بریده‌هایی از کتاب داداش سیاه، داداش سیاه

تنها و در پیلهٔ خودم، وانمود می‌کنم هیچ دردی در جهان بیرون نیست.

زمانی برسد که مامان و بابا نتوانند از من محافظت کنند. معنای بزرگ شدن همین است؟

نه داستان‌های علمی‌تخیلی به دادم می‌رسد و نه داستان‌های فانتزی. من در دنیایی زیادی واقعی زندگی می‌کنم.

پیش‌داوری اشتباه است. باعث می‌شود نسبت به آدم‌ها شک بیفتد توی دلم. دیگر چطور می‌توانم از خودم محافظت کنم؟