بریده‌هایی از کتاب صاحب پنج شنبه ها

امام همه‌چیز را می‌بیند و می‌داند. همان لحظه‌هایی که تو گناه می‌کنی، او می‌داند و دعا می‌کند که تو همّت غلبهٔ بر نفس و هوست را پیدا کنی. نگرانی امام برای تو همیشگی است. مهربانی‌اش دائمی و محبت‌اش آب چشمه‌ای جوشان! بگوئی، نگوئی می‌داند؛ پس بگو!

خدایا سلام و درود ما را، ما دل‌تنگ‌ها و چشم به راه‌ها را به آقاجان‌مان برسان. بَلّغهُ مِنّا تَحیّةً و سَلاما!

امام همه‌چیز را می‌بیند و می‌داند. همان لحظه‌هایی که تو گناه می‌کنی، او می‌داند و دعا می‌کند که تو همّت غلبهٔ بر نفس و هوست را پیدا کنی. نگرانی امام برای تو همیشگی است. مهربانی‌اش دائمی و محبت‌اش آب چشمه‌ای جوشان! بگوئی، نگوئی می‌داند؛ پس بگو!

نعمت افزون می‌شود اگر با گناه خرابش نکنیم

غالباً افراد جاهل مجادله می‌کنند، نه مباحثه. با این افراد ترک بحث کنید...

خدا نعمت را به همه داده است؛ فقط انسان‌ها باید قدر نعمت را بدانند و از آن درست استفاده کنند. نعمت افزون می‌شود اگر با گناه خرابش نکنیم. نعمت امام به شهر سامرا که ساکنانش همراه خلیفه ظالم بودند هم داده شد! قدر ندانستند! بگذریم. فقط یک سوال؛ ما قدر امام زمان‌مان را می‌دانیم؟

گناه، کوچک و بزرگش یک طرف، اما مهم‌تر این است که هر گناه بی‌ادبی است به خداوند متعال، شکستن حریم الهی است؛ اسراف کردن نعمت‌هایی است که داریم و خرابشان می‌کنیم. گناه ما آسیب زدن به دیگران است. بدحجاب فکر می‌کند که خودش است و لذتش، اما مهم امر خداست که زمین می‌زند و دستور شیطان را انجام می‌دهد.

چوب‌ها بزرگ بود و آتش نمی‌گرفت. مادر چند چوب کوچک گذاشت کنار چوب‌های بزرگ، اول کوچک‌ها آتش گرفت بعد بزرگ‌ترها! حال حسن(ع) منقلب شد و آرام از خانه بیرون آمد. ایستاد کنار کوچهٔ خلوت و اشک روی صورتش جاری شد! مردی از بزرگان شهر از آن جا رد می‌شد، حال او را که دید رفت مقابلش و گفت: - چرا گریه می‌کنی؟ وسایل بازی می‌خواهی، خودم برایت می‌خرم! حسن(ع) چشمان پر از اشکش را دوخت به صورت مرد و گفت: - خدا ما را آفریده که بازی کنیم؟ - پس گریه چرا؟ چشمانش را به زمین دوخت و قصهٔ چوب‌ها را گفت و اضافه کرد: - با خودم فکر کردم نکند ما از هیزم‌های ریز جهنم باشیم!

شبهه از جهل و حماقت می‌آید، اما سوال از دانایی! از علم!

خدایا! ما شکایت داریم از نبودن پیامبرمان از غیبت امام‌مان از زیادی دشمنان‌مان از کمی دوستان‌مان خدایا در این بلاها و سختی‌ها، چنان دارد از خیل دوستانمان کم می‌شود که نگران دین و محبت‌مان شده‌ایم! خدایا! سختی‌ها بر قلبمان فشار می‌آورد، ذهن‌هایمان را آشفته کرده است و تنها به دست توست که فرج و گشایش محقق می‌شود. ما را دریاب با ظهور حجتت یا الله...

گناه، کوچک و بزرگش یک طرف، اما مهم‌تر این است که هر گناه بی‌ادبی است به خداوند متعال، شکستن حریم الهی است؛ اسراف کردن نعمت‌هایی است که داریم و خرابشان می‌کنیم. گناه ما آسیب زدن به دیگران است. بدحجاب فکر می‌کند که خودش است و لذتش، اما مهم امر خداست که زمین می‌زند و دستور شیطان را انجام می‌دهد.

