بریده‌هایی از کتاب گره خورده ام به نام تو

این سنگین‌ترین حق‌الناس دنیاست به نظرم. وقتی به دخترت درست محبت نکنی و او را تشنه نگه داری طوری‌که برای جبران کمبودهایش کاسهٔ گدایی دست بگیرد و دوره بیفتد، گناه نیست؟

دوست داشتم بگویم ما را با کسانی که طعم عشق نچشیده‌اند کاری نیست.

قلبی که محبت ارباب توش نشسته نباید از هیچ کسی متنفر باشه.

«کاری که از سر اجبار باشد ارزش ندارد.»؟ من از این به بعد این جملهٔ روان‌شناسان ابله را خط‌خطی می‌کنم. شاید ارزش یک عمل اجباری کم باشد ولی بهتر از آن است که بگذاری کسی با اختیار خودش گند بزند به زندگیش.

ارزش زندگی به همین ساکت و ساکن نبودن‌هاست، وگرنه اگر همان‌طور یک جا بمانند روی‌شان را لجن می‌گیرد.

فقط می‌دانم وقتی چیزی دست‌یافتنی شد به همان نسبت برایم عادی می‌شود.

ننه‌گل همیشه می‌گفت کسی که غم‌هایش زیاد باشد، خنده‌هایش هم شدیدتر است. انگار می‌خواهد با خنده‌های عمیق، تمام غصه‌ها را بیرون بریزد. در مورد خاله دقیقا همین‌طور بود.

می‌دانم تربیت یک دختر نوجوان کار سختی است ولی گاهی به این نتیجه می‌رسم که غیرممکن است.

ننه‌گل همیشه می‌گفت کسی که غم‌هایش زیاد باشد، خنده‌هایش هم شدیدتر است.

«کسی با اصل انقلاب مشکل نداره. کارهایی که الآن به اسم اسلام و انقلاب دارن می‌کنن حرص همه رو در آورده. اگه کسی از این‌ها حمایت کنه یعنی خودش توی ظلم‌هاشون شریکه.»

ولی یه نوکر عاشق فقط برای غم مولاش گریه می‌کنه. از فکر این‌که خاری به پاش رفته دنیا جلوی چشمش تار می‌شه چه برسه به این‌که کار به نیزه و شمشیر و سم اسب برسه..»

خدمت به خادم امام‌حسین (ع) توفیق کمی نیست.»

اصلا مردانگی یک مرد را از همین رگ‌های دوست‌داشتنی می‌شود تشخیص داد. مرد بی‌غیرت برای هیچ زنی جذابیت ندارد.

فقط باید اعتراف کنم که برایم سخت است آن حکاکی‌های قدیمی که محسن روی دلم کنده را به این سادگی پاک کنم. ولی پاک می‌شود؛ دیر یا زود.

بعضی وقت‌ها دوست دارم فریاد بزنم که: «اگر چادر سرم است منظورم این نیست که از شما بهترم. معنی‌اش این نیست که من نمونهٔ یک مسلمان واقعی‌ام. من فقط یک چادری‌ام؛ همین. من این‌طوری بلدم خدا را عاشق خودم کنم. باشد که از باقی‌اش بگذرد.»

برای هر کس برحسب ظرفیتش وظیفه مشخص کرده‌اند.

مشکل شما اینه که دوست دارین همهٔ مداح‌ها چاپلوس باشن. روضهٔ امام حسین (ع) جای این کارها نیست.

چه توقعی داشتم؟ چه توقعی دارم؟ اصلا چرا باید چشم کسی را بگیرم؟ مگر من دنبال چشم این و آنم. چشمی که خدا فرموده غلافش کنید را چرا باید دنبال خودم بکشم؟ محتاج هیچ نگاهی نیستم جز نگاه شما.

«این‌ها دم از حکومت علی می‌زنند، ولی هیچ چیزی از حکومت‌داری نمی‌دانند. این گناه است. عین معصیت است که دین و دنیای مردم را به اسم «اسلام» نابود کنی...»

«این‌ها دم از حکومت علی می‌زنند، ولی هیچ چیزی از حکومت‌داری نمی‌دانند. این گناه است. عین معصیت است که دین و دنیای مردم را به اسم «اسلام» نابود کنی...»

خدمت به خادم امام‌حسین (ع) توفیق کمی نیست.»

زیر خیمه ارباب یک گناه هم کمتر بشود غنیمت است.

مولا جان همین‌جا می‌خواهم یک اعتراف مهم کنم: یکی از مهم‌ترین عوامل غیبت فرزندتان من هستم. خودم.

همین‌قدر پر از اعتمادبه‌نفس است این آدم. می‌روم کنار تا رد شود و برود. برود بیرون از همه‌جا. از در، از اتاق، از دل من. ولی می‌دانم تلاش برای فراموش کردنش آب در هاون کوبیدن است.

تصمیم گرفته‌ام مدام از لیلا تعریف کنم. چه پیش بقیه و چه با خودم. خوبی‌هایش را ببینم و برای خودم بزرگ کنم. این بهترین راه علاج حسادت است.

هیچ وقت کسانی که پشت سر شریک زندگی‌شان حرف می‌زنند را درک نمی‌کنم. همهٔ ما نقص‌هایی داریم. اگر بنا باشد هرکس نقص دیگری را درشت کند و بهش پروبال بدهد و هرجایی می‌نشیند در موردش حرف بزند که دیگر هیچ زندگی‌ای دوام نخواهد داشت.

ما روضه می‌رویم که راحت بخوابیم؟ یا روضه می‌رویم که بیدار شویم و برای امام حی و زنده‌مان کاری کنیم؟

ما روضه می‌رویم که راحت بخوابیم؟ یا روضه می‌رویم که بیدار شویم و برای امام حی و زنده‌مان کاری کنیم؟