بریده‌هایی از کتاب کمی دیرتر

حضرت رو برای خودمون می‌خواهیم، نه خودمون رو برای حضرت. امام رو خرج خودمون می‌کنیم، نه خودمون رو خرج امام. به‌جای این‌که از خودمون برای امام مایه بگذاریم، پیوسته از حضرت مایه می‌گذاریم برای پیش‌برد کار خودمون. هرجا کم بیاریم، از امام هزینه می‌کنیم. انگار که نعوذبالله شأن امام، ماله‌کشیدن بر خرابکاری‌های ماست. اصلاً جایگاه فرمانده و سرباز، در ذهن و دلمون عوض شده. فکر می‌کنیم امام موظّفه از ما اطاعت کنه و ما رو به‌خواسته‌هامون برسونه ولی خودمون رو موظّف به اطاعت از امام نمی‌بینیم.

حرفی که بوی یأس می‌ده، نزن!

وقتی داشت از در می‌رفت بیرون، گفت: - الهی که اجرتو از آقا امام زمان بگیری ننه! من بی‌اختیار برگشتم طرف آقا. دیدم یه لبخند خوشگلی رو لباشون نشسته. دلم ضعف رفت. زیر لب گفتم: - گرفتم ننه! نقدتر از این نمی‌شد.

آه از این یوسف که من در پیرهن گم کرده‌ام

این یک فرمول، یا قاعده یا سنّت الهیه که استمرار در ارتکاب گناه، عموماً توفیق توبه رو از انسان سلب می‌کنه.

کسی‌که مدّعی پیروی از رسول اکرم، محمّد مصطفاست، از تعزیر دیگران خوشحال نمی‌شه. کسی‌که خودش‌رو شیعهٔ امیرالمؤمنین، علی مرتضی قلمداد می‌کنه، به کمتر از بهشت برای خلق خدا رضایت نمی‌ده.

«ما را با قواعد فضل و کرامتت بسنج نه با ترازوی عدل و عدالتت»

یه‌عمره که دارم ناله‌شو سرمی‌دم. یه‌عمره که دارم تلواسه می‌زنم؛ یا حجّه‌ابن‌الحسن! عجّل علی ظهورک. ولی خداییش تعجیل در این حد رو هم دیگه پیش‌بینی نمی‌کردم.

«چه مصیبت و درد و عذابی از این ألیم‌تر و جانسوزتر که تا چشم برزخی‌ات را باز می‌کنند، ببینی که همیان سفرت خالی است و هیچ راهی برای بازگشتن و توشه‌برداشتن نیست. ببینی که از اعمالت، خوب‌هایش، قابل ارائه و پذیرش نیست، چه رسد به آنچه گناه و لغزش و زشتی است.

مشکل ما، مشکل مشترک همهٔ این‌ما که دیدی، اینه که: حضرت رو برای خودمون می‌خواهیم، نه خودمون رو برای حضرت. امام رو خرج خودمون می‌کنیم، نه خودمون رو خرج امام. به‌جای این‌که از خودمون برای امام مایه بگذاریم، پیوسته از حضرت مایه می‌گذاریم

پرنده‌ای که بال پرواز ندارد یا به پای خودش یا همّتش، بند و زنجیر دارد، از انهدام قفس، استقبال نمی‌کند. چرا که ناتوانی‌اش به چشم می‌آید و درماندگی‌اش آشکار می‌شود. تا وقتی‌که میله‌های قفس هست، هر کس می‌تواند ادّعا کند که اهل پروازهای بلند است. تا وقتی‌که میله‌های قفس هست، بندهای مرئی و نامرئی، خواسته و نخواسته و دانسته و ندانستهٔ آدم‌ها، مغفول یا مکتوم یا مستتر می‌ماند؛ حتّی برای خودشان.

هر چه نباشه لااقل من دو رکعت نماز که برای رضای خدا خونده‌ام، یعنی نمازها هم ... گفت: - فارغ از بحث پرونده و این‌ها، تو خودت روت می‌شه که بر آنچه خونده‌ای اسم نماز بگذاری؟

آنچه به‌کار تو می‌آید، مشاهده‌کردن است، نه مشاهده‌شدن.

خب! حالا باورت شد که: ای خواجه درد نیست، وگرنه طبیب هست؟

وقتی که تشنه نیستیم، چه لزومی دارد که فریاد العطش سر بدهیم!؟ این چه منّتی است که بر سر آب می‌گذاریم!؟

این یک فرمول، یا قاعده یا سنّت الهیه که استمرار در ارتکاب گناه، عموماً توفیق توبه رو از انسان سلب می‌کنه.

درد و مصیبت اصلی اینه که ما اساساً طالب امام نیستیم؛ طالب حلّ مشکلاتمون توسط امام هستیم. برای امام شأنی در حدّ وسیله یا کارپرداز قائلیم.

مقدّسات را وسیلهٔ دزدی نکن! مقدّسات را محمل کارهای خلاف نکن!

- پاسخ شوخی دادن به سؤال جدی؛ کمال بی‌ادبی است.

کسی‌که مدّعی پیروی از رسول اکرم، محمّد مصطفاست، از تعزیر دیگران خوشحال نمی‌شه. کسی‌که خودش‌رو شیعهٔ امیرالمؤمنین، علی مرتضی قلمداد می‌کنه، به کمتر از بهشت برای خلق خدا رضایت نمی‌ده. تو کجا خوانده یا شنیده‌ای که این خاندان از عذاب کسی شادمان بشن!؟ فکر نمی‌کنی که بزرگترین جفا به بزرگان، مخدوش‌کردن نام بزرگشان باشه!؟