بریده‌هایی از کتاب راهنمای خوشبختی و ثروتمندی به روایت ناوال راویکانت

دکترها شما را سالم نمی‌کنند. متخصصان تغذیه شما را لاغر نمی‌کنند. معلم‌ها شما را باهوش نمی‌کنند. گوروها شما را آرام نمی‌کنند. آموزگاران شما را ثروتمند نمی‌کنند. مربی‌های ورزشی اندام شما را متناسب نمی‌کنند. در نهایت، خودتان باید مسئولیت را بر عهده بگیرید. خودتان را نجات دهید.

خوشبختی برای من واقعاً با زجرنکشیدن، تمایل‌نداشتن، زیاد فکرنکردن به گذشته یا آینده، پذیرفتن واقعی زمان حال و واقعیت، به همان شکلی که هست، معنی می‌شود

«به‌واسطهٔ اصالت از رقابت خارج شوید.» اساساً دلیل اصلی رقابت‌کردن با دیگران این است که از آن‌ها کپی می‌کنید. تلاش می‌کنید دقیقاً همان کار را بکنید. اما هر انسانی با دیگری تفاوت دارد. از دیگران کپی نکنید.

وقتی کمبود را از زندگی خود حذف کنید، آنچه باقی می‌ماند، همان خوشبختی است.

هر انسان منطقی می‌تواند با پرورش بی‌اعتنایی در مورد چیزهای خارج از کنترلش، به آرامش برسد. من به هویتی با سطح نازل‌تر از آنچه بودم رضایت داده‌ام. پچ پچ‌های ذهنی‌ام را کاهش داده‌ام. به چیزهایی که واقعاً مهم نیستند اهمیت نمی‌دهم. درگیر سیاست نمی‌شوم. با افراد ناراضی و ناراحت نمی‌چرخم. من واقعاً برای زمانم روی زمین ارزش قائلم. فلسفه می‌خوانم. مراقبه می‌کنم. با افراد خوشحال می‌چرخم. و همهٔ این‌ها مؤثرند.

شغل‌های خوب لزوماً دستوری یا با مدرک دانشگاهی ایجاد نمی‌شوند. کسانی که در بازار آزاد مدام در حال یادگیری‌اند با روش‌های خلاقانه آن‌ها را ایجاد می‌کنند.

بنابراین تعریف من از ثروت بیشتر شامل همان مشاغل و دارایی‌هایی می‌شود که در خواب هم درآمد کسب می‌کنند. [۷۸

خودت باش، با اشتیاق خیلی زیاد.

خرد را چطور تعریف می‌کنید؟ درک پیامدهای طولانی‌مدت اقدامات خود.

خیلی خودتان را جدی نگیرید. شما فقط میمونی هستید که نقشه‌ای دارد.

«باید» یکی از چیزهایی است که سعی دارم از شر آن خلاص شوم. هر وقت کلمهٔ «باید» در ذهن‌تان ظاهر شد، بدانید که یا احساس گناه است یا برنامه‌نویسی اجتماعی.

با ذهن‌تان پول در بیاورید، نه با زمان‌تان.

پول درآوردن شانسی یا ذاتی نیست، مهارتی است که باید بیاموزید.

یک فلسفهٔ خیلی راحت‌تر دارم: «سازنده‌ای باش که چیز جذابی را می‌سازد که مردم می‌خواهند. کار خود را نشان بده، ساختش را تمرین کن. افراد مناسب بالاخره پیدایت خواهند کرد.»

اگر کارم را خوب انجام دهم و ارزشی برای جامعه ایجاد کنم، جامعه می‌گوید: «اوه، ممنونم. برای کاری که در گذشته کردید، در آینده شما مدیونیم. این هم نشان دِین ما به شما. بیایید اسمش را پول بگذاریم.»[۷۸]

ثروت چیزی است که باید دنبالش باشیم. ثروت دارایی‌هایی است که در خواب هم برای شما درآمد خلق می‌کند.

اگر می‌خواهید ثروتمند باشید، باید بدانید که توانایی فراهم‌کردن کدام‌یک از نیازهای جامعه را دارید؛ آن هم زمانی که هنوز راه کسب آن را پیدا نکرده است و شما مهارت و توانایی تولید آن را در خود می‌بینید.