تمدن در برهنه شدن بانوان است؟ در نگهداری و تربیت حیوانات در خانه به جای تربیت انسان؟ تمدن در داشتن بیشترین امکانات رفاهی است یا در احترام به شأن و شخصیت انسان‌ها؟ بیشترین خودکشی، تجاوز به زن، طلاق، کارتن‌خوابی، مصرف قرص‌های آرام‌بخش برای کشورهای جهان اول است... چه شده است که آن‌ها برای ما مایهٔ حسرت شده‌اند درحالی‌که خودشان به شکست سبک زندگی‌شان اعتراف می‌کنند!

امام هست و ما ترجیح می‌دهیم زحمت یاری او را تحمل نکنیم و درد و بدبختی دنیا را به جان بکشیم!

- دیگر انجام نمی‌دهم، چون نمی‌توانم بگویم. لبخند از صورتم کنار نرفت تا آن جوان از اتاقم بیرون رفت. امام او را دوست داشت. امام همهٔ ما را دوست دارد. عزیزیم برای حجت خدا! تو هم خودت را دوست بدار و با گناه به خودت ظلم نکن! آن‌وقت است که متوجه می‌شوی چه‌قدر امام را دوست داری؛ انگار همیشه نزد ایشانی به گفت‌وگو... با او که باشی، هوای عطشت را هم دارد، هوای عطشت!

شیعه بودیم و راهمان دور

این روزها چه‌قدر دل‌مان امام می‌خواهد.. یعنی راستش این هزار و صدها سال غیبت خیلی دل‌ها تنگ می‌شدند... چشم‌ها می‌چرخیدند دنبال امام...! بعد... بعد به اشک می‌نشستند و می‌شدند یک ندبه! اما خدایا واقعا دل‌مان دیدن روی مهدی فاطمه(ع) را می‌خواهد! اگرچه تو صلاح بر ظهور را بهتر می‌دانی، اما خدایا سلام و درود ما را، ما دل‌تنگ‌ها و چشم به راه‌ها را به آقاجان‌مان برسان. بَلّغهُ مِنّا تَحیّةً و سَلاما!

خدا بر سر دنیا منت گذاشت که صبر کرد یازده امام در رنج باشند و مردم در بی‌قیدی! امام حسن(ع) تربیت کردند کسانی را که تربیت‌پذیر بودند و اکنون هم تربیت دست مولایی است که مثل اجدادش نسبت به مردمش مهربان است و لیکن باز هم نپذیرفتن او، تقصیر اختیار ماست که خود را می‌خواهد و امام را هم نمی‌خواهد و همین هم شده که در سراسر دنیا خندهٔ مستانهٔ حکومت شیطان به گوش می‌رسد.

خدا نمی‌پسندد که تو برای آن‌که «باکلاس» نشان داده شوی، مقبول مردم باشی... شبیه کفار لباس بپوشی، بگردی، بخوانی، بخوری! از ترس جنگ و خوار شدن و برای راحت‌طلبی و آسایش خودت، مقابل دشمن سر خم کنی! سبک زندگی‌ات را عوض کنی... اگر کفار را قدرتمندتر از خدا بدانی، در دستان ظالمانهٔ آن‌ها له می‌شوی. اما در کنار خداوند جز عزت و آرامش چیزی نیست!

خدایا! ما شکایت داریم از نبودن پیامبرمان از غیبت امام‌مان از زیادی دشمنان‌مان از کمی دوستان‌مان خدایا در این بلاها و سختی‌ها، چنان دارد از خیل دوستانمان کم می‌شود که نگران دین و محبت‌مان شده‌ایم! خدایا! سختی‌ها بر قلبمان فشار می‌آورد، ذهن‌هایمان را آشفته کرده است و تنها به دست توست که فرج و گشایش محقق می‌شود. ما را دریاب با ظهور حجتت یا الله...

دوران عمر بیست‌ونه ساله امام حسن عسکری(ع) سه تجلی داشت: تجلی اول سیزده سال است که زندگی آن حضرت در مدینه گذشت. تجلی دوم ده سال در سامرا قبل از امامت. تجلی سوم نزدیک شش سال امامت آن حضرت!

شیعه هرچه‌قدر هم که تحت فشار و محاصره باشد باز هم اهل مبارزه است! هرچه‌قدر که محدود باشد باز هم اهل تدبیر و کار است! شیعه، محدودیت و مهجوریت نمی‌شناسد راه را می‌داند و تدبیرها می‌کند تا از مسیر حق منحرف نشود و تکلیفش را انجام دهد! مثل امامش، مثل امامانش...

