بریده‌هایی از کتاب روح تسخیر ناپذیر

والاترین هدیه‌ای که هر کس می‌تواند به خدای خود ارزانی دارد، خشنود بودن از خلقت خویشتن است.

تو همان افکارت نیستی. تو تنها از افکارت آگاهی

سرانجام درمی‌یابی که علت اصلی مشکلات، خودِ زندگی نیست. علت واقعی مشکلات، هیاهوی ذهن تو از زندگی‌ست.

زمانی که سرانجام دریابی "آن من" که همیشه در درون حرف می‌زند هرگز قانع و خشنود نخواهد شد، آنگاه آمادۀ رشد هستی.

هشیاری به جنگ برنمی‌خیزد؛ هشیاری رها می‌کند.

آیا هیچ چیز در خلقت خداوند، به‌جز ذهن انسان، درحال قضاوت کردن است؟

برای رشد واقعی ارزش هیچ چیز بالاتر از آن نیست که متوجه شوی، تو همان صدای درون ذهنت نیستی - تو بخش شنوندۀ آن هستی

تمام وقایع تنها درحال عبور در زمان و مکان هستند. اگر صبوری کنی، این هم بگذرد.

تو دنیا را در ذهن خود دوباره خلق می‌کنی چراکه می‌توانی ذهن خود را کنترل کنی درحالی‌که قادر به کنترل دنیا نیستی. به‌این‌دلیل است که درمورد آن به گفتگوی ذهنی می‌پردازی.

شاید بهتر باشد بررسی کنی چه کسی هستی. شاید بهتر باشد عمیق‌تر نگاه کنی.

خردمندان خواهان آن نیستند که بردۀ ترس از درد باقی بمانند. آنها اجازه می‌دهند که جهان آن چه می‌خواهد باشد و ترسی از آن ندارند. آنها با تمام وجود در زندگی شرکت می‌کنند،

تو می‌توانی خود را درحین حسادت یا عصبانیت مشاهده کنی. نیازی نیست به آن بیندیشی یا آن را تحلیل کنی؛ تنها می‌توانی نسبت به آن هشیار باشی.

برای رشد واقعی ارزش هیچ چیز بالاتر از آن نیست که متوجه شوی، تو همان صدای درون ذهنت نیستی - تو بخش شنوندۀ آن هستی. اگر این نکته را درک نکنی همواره در تلاشی تا دریابی کدام‌یک از گفته‌های بی‌شمار او خود تو هستی.

هرزمان قلبت شروع به بسته شدن کرد، فقط بگو، "نه. من بسته نخواهم شد. آرامش خود را بازخواهم یافت. من اجازه می‌دهم این وضعیت جای خود را پیدا کند و با آن همراه خواهم بود." برای موقعیت ارزش و احترام قائل باش و با آن روبرو شو. به معنای واقعی با آن روبرو شو. هرکاری می‌توانی انجام بده. ولی با گشودگی با آن روبرو شو. با هیجان و شور و اشتیاق با آن روبرو شو. مهم نیست آن اتفاق چیست فقط بگذار تمرین روز باشد.

والاترین هدیه‌ای که هر کس می‌تواند به خدای خود ارزانی دارد، خشنود بودن از خلقت خویشتن است.

به وقایع اجازه نده تأثیری در درون تو برجای گذارند. اگر مدتی بعد خود را درحال فکر کردن به آنها یافتی، فقط رهایشان کن.

اگر می‌خواهی در برابر مشکلات به صلح و آرامش برسی، ابتدا باید دریابی چرا آن موقعیت خاص را به‌عنوان مشکل درنظر می‌گیری. اگر احساس حسادت داری، به‌جای اینکه برای دفاع از خود شروع به تلاش کنی، فقط از خودت بپرس، "کدام بخش از وجود من حسود شده است؟" این کار تو را قادر می‌سازد به درون خود نگریسته و ببینی که در آنجا قسمتی از وجود توست که با مشکل حسادت دست‌وپنجه نرم می‌کند. ‫وقتی توانستی این قسمت آزرده را به‌وضوح رؤیت کنی، آنگاه از خودت بپرس، "چه کسی درحال این رؤیت کردن است؟ چه کسی متوجه این آزردگی درونی است؟" این پرسش‌گری راه‌حل تمامی مشکلات توست.