هر وقت درگیر نبردهای نفسانی می‌شوم، فقط به این فکر می‌کنم که همهٔ تمدن‌ها روزی آمدند و روزی هم می‌روند. به‌عنوان مثال، سومری‌ها را در نظر بگیرید. مطمئنم که آن‌ها افراد مهمی بودند و کارهای بزرگی کردند. اما اسم یکی از این سومری‌ها را بگویید. هر کار جالب یا مهمی را که سومری‌ها کردند و ماندگار شد، ذکر کنید. هیچ‌چیزی نیست. بنابراین شاید ده‌هزار سال یا صدهزار سال دیگر مردم بگویند: «اوه آره، امریکایی‌ها. در مورد امریکایی‌ها چیزهایی شنیدم.»[۸] یک روز خواهید مرد و هیچ‌کدام از این‌ها اهمیتی نخواهد داشت. بنابراین از خودتان لذت ببرید. کاری مثبت بکنید. به دیگران عشق بورزید. فردی را خوشحال کنید. بخندید. قدر این لحظه را بدانید. کارتان را هم بکنید. [۸]

من ترجیح می‌دهم کارآفرینی ناموفق باشم تا کسی که هرگز تلاش نکرده. زیرا حتی کارآفرین شکست‌خورده هم مهارت لازم برای ایستادن روی پای خودش را دارد.

می‌خواهم از این تردمیل لذت‌گرایی پایین بیایم.

ابزار یادگیری زیاد است، اما تمایل به یادگیری کم است.

یک بار از یک راهب پرسیدم که چطور به آرامش رسیده است. او گفت: «می‌گویم "بله. "به هر اتفاقی که رخ می‌دهد، می‌گویم "بله. "»

فصل چهارم: خودتان را نجات دهید دکترها شما را سالم نمی‌کنند. متخصصان تغذیه شما را لاغر نمی‌کنند. معلم‌ها شما را باهوش نمی‌کنند. گوروها شما را آرام نمی‌کنند. آموزگاران شما را ثروتمند نمی‌کنند. مربی‌های ورزشی اندام شما را متناسب نمی‌کنند. در نهایت، خودتان باید مسئولیت را بر عهده بگیرید. خودتان را نجات دهید. انتخاب کنید که خودتان باشید

در این دنیا بدترین نتیجه نداشتن عزت‌نفس است. اگر خودتان را دوست نداشته باشید، چه کسی دوست‌تان خواهد داشت؟

کتاب‌ها دوستان خیلی خوبی هستند، زیرا بخش‌هایی از دانش بهترین متفکران چند هزار سال گذشته را در اختیار شما می‌گذارند.

«در بازی بلندمدت، به نظر می‌رسد که همه برای ثروتمندکردن همدیگر تلاش می‌کنند. در بازی کوتاه‌مدت، به نظر می‌رسد که همه برای ثروتمندکردن خودشان تلاش می‌کنند.» به نظرم این جمله یک فرمول برجسته است. در بازی بلندمدت، نتیجهٔ نهایی مثبت است. همهٔ ما در حال پخت یک شیرینی پای هستیم. در بازی بلندمدت سعی داریم تا جایی که ممکن است این شیرینی پای را بزرگ کنیم تا هر کس سهم بیشتری داشته باشد. اما در بازی کوتاه‌مدت، ما شیرینی پای را برش می‌دهیم تا هر کدام سهم خود را برداریم.

فروش را یاد بگیرید. ساختن را یاد بگیرید. اگر هر دوی آن‌ها را بیاموزید، دیگر چیزی جلودارتان نخواهد بود.

اگر چیزی هم در زندگی نداشته باشید و فقط یک نفر برای‌تان بماند که بی‌قیدوشرط دوست‌تان داشته باشد، معجزهٔ بزرگی در عزت‌نفس‌تان ایجاد می‌کند.

خیلی از مردم فکر می‌کنند که با مدرسه‌رفتن و درس‌خواندن می‌شود راه پول‌درآوردن را یاد گرفت. اما واقعیت این است که هیچ مهارتی به اسم «تجارت» وجود ندارد.

هر وقت توانستید، به‌جای افزایش درآمد، برای مستقل‌شدن تلاش کنید؛ هر وقت مستقل شُدید و مسئولیت‌پذیر بودید، به رؤیای اصلی می‌رسید.