بریده‌هایی از کتاب پادزهر

روان‌شناسی به نام راس هریس تمرین ساده‌ای را پیشنهاد می‌کند: تصور کنید هشتاد سال‌تان است -فرض شده که هشتاد سال ندارید؛ اگر هشتادساله هستید،‌ سن بیشتری را انتخاب کنید- و سپس این جملات را کامل کنید: «ای کاش زمان بیشتری را صرف... می‌کردم» و «ای کاش زمان کمتری را صرف... می‌کردم.» این تمرینی به‌شدت موثر برای دستیابی به آگاهی از مرگ در مدتی کوتاه است.

«خیار تلخ است؟ آن را نخور. خاربنی سر راهت قرار گرفته؟ از کنارش بگذر. این اقدام‌ها کافی است. نیازی نیست بپرسی "اصلاً چرا این چیزها در جهان وجود دارد؟

حکیم چینی، لائوتسه، می‌گوید: «یک مسافر خوب نه هیچ برنامهٔ ثابتی دارد و نه قصد رسیدن به مقصدی مشخص.»(۶)

«اگر بپذیری جهان و پدیده‌هایش از کنترل تو خارج است، اضطراب بسیار کمتری را در زندگی تجربه می‌کنی.»

انسان همان‌قدر می‌تواند در امنیت کامل به سر برد که یک موج می‌تواند از دریا فرار کند.

رواقیون اعتقاد دارند تنها چیزی که می‌توانیم کنترل کنیم قضاوت‌های‌مان در مورد جهان است، اما از طرف دیگر هم همین برای شادبودن کافی است.

«از خود بپرس آیا شاد هستی؟ و با این پرسش شادی تو پایان می‌یابد.»

دلبستگی ریشهٔ تمام رنج‌هاست.

مرگ به عنوان شیوه‌ای برای زندگی اگر زندگی از نو به من هدیه می‌شد، به همنشینی شبانهٔ اندیشهٔ مرگ خو می‌کردم و به یادآوری مرگ ممارست... زندگی بدون حضور دائمی مفهوم مرگ بی‌مزه است. مثل اینکه تا آخر عمر سفیدهٔ تخم‌مرغ بخورید. - بازرس مورتیمر، از کتاب به یاد داشته باش که می‌میری اثر میورِل اسپارک

طبق یافته‌های محققان سلامت روان، اختلالات اضطراب و افسردگی در کشورهای فقیرتر شیوع بسیار کمتری دارد.

در میان ناشران چیزی با عنوان «قانون هجده ماه» وجود دارد؛ (۹) بر اساس این قانون کسی ممکن است کتاب خودیاری بخرد که در طول هجده ماه گذشته یک کتاب خودیاری خریده باشد؛ کتابی که ظاهراً هنوز مشکلاتش را حل نکرده و او را به موفقیت نرسانده است

تلاش برای درست‌کردن تمام مشکل‌ها خود بخش بزرگی از مشکل است.

دلبستگی ریشهٔ تمام رنج‌هاست.

صرف زمان و انرژی بر خیال‌پردازی در مورد اتفاقات خوب آینده، انگیزهٔ افراد را برای عملی‌سازی آن‌ها کاهش می‌دهد.

چرا از نیستی جاودان مرگ می‌ترسید، وقتی به نیستی جاودانی که پیش از تولدتان وجود داشته با وحشت نگاه نمی‌کنید؛ چیزی که تا آنجا که می‌دانید به اندازهٔ مرگ‌تان ناموجود و جاودان بوده است.

همیشه شیفتهٔ قانون تلاش معکوس بوده‌ام. گاهی آن را «قانون وارونه» می‌نامم. وقتی سعی می‌کنی روی سطح آب باقی بمانی، غرق می‌شوی؛ اما وقتی سعی کنی غرق شوی، شناور باقی می‌مانی. حس ناامنی نتیجهٔ تلاش برای رسیدن به امنیت است... برعکس، رستگاری و سلامت روان حاصل تشخیص تمام‌عیار این حقیقت است که هیچ راهی برای رهایی و نجات خود نداریم.

از دیدگاه بودایی دردکشیدن محتوم است، اما رنج‌بردن اختیاری است؛ رنج حاصل دلبستگی‌های ماست و دلبستگی‌ها تجسم تلاش ما برای انکار این حقیقت غیرقابل‌انکار است که همه‌چیز گذراست.

