بریده‌هایی از کتاب به بلندای آن ردا

آن مقصدی که از راه ظلم و خیانت به آن برسند، منزل عدل و حق نیست...

عافیت را ده جزء باشد، نُه جزء آن در کناره‌گیری از مردم و یک‌اش در سکوت...

سینه‌ام تنگ‌تر است از آن که این اندوه...

- و خداوند این بقعه را، محل آمد و شد شیعیان و اهل محبتم قرار می‌دهد... بغض در گلویش می‌نشیند: - و به خدا سوگند زائری مرا زیارت نکند و محبی سلام نفرستد، مگر که رحمت و مغفرت ربوبی بر او واجب شود به شفاعت ما...

ابوالحسن بودنش و فقط بودنش، نجات من خواهد بود...

می‌فرمود؛ آن که تقوای خدا نکند برای گناه کم، برای گناهان بسیار هم نخواهد کرد... و معاصی کوچک، راه رسیدن به نافرمانی‌های بزرگ است...

مال و ثروت انباشته نمی‌شود مگر به پنج خصلت؛ بخل بسیار و آرزوی طولانی و حرص مدام و قطع رحم و ترجیح دنیا به آخرت...

عقل آدمی کامل نمی‌شود مگر با ده خصلت، اول، امید خیر از او باشد و دوم، از شر او در امان باشند و سوم، نیکی کم دیگران را بسیار ببیند و بسیار خود را کم و چهارم، خسته نشود از این که بسیار از او بخواهند و درخواست داشته باشند...

با شمشیر و نیزه نیستند که به سپاه‌مان تکیه کنیم؛ دل‌هاشان همراه شده و گره اگر بخورد به شیفتگی، هیچ دست و دندانی را توان باز کردنش نیست!

فخر و مباهات من است بندگی و عبودیت به آستان حضرت ربوبی... و با زهد در دنیا آرزو دارم امان از شر دنیا را... و با ورع از محرمات امید دارم رسیدن به برکات را... و با تواضع در دنیا انتظار می‌کشم رفعت مقام آن دنیا را، نزد حضرت پروردگار عز و جل...

چرا این همه تلخی می‌کنی غادیه؟ چرا مقدماتِ کم‌جان می‌آوری برای نتیجه‌ای سترگ؟ اصلاً چرا چنین سنگدل به محاکمهٔ من نشسته‌ای و به زجر دادنم برخاسته‌ای؟