بریده‌هایی از کتاب گره خورده ام به نام تو

این سنگین‌ترین حق‌الناس دنیاست به نظرم. وقتی به دخترت درست محبت نکنی و او را تشنه نگه داری طوری‌که برای جبران کمبودهایش کاسهٔ گدایی دست بگیرد و دوره بیفتد، گناه نیست؟

قلبی که محبت ارباب توش نشسته نباید از هیچ کسی متنفر باشه.

دوست داشتم بگویم ما را با کسانی که طعم عشق نچشیده‌اند کاری نیست.

«کاری که از سر اجبار باشد ارزش ندارد.»؟ من از این به بعد این جملهٔ روان‌شناسان ابله را خط‌خطی می‌کنم. شاید ارزش یک عمل اجباری کم باشد ولی بهتر از آن است که بگذاری کسی با اختیار خودش گند بزند به زندگیش.

ننه‌گل همیشه می‌گفت کسی که غم‌هایش زیاد باشد، خنده‌هایش هم شدیدتر است. انگار می‌خواهد با خنده‌های عمیق، تمام غصه‌ها را بیرون بریزد. در مورد خاله دقیقا همین‌طور بود.

فقط می‌دانم وقتی چیزی دست‌یافتنی شد به همان نسبت برایم عادی می‌شود.

ارزش زندگی به همین ساکت و ساکن نبودن‌هاست، وگرنه اگر همان‌طور یک جا بمانند روی‌شان را لجن می‌گیرد.

می‌دانم تربیت یک دختر نوجوان کار سختی است ولی گاهی به این نتیجه می‌رسم که غیرممکن است.