«گاهی آدم بیش از حد اهدافش رو پیگیری می‌کنه. گاهی اهداف تبدیل به وسواسی ذهنی می‌شن.»

تنها چیزی که واقعاً تحتِ‌کنترل ماست، قضاوت‌ها و باورهای ما راجع به شرایط است.

شاید اگر شرایط زندگی اپیکتیتوس یا حتی آخر کار نجیب‌زادگانی مثل سنکا را که شانس از طالع آن‌ها روی گردانیده بود در نظر بگیریم، پیدایش فلسفه‌ای که میل به مثبت‌اندیشی نداشته باشد تعجب‌آور نباشد. هنگامی که بسیاری از تجربیات زندگی به فرد می‌گوید شبح سختی هر لحظه در کمینش نشسته، ارزش قانع‌کردن خود که در نهایت همه‌چیز به‌خوبی پیش می‌رود، چیست؟

آینده، (اسم) دوره‌ای از زمان که در آن اوضاع به کام ماست، رُفقایمان باوفا و شادی‌مان حتمی است.

همیشه شیفتهٔ قانون تلاش معکوس بوده‌ام. گاهی آن را «قانون وارونه» می‌نامم. وقتی سعی می‌کنی روی سطح آب باقی بمانی، غرق می‌شوی؛ اما وقتی سعی کنی غرق شوی، شناور باقی می‌مانی. حس ناامنی نتیجهٔ تلاش برای رسیدن به امنیت است... برعکس، رستگاری و سلامت روان حاصل تشخیص تمام‌عیار این حقیقت است که هیچ راهی برای رهایی و نجات خود نداریم. ـ اَلن واتس، حکمت ناامنی

ظلم‌ها همگی چیزی بیش از تلاش نَفْس‌های سست و متزلزل برای تقویت خودشان نیست: برای مستحکم‌ترکردن مرزهای‌شان، برای جداسازی خود از دیگران و برای تحمیل‌کردن الگوهای فکری‌شان بر جهان

ما مردمانی هستیم که با فاجعه خوب کنار می‌آییم؛ مردمانی که خود را جدی نمی‌گیریم و وقتی افق دردسر را می‌بینیم، دردسری مهیب و احمقانه، به بزم شادی می‌نشینیم.

(پژوهش‌ها نشان می‌دهد که بین کمال‌گرایی و خودکشی، در مقایسه با ناامیدی و خودکشی،‌ همبستگی بیشتری وجود دارد.

مراقبه راهی است برای پایان‌دادن به این فرار. بی‌حرکت می‌نشینی و به افکار و احساسات و تمایلات و تفکرهایت که می‌آیند و می‌روند نگاه می‌کنی و در مقابل میل شدید به فرارکردن، درست‌کردن یا چسبیدن به این موارد مقاومت می‌کنی. به عبارت دیگر به تمرین عدم دلبستگی می‌پردازی. در لحظه هرچه که به ذهن بیاید، خوب یا بد، تماشا می‌کنی. مراقبه راهی برای فرار به شادی بی‌حد یا حتی آرامش -آن‌گونه که از معنی متداول آن برداشت می‌کنیم- نیست و مسلماً هیچ ارتباطی هم با مثبت‌اندیشی ندارد. در مراقبه با چالشی بسیار سخت‌تر روبه‌رو هستیم؛ خودداری از فرار به سوی شادی، آرامش و مثبت‌اندیشی.

. هنرمند امریکایی، چاک کلُوز، در نقل‌قولی به‌یادماندنی گفته: «انگیزه برای آماتورهاس، بقیهٔ ما فقط سر کار حاضر می‌شیم و کار رو انجام می‌دیم.»(۹)

موریتا نوشت: «مردم... فکر می‌کنند همیشه باید کاری را انجام دهند که دوست دارند و باید زندگی‌شان عاری از مشکل باشد. نتیجتاً انرژی ذهنی آن‌ها صرف تلاش‌های غیرممکن برای اجتناب از احساسات ملالت و ناراحتی می‌شود.»(۱۰)

ما فوق‌العاده از احساس عدم‌قطعیت می‌ترسیم -روان‌شناسی به‌نام دوروتی روو می‌گوید این احساس حتی بیش از مرگ برای ما ترسناک است-

تدوین هدف و تصویری از آینده ذاتاً مستلزم این است که یک یا چندین جنبه از زندگی، سازمان یا جامعه‌مان را جدا سازیم و به قیمت بی‌توجهی به دیگر جنبه‌ها صرفاً بر آن‌ها تمرکز کنیم.