بریده‌هایی از کتاب چرا نمی توانیم لاغر شویم یا لاغر بمانیم؟

احساس یا طرز فکری که دارید- دوست ندارید، غذا خوردن می‌تواند آرامش یا آسایش فراهم کند. به این پدیده، گاه خوردنِ متأثر از هیجان (هیجانی) می‌گویند. آیا تا به حال شده که وقتی احساس می‌کنید استرس دارید، سمت غذا بروید؟

برای بسیاری از افراد، کاهش وزن نوعی تلهٔ اصلاحم کن است: اگر وزن کم کنم، اعتماد به نفسم زیاد خواهد شد (دوست‌داشتنی، جذابتر، باکفایت‌تر، قوی‌تر ... خواهم شد). شک‌ها و ترس‌هایم کمتر خواهند شد و از خودم کمتر ایراد می‌گیرم (خجالت نخواهم کشید، خودم را خیلی سرزنش نخواهم کرد، ...)، و نظایر اینها

اشکالی ندارد که به وزنِ سالمی برسید و آن را حفظ کنید. در واقع، برای اینکه از خودتان مراقبت کنید و زندگیِ سرزنده‌تر و سالم‌تری داشته باشید روشِ فوق‌العاده‌ای‌ست. اما وقتی کاهش وزن در این باره است که عیبی را در درونِ خود اصلاح کنید، به روش ناموفقی تبدیل خواهد شد.

غذا وسیله‌ای‌ست برای رسیدن به هدف. غذا به ما انرژی می‌دهد و انرژی، این امکان را فراهم می‌کند که به کارهای خود برسیم. اما گاه به جایگزینی برای زیستن تبدیل می‌شود

احساساتْ گذرا هستند؛ می‌آیند و می‌روند. گاه غمگین‌اید، گاه شاداید، گاه خسته‌اید، گاه استرس دارید، گاه خرسنداید، گاه کنجکاواید، گاه مضطرب‌اید، گاه احساس گناه می‌کنید، و نظایر اینها. از این رو، در حالی که احساسات را تجربه می‌کنید باید فراتر از احساساتِ خود باشید.

زندگی در این است که با چالش‌های مختلف رو به رو شوید، پستی و بلندی‌ها را تجربه کنید، شکست بخورید، و موفق شوید.

زندگیْ در زیستن، فعالیت کردن، و تجربه نمودن است.

همچنین، تبلیغاتِ بسیار زیادی می‌گویند اگر فقط محصولِ آنها را بخرید می‌توانید جوان، زیبا، و ثروتمند باشید، همهْ شما را دوست خواهند داشت، و زندگی‌تان عالی خواهد شد. با این اوصاف، طبیعی‌ست که تصور کنید کاهش وزن می‌تواند کمک کند تا برخی از افکارِ خود را اصلاح نمایید.

‫اکت از طریق لحظه‌آگاهی (توجه‌آگاهی)، پذیرش، و روشن (شفاف) سازیِ ارزش‌ها انعطاف‌پذیریِ روانی را افزایش می‌دهد. لحظه‌آگاهی کمک می‌کند که با خود و هر آنچه همین لحظهْ در حال وقوع است، ارتباط برقرار کنید. پذیرشْ این امکان را فراهم می‌کند که از دام افکارِ مضر رهایی یابید و دیگر به این در و آن در نزنید تا از افکار و هیجاناتِ ناخوشایند اجتناب کنید. افزون بر اینها، روشن‌سازیِ ارزش‌ها آشکار می‌کند که چه چیزهایی عمیقاً و واقعاً برایتان مهم‌اند و چه‌گونه می‌توان به بهترین وجهِ ممکن آنها را در زندگی دنبال کرد. در ادامه (باقیِ کتاب) مهارت‌هایی را در خصوص این سه حوزه، خواهید آموخت.

زندگیْ در زیستن، فعالیت کردن، و تجربه نمودن است. زندگی در این است که با چالش‌های مختلف رو به رو شوید، پستی و بلندی‌ها را تجربه کنید، شکست بخورید، و موفق شوید.

همچنین، ببینید برای اینکه ارزش‌های خود را در زندگیِ روزمره دنبال کنید- صرف نظر از میزان وزنتان- بهترین راه چیست.

اگر فراتر از افکار و احساساتِ خود هستید شاید لزومی ندارد که طرز خاصی باشند تا آن‌گونه که می‌خواهید زندگی کنید. شاید نیازی نباشد که اصلاح شوند تا اصولاً آدم موجه و خوبی باشید.

شمای پایدار نیازی به اصلاح ندارد

اما ذهنِ انسان به این سمت گرایش دارد که کاری کند تا فرد از خودش بدش بیاید و احساس بی‌لیاقتی کند

اگر قرار باشد فقط یک پیام از کتابِ حاضر بگیرید، امیدوارایم این باشد که رفتارِ محبت‌آمیزی با خود داشته باشید.

افرادی که اضافه‌وزن دارند و چاق‌اند، خیلی مسخره می‌شوند و گاه آشکارا مورد تبعیض قرار می‌گیرند. به نظر می‌رسد که فرهنگِ ما اعتقاد دارد اگر افرادْ اضافه‌وزن دارند تقصیر خودشان است؛ به علاوه، اشکالی ندارد که مسخره شوند، چون ممکن است انگیزه پیدا کنند تا وزنِ خود را کاهش دهند.

دربارهٔ آنچه انعطاف‌پذیریِ روانی می‌نامیم، نمونه‌هایی وجود دارد. انعطاف‌پذیریِ روانی بدین معناست که حتا در زمان‌هایی که موانعِ روانی قد برافراشته‌اند، فعالیت‌هایی انجام دهید که برای شما مهم‌اند.

چه می‌شود اگر به جای اینکه سعی کنید نحوهٔ ارزیابیِ ذهن از بدنتان را تغییر دهید، بتوانید به ذهنِ خود اجازه دهید تا هرچه دل تنگش می‌خواهد بگوید (برای مثال، چاق و بی‌ریختی!). به علاوه، به ایراد گرفتن‌ها صرفاً به دیدهٔ افکارِ گذرا بنگرید، نه حقایق؟ و چیزهایی که برای شما مهم است (مانند روابط رضایت‌بخش‌تر) را دنبال کنید؟ چه می‌شود اگر به جای اینکه هیجاناتِ دردناک مانند غمگینی را از بین ببرید و سعی کنید از آنها اجتناب نمایید، بتوانید پذیرایشان شوید، به عنوان بخشی از تجربه‌تان محترم بشمارید، برای آنها به عنوان هیجاناتِ طبیعیِ انسانْ در درونِ خود فضایی قایل شوید، و هنگامی که تصمیمات غذاییِ سالم می‌گیرید، پس نزنید؟

ایراد گرفتن و سرزنش بخش اعظم کاری‌ست که ذهنِ انسان همیشه می‌کند. از این رو، حتا اگر جزئیات تغییر کند ذهن‌تان عیب‌هایی را که تصور می‌کنید دارید، مدام یادآوری می‌کند. یا شرایطی را در زندگیِ شما یادآوری می‌کند که می‌توانست متفاوت یا بهتر باشند. یا کارهایی که می‌توانستید بیشتر انجام دهید یا چیزهایی را که می‌توانستید داشته باشید اما ندارید، یادآوری می‌کند.

ذهنِ انسان دستگاهِ ایرادگیری‌ست. بخش اعظمی از آنچه انجام می‌دهد همین است. ذهنِ انسان مدام در حال دسته (طبقه) بندی، ارزیابی، و ایرادگیری‌ست.