دنیوی بدین معناست که تصورکنی راه‌حل مشکلات درونی تو در دنیای بیرونی است. فکر می‌کنی با تغییر دادن چیزهای بیرونی حالت خوب می‌شود. ولی هیچ‌کس هرگز با تغییر دادن موضوع‌های بیرونی حالش به‌واقع خوب نشده است.

و بالاتر از همه: با خویشتنِ خود صادق باش، که این برای ادامۀ راه لازم است، همان‌طور که روز برای شب؛ آنگاه همگان تو را باور خواهند داشت

تو دنیا را در ذهن خود دوباره خلق می‌کنی چراکه می‌توانی ذهن خود را کنترل کنی درحالی‌که قادر به کنترل دنیا نیستی. به‌این‌دلیل است که درمورد آن به گفتگوی ذهنی می‌پردازی. اگر نتوانی مسیر دنیا را به دلخواه تعیین کنی، آن را از درون به کلام درمی‌آوری، درمورد آن به قضاوت می‌نشینی، از آن گله و شکایت می‌کنی، و بعد تصمیم

اگر قدمی به‌عقب برداری، به‌وضوح می‌بینی که اشیا پیوسته در هر سه سطح؛ ذهنی، هیجانی، و فیزیکی درحال عبور از مقابل تو هستند

آگاهی. این چیزی نیست که باید درمورد آن فکر کنی؛ این چیزی است که هستی.

خانۀ افکار خود را در وسط اقیانوسی از نور میلیاردها ستاره تجسم کن. هشیاری خود را در دام تاریکی این خانه ببین، که در تلاشی روزانه برای روشن نگاه داشتن نور ضعیف و ساختگی‌ای است که تجربه‌های محدود تو آنها را برمی‌افروزند. حال دیوارها را درحال فروریختن ببین، و رهایی بی‌قیدوشرط و بدون تلاش آگاهی را نظاره کن که در درخشش زیبای آنچه هست و همواره بوده گسترش می‌یابد. حال به این تجربه نامی عطا کن – روشن‌بینی.

اگر نتوانی مسیر دنیا را به دلخواه تعیین کنی، آن را از درون به کلام درمی‌آوری، درمورد آن به قضاوت می‌نشینی، از آن گله و شکایت می‌کنی، و بعد تصمیم می‌گیری در برابر آن چه بکنی. این کار به تو احساس قدرت بیشتری می‌دهد.

محکم در جایگاه شهود بنشین و کنترلی را که ذهن متعارف بر تو دارد رها کن. این زندگی توست - آن را بازپس بگیر.

تو فاعل هستی، و فکرها تنها موضوع یا مفعول دیگری هستند که تو می‌توانی از آنها آگاه باشی. تو همان افکارت نیستی. تو تنها از افکارت آگاهی.

روزی به این نتیجه خواهی رسید که این وراجی بی‌وقفۀ درونی هیچ فایده‌ای نداشته، و هیچ دلیلی برای این تلاش مداوم در فهمیدن همه چیز وجود ندارد. سرانجام درمی‌یابی که علت اصلی مشکلات، خودِ زندگی نیست. علت واقعی مشکلات، هیاهوی ذهن تو از زندگی‌ست.

درست همان‌گونه که بدون هیچ تلاشی به بیرون نگاه می‌کنی و همه چیز را می‌بینی، سرانجام در درون نیز باید به‌قدری در جایگاه خود عقب بنشینی که تمامی فکرها و هیجان‌هایت را ببینی،

کم‌کم این موضوع تبدیل به سؤالی جدی می‌شود: من کیستم؟ چه کسی است که تمامی این تجربه‌های بدنی، هیجانی، و ذهنی را دارد؟

سرانجام، به نقطه‌ای از خود می‌رسی که متوجه می‌شوی تو، همان فرد تجربه‌گر، ویژگی خاصی داری. و آن کیفیت آگاهی است، هشیاری، حسی شهودی از وجود. تو می‌دانی که در آنجا هستی. نیازی نیست بدان بیندیشی؛ فقط می‌دانی.