زیبایی زندگی ما ندارن.»

«تجربه‌های اسرارآمیز بهترین و زیباترینِ تجربه‌ها هستند.»

همهٔ ما هر روز در تکاپو هستیم، کار می‌کنیم تا زندگی کنیم. غافل از اینکه جزء کوچکی از یه حقیقت خیلی بزرگ‌تر هستیم، بزرگ‌تر از اون چیزی که حتی فکرش رو هم بکنیم.

ما حاصل‌جمع انتخاب‌هایمان هستیم، اینکه هر راهی که شاید برمی‌گزیدیم به‌نوعی در هویت کلی ما کارگر واقع شده‌اند.

به رؤیا می‌مانست، اینکه کسی در خانه منتظرت باشد و از کار که برمی‌گردی به تو خسته نباشید بگوید. اینکه دوست داشته شوی. اینکه چشم به راهت باشند. قبلاً فکر می‌کردم قدر همهٔ این لحظه‌ها را می‌دانم، اما حالا می‌بینم که همه‌شان برایم عادی شده بودند. چرا نباید عادی می‌شدند؟ تا وقتی چیزی در زندگی‌مان تغییر نکند، تا وقتی تلنگری احساس نکنیم، قدر چیزی را که داریم نخواهیم فهمید.