بریده‌هایی از کتاب خاطرات یک مغ

اصولاً همه راههایی که ما را به طرف آرزوهایمان هدایت می‌کنند، جادوئی هستند!

هنگامی که مسافرت می‌کنی، فعل تولد مجدد را به روشی بسیار عملی، احساس و تجربه می‌کنی، در مقابل موقعیتهای متفاوت و جدید قرار گرفته، زمان برایت به کندی گذشته و در بسیاری از موارد حتی زبان اطرافیانت را متوجه نمی‌شوی. دقیقاً همانند مخلوقی که به تازگی از درون رحم مادر خارج شده است. به این ترتیب به چیزهایی که تو را احاطه کرده‌اند، اهمیت بیشتری می‌دهی، چرا که بقای تو به آنها بستگی دارد.

ـ برای دانستن این که یک کوه بلند است، لازم نیست از آن بالا رفت.

آگاپه یا عشق اعظم به معنای ضیافت یا مهمانی می‌باشد

از میان همه راههایی که انسان برای صدمه زدن به خودش پیدا کرده، از همه بدتر عشق بوده است.

کشف کردن آن چیزی که همه روزه مشغول تماشایش هستیم. اسراری که به خاطر روزمره بودن، موفق به دیدن آنها نمی‌شویم.

همیشه درحال به دست آوردن طرفدارانی برای توجیحاتمان در دنیا هستیم. فکر می‌کنیم هرچه تعداد افرادی که با ما هم‌عقیده‌اند، بیشتر باشد، آن اعتقادات به واقعیت تبدیل می‌شود، در حالی که اینچنین نیست.

ما هیجان را به خاطر شکست‌های کوچک اما ضروری‌مان، در طی نبرد خوب از دست می‌دهیم و چون نمی‌دانیم که هیجان یک نیروی عظیم و مسئول پیروزی نهایی می‌باشد، اجازه می‌دهیم تا از میان انگشتانمان فرار کند، بدون آن که متوجه باشیم که به معنای حقیقی زندگیمان اجازه فرار داده‌ایم.

می‌دانند، اغلب هنگام فرمان دادن مرددند و موقع فرمانبری، شورشی می‌شوند

مرگ! انسان تنها موجود طبیعت است که نسبت به مرگ خود آگاهی دارد. به همین خاطر و فقط به این دلیل، من احترام خاصی برای نسل بشر قائل هستم و فکر می‌کنم که آینده‌اش از زمان حالش بسیار بهتر خواهد بود. اگرچه می‌داند که روزهای عمرش شمرده شده و همه چیز بسیار زودتر از آنی که منتظرش است، به پایان خواهد رسید. او زندگی را تبدیل به مبارزه‌ای کرده که قابلیت ابدی شدن را دارد.

هیچ کس دوست ندارد که از زندگی تقاضای زیادی بکند، چون همه از شکست می‌ترسند.

بدون ایمان می‌توانی در بازی‌ای که درحال پیروزی هستی، شکست بخوری.