بریده‌هایی از کتاب آموزش محبت آمیز کودکان

تنبیه یکی از انواع خشونت و تشویق نوع دوم خشونت است. اگر برای درک این موضوع مشکل دارید، پیشنهاد می‌کنم برای دیدن خشونتِ تشویق، کتاب «تنبیه به وسیلهٔ تشویق» نوشتهٔ آلفی کون را بخوانید.

هرگز به مردم، یا مجموعه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم، قدرت ندهید شما را وادار به تسلیم یا شورش کنند.

«دوست دارم کلامی را که از من شنیدی، تکرار کنی تا مطمئن شوم که پیامم را تا حد امکان واضح بیان کرده‌ام.»

«تو گفتی به او یاد می‌دهی که کوچک‌تر از خودش را نزند، اما تو بزرگ‌تر از او هستی و او را کتک زدی! به نظر من تو این درس را به او آموختی که تنبیه عمل قابل قبولی است، البته اگر فکر کنی که حق با توست و آن قدر بزرگ باشی که بتوانی دیگری را تنبیه کنی.

کاری را انجام ندهید، مگر آن که مفرّح باشد. و آن کاری مفرّح خواهد بود، که در خدمت زندگی باشد و این شما هستید که می‌توانید درک کنید آن کار چگونه در خدمت زندگی است و در چنین حالتی است که حتی اگر آن کار سخت باشد، برایتان مفرّح می‌شود.

اگر مردم تقاضای شما را درخواست آمرانه بشنوند، تقریباً تضمین شده است که مقاومت می‌کنند.

هرگز دردتان را به انسان دیگری ابراز نکنید، مگر آن که به وضوح بیان کنید که چه پاسخی از آنها می‌خواهید.

منظورم از یادگیری از روی اجبار آن است که دانش‌آموز مطالب را از ترس تنبیه، یا به‌خاطر میل به پاداش‌هایی در قالب نمره، یا برای فرار از احساس گناه یا شرم، و یا در نتیجهٔ علت مبهم «باید»، «الزام» یا «ضرورت» یاد گیرد،

ارتباط بدون‌خشونت راهی است برای حفظ لحظه به لحظهٔ آگاهی‌مان هماهنگ با زیبایی درون خودمان و دیگران، و پرهیز از چیزی که ممکن است به هر طریقی آگاهی مردم را نسبت به زیبایی‌شان مکدر کند.

در مدرسهٔ شغالی معلم‌ها فکر می‌کنند که راه برانگیختن مردم از طریق انتقاد و اهانت است، برانگیختن به وسیلهٔ احساس گناه یا شرم.

طبق تعریف من از خشونت، احساس گناه یکی از انواع خشونت است

درخواست‌آمرانه آغاز یک بازی است که باختن در آن حتمی است.

«می‌توانید به من بگویید چیزی را که می‌خواهم بگویم، چگونه مطرح کنم تا شما آن را به شکل دستوری از طرف من نشنوید؟»

وقتی مردم فکر نکنند که مورد انتقاد واقع شده‌اند، مجبور نیستند تمام انرژی خود را صرف دفاع کنند. آن‌گاه می‌توانند به گزینه‌های دیگر توجه کنند.

اگر هدف ما این است که در ارتباط با طرف مقابل به خواسته‌هایمان برسیم، این ارتباط بدون‌خشونت نیست

اگر هدف ما این است که در ارتباط با طرف مقابل به خواسته‌هایمان برسیم، این ارتباط بدون‌خشونت نیست. در نتیجه، در این مثال هدف ما این نیست که این کودک را از کتک زدن باز داریم. پس هدف ما چیست؟ هدف ما این است که کیفیتی از ارتباط خلق کنیم که شرایط تحقق نیازهای هر فرد را مهیا کند

کاری نکنید. فقط حاضر باشید. حضورتان با ارزش‌ترین هدیه‌ای است که می‌توانید به انسانی دیگر بدهید.

ارتباط بدون‌خشونت راه مرتبط باقی ماندن با زیبایی خود و دیگران را به ما نشان می‌دهد، حتی وقتی آنها از ارتباط بدون‌خشونت استفاده نمی‌کنند.

اگر من سریع صحبت کنم و شما نتوانید حرف‌های مرا دنبال کنید، «شما مشکل شنوایی دارید.» و اگر شما سریع صحبت کنید و من نفهمم، آن وقت چه؟ «شما مشکل گفتاری دارید.»

فیلسوف هندی کریشنا مورتی گفته است بزرگ‌ترین جلوهٔ هوش انسانی توانایی مشاهدهٔ بدون ارزیابی است.

وقتی مردم به روشی ارتباط برقرار می‌کنند که دیدن زیبایی در آنها سخت است، بیشتر از هر وقت دیگری نیاز دارند که ما زیبایی درون‌شان را ببینیم.

وقتی مردم به روشی ارتباط برقرار می‌کنند که دیدن زیبایی در آنها سخت است، بیشتر از هر وقت دیگری نیاز دارند که ما زیبایی درون‌شان را ببینیم.

پس برای یادگیری و ایجاد تغییر نگرش، اولین گام کسب اطلاعات است که بسیار ضروری و قطعاً ناکافی است. در مرحلهٔ دوم قادر خواهیم شد مفاهیم را به زبان خود توضیح دهیم و این را می‌توان نشانهٔ درک ما از مفاهیم و تعاریف دانست. در مرحلهٔ سوم، به‌کارگیری آموخته‌ها مطرح است که لازمه‌اش تکرار و تمرین است

زبان ارتباط بدون‌خشونت «زبان قلب» است و من برای آن «زرافه» را انتخاب کردم چون بزرگ‌ترین قلب را بین حیوانات خشکی دارد.

بزرگ‌ترین جلوهٔ هوش انسانی توانایی مشاهدهٔ بدون ارزیابی است.

من به آموزش‌هایی علاقه‌مندم که انگیزهٔ آنها احترام به زندگی و میل به یادگیری مهارت‌ها باشد.