بریده‌هایی از کتاب ترس

می‌توانید بنشینید و با کودک وحشت‌زدهٔ درون خود مهربانانه صحبت کنید. می‌توانید چیزی شبیه به این بگویید: «کودک کوچولوی عزیز، من خودِ بزرگسال توام. می‌خوام بهت بگم ما دیگه اون بچهٔ بی‌دفاع و بی‌پناه نیستیم. ما دست‌ها و پاهای قوی داریم؛ خیلی راحت می‌تونیم از خودمون دفاع کنیم. بنابراین دیگه دلیلی برای ترسیدن وجود نداره.»

تنفس آهسته با ذهن‌آگاهی و دم و بازدم عمیق و آرام همراه با یادآوری این پنج نکته به شما کمک می‌کند به‌طور عمیق در ذات و ریشه‌های ترس خود بنگرید. این پنج تذکر عبارت‌اند از: ۱. پیرشدن در ذات من است. از پیرشدن گریزی نیست. ۲. بیمارشدن در ذات من است. از بیمارشدن گریزی نیست. ۳.مرگ در ذات من است. از مردن گریزی نیست. ۴.همهٔ علایق من و هر کسی که دوست دارم در معرض تغییرند. جداشدن از آن‌ها گریزناپذیر است. ۵.من وارث نتایج اعمال جسم، کلام و ذهنم هستم. اعمال من نتیجهٔ وجود من هستند. با نگاه عمیق به هر یک از این موارد و دم و بازدم همراه با آگاهی از این تذکرات با توانمندی با ترس خود روبه‌رو می‌شویم.

ترس‌های خود را به خودآگاه دعوت کنید و به آن‌ها لبخند بزنید؛ هربار که به ترس خود لبخند می‌زنید، کمی از قدرت آن کاسته خواهد شد. اگر سعی کنید از رنج خود فرار کنید، هیچ راهی برای گریز نخواهید یافت. تنها با نگاهی عمیق به درون ذات ترس می‌توانید راه رهایی را بیابید.

بودا یک انسان بود و ترس را می‌شناخت. ولی از آن‌جا که هر روز ذهن‌آگاهی را تمرین می‌کرد و عمیقاً به ترس خود می‌نگریست، وقتی با ناشناخته‌ها روبه‌رو می‌شد، می‌توانست خونسرد و آرام با آن‌ها برخورد کند.

زمانی که تشخیص دادیم به بازپخش وقایع قدیمی عادت کرده‌ایم و به رویدادهای تازه طوری واکنش نشان دادیم که گویی همان رویدادهای قدیمی هستند، می‌توانیم بفهمیم که انرژی این عادت از کجا سرچشمه می‌گیرد. آنگاه می‌توانیم با آرامش به خود یادآور شویم انتخاب دیگری هم داریم.

همهٔ ما باید برای بهترشدن تغییر کنیم. ما مسئولیم از یکدیگر مراقبت کنیم. ما باغبان هستیم؛ کسی که به شکوفایی گل‌ها کمک می‌کند. به خاطر درک ماست که گل‌ها به زیبایی شکوفا می‌شوند. حسن نیت کافی نیست؛

تنها راه فرونشاندن ترس و رسیدن به شادی واقعی این است که بپذیریم این ترس وجود دارد و بادقت و موشکافانه منبع آن را بررسی کنیم. به جای تلاش برای فرار از ترس، می‌توانیم آن را به ضمیر خودآگاه‌مان دعوت و به صورت عمیق بررسی‌اش کنیم.

اما برای آغاز تمرین دگرگون‌کردن ترس و زندگی همراه با ذهن‌آگاهی، منتظر فرارسیدن لحظات بحرانی نباشید. هیچ‌کس نمی‌تواند به شما شهامت بدهد. حتی اگر بودا درست کنارتان نشسته باشد، نمی‌تواند به شما شهامت بدهد. شما ناچارید خودتان آن را تمرین کنید و تحقق بخشید. اگر به تمرین ذهن‌آگاهی عادت کنید، هنگام روبه‌روشدن با دشواری‌ها، از قبل می‌دانید که چه باید کرد.

اگر هنگام بروز احساسات شدید بتوانیم آرام بمانیم، ترس را به فرزندان خود و نسل‌های بعدی منتقل نمی‌کنیم. اگر با ترس خود بمانیم، آن را سرکوب کنیم و اجازه دهیم منفجر شود، این ترس را با جوانان پیرامون خود تقسیم می‌کنیم و آن‌ها آن را مصرف و به دیگران منتقل می‌کنند.