بریده‌هایی از کتاب نامه‌‌های به مقصدنرسیده

«چون ممکن نبود خدا با من حرف بزند و برایم داستان تعریف کند؛ چشم‌های تو را آفرید.»

وقتی آقاجونم و امثال آقاجونم را می‌بینم؛ بر پدر و مادرِ پدر و مادرهایی که به پسرهایشان در کودکی یاد می‌دهند «مرد که گریه نمی‌کند» هزار لعنت می‌فرستم. آخر مگر مردها چه گناهی کرده‌اند که حق گریه کردن نداشته باشند؟

این اوج استقلال است که آدم هیچ‌چیز از آن محیطی که تویش زندگی می‌کند نخواهد.

معجزه چشم‌ها و فاجعه اشک‌ها

ماهان می‌گوید دلش به شدت به حال آن‌هایی که خوب نیستند می‌سوزد. می‌گوید آن‌ها خیلی سختی می‌کشند چون باید کاملاً مخالف توانایی‌ها و دانایی‌هایشان عمل کنند و در واقع باید با قوی‌ترین چیز این دنیا که ذات خودشان است بجنگند. به همین خاطر تا این اندازه خسته و سردرگم می‌شوند و در حالی که وسط هزارگونه تفریحات رنگارنگ ایستاده‌اند باز احساس خالی بودن و خوشحال نبودن می‌کنند.

دکترش برایش مراقب بیست‌وچهار ساعته گذاشته است و معتقد است آن‌قدر پریشان و خسته به نظر می‌آید که اصلاً بعید نیست به خودش آسیب بزند اما به نظر من او دیگر نمی‌تواند بیش‌تر از این به خودش آسیب بزند.