بریده‌هایی از کتاب روزنامه نگاری بدون درد و خون ریزی

مثلاً ما در مباحث فرهنگی دعوایی جدی با آقای مخملباف شروع کردیم ... مخملباف دو فیلم ساخت، یکی شب‌های زاینده‌رود و دیگری نوبت عاشقی. مضمون شب‌های زاینده‌رود ترویج نهیلیسم و پوچ‌گرایی بود، رسماً و صریح! مضمون نوبت عاشقی هم روابط آزاد جنسی بود! یعنی یک زن شوهردار می‌تواند با یک مرد دیگر هم باشد. این خط خطرناکی بود که شروع شد! خب ما شروع کردیم به نقد کردن ... من رفتم فیلم‌ها را دقیق دیدم. جالب است بدانید خبرنگار فرستادم فیلم شب‌های زاینده‌رود را ضبط کرد! ما کل دیالوگ فیلم را در کیهان چاپ کردیم، می‌خواستیم وقتی نقد می‌کنیم، نشان دهیم که مستند است ...

این دستاوردی است که من از متن تحولات سیاسیِ رسانه‌ای پیدا کردم که منظور از حاکمیت دولت نیست! حاکمیت اسم مستعار مردم است.

مصیبتی را خدمت شما عرض می‌کنم؛ برای دویست‌وپنجاه‌شصت عنوان روزنامه مجوز صادر شده است که صدوچهل‌پنجاه موردش منتشر می‌شود. تعدادِ تیراژ همهٔ این‌ها کمتر از هشت‌صد هزار نسخه است که همشهری با دویست‌وخرده‌ای هزار جزو همین هشت‌صد هزار حساب می‌شود! و از این هشت‌صد هزار بالای چهل درصدش مرجوعی است! و اگر همشهری را از دل این مجموعه خارج بکنیم، می‌شود شش‌صد هزار تا پانصدوپنجاه هزار که بیشتر از هشتاد درصدش مرجوعی است! یعنی شما در کشوری زندگی می‌کنی که جمعیتش هشتاد میلیون نفر است و سطح سواد بیشتر شده و شهرنشینی گسترش پیدا کرده و دوران جنگ را پشت سر گذاشته و تنوع سرفصل‌هایِ روزنامه‌نگاری زیاد شده، اما فروش روزنامه کمتر از صدوپنجاه هزار تاست!

بر اساس پارامترهای سازمان فرهنگی یونسکو در ایران به ازای هر هزار نفر صدوسی رسانهٔ مکتوب باید منتشر شود ... یعنی جامعهٔ هشتادمیلیونی ایران هرروز باید ده میلیون نسخه رسانهٔ مکتوب عرضه بکند، درحالی‌که شما کمتر از دویست هزار نسخه در روز داری! این مصیبت بزرگی است و ریشه‌اش هم در همان گسستِ بزرگی است که بین حاکمیت و قدرت با رسانه وجود دارد ...