بریده‌هایی از کتاب وقت کبود

عشقت به بادم داد حتی آه دودم را

لب‌هایِ سرخت خوش کند وقتِ کبودم را گلبوسهٔ بشکفته جان بخشد وجودم را

آخر شبی در گوشِ تو آهسته می‌خوانم یک‌یک غزل‌هایی که از شوقت سرودم را

باکی نبود و نیست اگر دربه‌در شدیم

بخوان نقشِ دلِ آشفته‌ام را که دانی گفته و ناگفته‌ام را در آغوشِ خیالت سخت خواب است مکن بیدار بختِ خفته‌ام را

بختِ بیدار آن کسی دارد که در آغوشِ یار خوابیده‌ست