روزهای آخر بهرهٔ دنیا از حضور امام حسن عسکری بود. قلمی برداشتند و نامه‌ای برای دوست و یارشان ابن‌بابویه نوشتند: آن زمانی که همه جا را ظلم می‌گیرد، از خدا صبر بخواهید. برای فرجش دعا کنید. جدم رسول خدا هم گفته بهترین عبادت انتظار فرج است، وقتی می‌آید با خودش خوشی می‌آورد، بعد همهٔ مشکلات و ناراحتی‌ها تمام می‌شود، پس منتظر باشید تا ظهور کند. بحار الانوار، ج ۵۰

خدا نعمت را به همه داده است؛ فقط انسان‌ها باید قدر نعمت را بدانند و از آن درست استفاده کنند. نعمت افزون می‌شود اگر با گناه خرابش نکنیم. نعمت امام به شهر سامرا که ساکنانش همراه خلیفه ظالم بودند هم داده شد! قدر ندانستند! بگذریم. فقط یک سوال؛ ما قدر امام زمان‌مان را می‌دانیم؟

ما انسان‌ها، برای رسیدن به خواسته‌هایمان، راه‌های دور را انتخاب می‌کنیم؛ مسیرهای سخت، دوستان اشتباهی، کارهای عجیب! همیشه فکر می‌کردم که خالق من همین را مقدر کرده است؛ که خودم را به چاه بیندازم از ترس چاله. دیدم نه! راه‌های هموارتری برای رسیدن است، نزدیک‌تر، سرسبزتر. و خدایی که همین نزدیکی است برای برآورده کردن نیازهای من!

- ما خیلی وقت‌ها از گناهان بزرگ توبه می‌کنیم و گناهان کوچک را اصلا به حساب نمی‌آوریم؛ چون فکر می‌کنیم مهم نیست! همان می‌شود دام و بلای به جان! فکر کردم؛ گناه، کوچک و بزرگش یک طرف، اما مهم‌تر این است که هر گناه بی‌ادبی است به خداوند متعال، شکستن حریم الهی است؛ اسراف کردن نعمت‌هایی است که داریم و خرابشان می‌کنیم. گناه ما آسیب زدن به دیگران است. بدحجاب فکر می‌کند که خودش است و لذتش، اما مهم امر خداست که زمین می‌زند و دستور شیطان را انجام می‌دهد.

شما مرامی را در نظر بگیرید که ۲۵۰ سال علیه آن مرام حکومت شده است، اصلا باید هیچ چیزش نماند، باید به کل از بین برود؛ ولی شما می‌بینید الان دنیا چه خبر است و شیعه به کجا رسیده است.

بر سر آنم که گر ز دست برآید دست به کاری زنم که غصه سرآید

فکر کردم که چه‌قدر بی‌ادبانه زندگی کرده‌ام؛ تمام زندگی‌ام از آن خداست و من در همه جا طبق خواستهٔ خودم پیش رفته‌ام. خصوصاً در نماز که بودنش عین ایمان است و قبول نداشتنش عین کفر!

از همان اول، روزهایم یکی یکی به نام عزیزترین‌هایم بودند. شنبه دریچه رحمت خدا با نام محمد مصطفی(ص) بر من باز می‌شود. یکشنبه پدرم علی و مادرم فاطمه(ع) را با جان و دل سلام و درود می‌فرستم. دوشنبه همراه مولایم حسن(ع) سلام بر اباعبدالله(ع) می‌دهم. سه‌شنبه‌ها از بقیع دل نمی‌کنم. چهارشنبه‌ها از کاظمین تا مشهد و سامرا دل را پرواز می‌دهم. و اما پنجشنبه! پنجشنبه‌ها تنها متعلق به پدر امام زمان(ع) است! روزی که مهمان امام حسن عسکری(ع) هستم و "او" بهترین میزبانی که خوب و بد را می‌خرد، می‌خواند و کنار سفرهٔ محبتش می‌نشاند!

فکر کردم؛ گناه، کوچک و بزرگش یک طرف، اما مهم‌تر این است که هر گناه بی‌ادبی است به خداوند متعال، شکستن حریم الهی است؛ اسراف کردن نعمت‌هایی است که داریم و خرابشان می‌کنیم