بریده‌هایی از کتاب هنر همه فن حریف شدن در احساسات

احساسات جریحه‌دارشده خودبه‌خود محو نمی‌شوند، خودبه‌خود التیام پیدا نمی‌کنند. اگر احساسات‌مان را ابراز نکنیم، مثل بدهی روی‌هم تلنبار می‌شوند و بالاخره مهلت پرداخت و تسویه‌حساب‌شان سر می‌رسد.

وقتی احساسات‌مان را نادیده می‌گیریم یا سرکوب می‌کنیم، برعکس قوی‌تر می‌شوند.

(برای خلاق بودن لازم نیست نابغه باشید!)

در مسیر تبدیل‌شدن به دانشمند احساسات، باید از وسوسهٔ قاضی شدن در برابر احساسات خودداری کنیم.

هرچه بیش‌تر برای شادی ارزش قائل باشیم، بیش‌تر احساس سرخوردگی می‌کنیم.

احساسات منفی عملکردی سازنده دارند: کمک می‌کنند توجه‌تان متمرکزتر شود. احساس شادی این کار را نمی‌کند، بلکه احساس ناراحتی است که ما را کمک می‌کند از پس شرایطی دشوار بربیاییم

بیماری عاطفی یعنی اجتناب از واقعیت به هر قیمتی.

زندگی عاطفی ما شبیه ترن هوایی است. یک لحظه بالا می‌رویم و لحظه‌ای دیگر با سرعت به پایین رانده می‌شویم.

ما با استعداد ذاتی برای تشخیص این‌که خودمان یا دیگری چه حسی و به چه دلیل داریم به دنیا نمی‌آییم. همه باید این مهارت را یاد بگیریم.

احساسات ما به‌مانند جریانی مداوم هستند، نه پیشامدهایی گاه‌به‌گاه. در درون هر کدام از ما رودی جاری است؛ گاهی اوقات آرام و تحت کنترل و گاهی اوقات خروشان و در حال طغیان.

سلامت عاطفی یعنی روبه‌روشدن با واقعیت به هر قیمتی

در یک آزمایش، به شرکت‌کنندگان تصاویری خنثی و مشوش‌کننده نشان داده شد یا از آن‌ها خواسته شد تا لحظات ناخوشایندی از زندگی‌شان را به یاد بیاورند. این محققان با نظارت بر فعالیت مغزی آن‌ها دریافتند که پریشانی شرکت‌کنندگان، وقتی به حالت سوم‌شخص به‌جای اول‌شخص با خودشان صحبت می‌کردند، در عرض یک ثانیه، به‌سرعت کاهش پیداکرد. اما چرا این مسئله تفاوت ایجاد می‌کند؟ جیسون موزر می‌نویسد: «اساساً ما فکر می‌کنیم که خطاب قراردادن خود به حالت سوم‌شخص باعث می‌شود که افراد جوری که به دیگران فکر می‌کنند به خودشان فکر کنند. و شواهد این قضیه هم با بررسی مغز مشهود است. این کار کمک می‌کند افراد اندکی از تجربیات‌شان فاصلهٔ روان‌شناختی بگیرند که همین امر می‌تواند برای تنظیم و تعدیل احساسات مثمر ثمر واقع شود.» پس اساساً حرف‌زدن با خودمان به حالت سوم‌شخص راهی برای مهربان‌تر بودن با خودمان است.

«هیچ‌چیزی خوب یا بد نیست؛ این تفکر است که باعث می‌شود چنین شود.»

اگر در زندگی عصبانی باشید، هر جا که نگاه کنید عصبانیت و خشم می‌بینید. این قضیه درمورد باقی احساسات، حتی احساسات مثبت، هم صدق می‌کند.

برخلاف آن‌چه آموخته‌ایم، دنبال‌کردن مداومِ خوشحالی می‌تواند ما را از آن دور کند.

تصور کنید که چه اتفاقی می‌افتاد اگر دفعهٔ بعد که یکی از آشنایان یا مثلاً قهوه‌چی کافی‌شاپ از شما پرسید «سلام، حال‌تون چطوره؟»، بایستید و پنج دقیقه به این سؤالش پاسخی مفصل و بدون حذفیات و ویرایش بدهید. واقعاً سفرهٔ دل‌تان را باز کنید. تضمین می‌کنم که دفعهٔ بعد چنین سؤالی از شما نخواهد پرسید.

