بریده‌هایی از کتاب خواهران شنل

راهبه‌های صومعهٔ آبوزین به ما سرپناه داده بودند. شکممان را سیر می‌کردند، سعی می‌کردند روح‌هایمان را از ناپاکی‌ها در امان نگه دارند و با دستورها و تشریفات روزانه ما را به انسان‌هایی متمدن تبدیل کنند. البته هیچ‌وقت نمی‌توانستند خلائی را که در قلب‌هایمان احساس می‌کردیم پر کنند.