ما حاضریم به‌خاطر شهرت و آبروی‌مان هم که شده، بهتر رفتار کنیم. آیا خانواده‌تان شایستهٔ تلاشی که برای بهتر به‌نظررسیدن در چشم دیگران می‌کنید نیستند؟

حرف‌های طرف مقابل را برای درک‌کردن گوش‌کنید، نه برای این‌که استدلال خودتان را از روی آن درست کنید. به خاطر داشته باشید که رفتار طرف مقابل یک علامت است و خود احساس واقعی‌اش نیست.

«به چشم مبتلا به یرقان، همه‌چیز زرد می‌آید.» اگر در زندگی عصبانی باشید، هر جا که نگاه کنید عصبانیت و خشم می‌بینید. این قضیه درمورد باقی احساسات، حتی احساسات مثبت، هم صدق می‌کند.

. ما دوست نداریم به احساسات ناخوشایند بپردازیم. فقط می‌خواهیم از بین بروند، ترجیحاً خودبه‌خود و بدون هیچ‌گونه دخالتی از جانب ما. چه این احساسات منفی برای خودمان باشند چه برای دیگران، مقابله با آن‌ها دردناک است.

باریسویِ نویسنده و مشاور می‌نویسد: «مکث‌کردن کمک می‌کند تا از گرفتن تصمیمی دائمی بر اساس حسی موقتی خودداری کنید.»

اضطراب نشانهٔ این است که احساس می‌کنیم چیز مهمی خارج از کنترل ماست.

وقتی بیش‌تر از همیشه به حمایت عاطفی احتیاج داریم، کم‌تر از همیشه آن را دریافت می‌کنیم.

عواطف و احساسات به تفکر ما هدف، اولویت و تمرکز می‌دهند. آن‌ها به ما می‌گویند با دانشی که حواس ما در اختیارمان می‌گذارد چه کنیم.

احساسات جریحه‌دارشده خودبه‌خود محو نمی‌شوند، خودبه‌خود التیام پیدا نمی‌کنند. اگر احساسات‌مان را ابراز نکنیم، مثل بدهی روی‌هم تلنبار می‌شوند و بالاخره مهلت پرداخت و تسویه‌حساب‌شان سر می‌رسد.

بیماری عاطفی یعنی اجتناب از واقعیت به هر قیمتی. سلامت عاطفی یعنی روبه‌روشدن با واقعیت به هر قیمتی.

ما آن‌قدر انسان و جایزالخطا هستیم که هیچ‌وقت به آن‌جا نمی‌رسیم، اما خودِ برتر مثل یک آرمان طلایی است که می‌توانیم در ذهن داشته باشیم. ممکن است همیشه خود برترمان نباشیم، حتی ممکن است خیلی وقت‌ها به آن نزدیک هم نشویم، ولی مهم این است که آن را خوب بشناسیم. کسی که آرزو داریم کاش او بودیم. اگر در طی فرالحظه از خود بپرسیم خود برترِ من چه واکنشی نشان می‌داد؟ حداقل می‌فهمیم که دوست داشتیم در این مقطع حساس چطور رفتار کنیم و شاید رفتارمان به این باور نزدیک و دفعهٔ بعد نزدیک‌تر شود.

احساسات حقیقی‌مان می‌توانند آشفته، ناجور، گیج‌کننده و حتی اعتیادآور باشند.

«تو کی هستی که من رو تعریف کنی؟ کی چنین حقی بهت می‌ده؟ چرا نیاز داری که من رو تحقیر کنی؟ من تو و قضاوتی را که راجع به من می‌کنی رد می‌کنم، من خودم می‌دونم کی هستم.»

همهٔ ما باور داریم که احساسات‌مان مهم‌اند و باید به‌طور تمام‌وکمال و با احترام با آن‌ها برخورد شود؛ اما درعین‌حال فکر می‌کنیم که احساسات مخل کارمان بوده و ثمره‌ای ندارند؛ سر کار، در خانه و هرجای دیگری.