بریده‌هایی از کتاب دیکتاتورزاده ها

«آن‌ها افراد عجیبی هستند، بسیار عجیب. می‌توانند همدیگر و مردم را بکشند، و می‌توانند بی‌نهایت با یکدیگر مهربان باشند.»

«می‌دانی چرا ما عرب‌ها در تمام جنگ‌هایمان با اسرائیل شکست خوردیم؟ به این دلیل که ما غیردموکراتیک هستیم. بنابراین، در یکی از کشورهای عربی، بدترین ژنرال‌رئیس کل ارتش می‌شود چون تهدیدی برای کودتا به حساب نمی‌آید. وفاداری به دیکتاتور، تمام چیزی است که اهمیت دارد. از سوی دیگر، دموکراسی مکانیسمی رقابتی است ـ و برای همین است که ما شکست می‌خوریم.»

او درحالی‌که می‌گفت از پدرش دفاع نمی‌کند، داشت این کار را می‌کرد.

گفته‌اند روزی وینستون چرچیل با دامادش ویک اولیور صحبت می‌کردند. نخست‌وزیر اصلاً‌او را دوست نداشت. الیور برای اینکه مکالمه‌ای صاف و ساده داشته باشد از او پرسید کدام شخصیت را در جنگ بیش از همه ستایش می‌کند. چرچیل جواب داد: «موسولینی.» الیور مبهوت پرسید چرا. (باز بر اساس گفته الیور) چرچیل گفت: «زیرا او شجاعت این را داشت که دامادش را بکشد.»

درباره رژیم قذافی و بسیاری از دیکتاتوری‌های دیگر هم صادق است:‌«آدم هرگز نمی‌داند واقعیت چیست و دروغ کدام.»

انتظار داشت به‌دلیل موضع جسورانه‌اش علیه صدام حسین در سراسر دنیا به قهرمان تبدیل شود. دست‌کم انتظار داشت از او تقدیر و تشکر شود اما خیلی زود منزوی و پرت‌افتاده شد.

انکارگرایی در میان فرزندان دیکتاتورها مشترک است. شاید نوعی «مکانیسم ضروری برای کنارآمدن» باشد. بسیاری از آن‌ها با دروغ زندگی کرده‌اند.

«من فکر نمی‌کنم که خصلت اهریمنی به کسی منتقل شود. قطعاً خصائلی از والدینت به تو می‌رسد اما این خود تو هستی که زندگی‌ات را بنا می‌کنی و خودت را می‌سازی.»

«من فکر نمی‌کنم شرارت ارثی باشد. قطعاً، کیفیات از والدین به تو می‌رسد اما این تو هستی که زندگی‌ات را بنا می‌کنی و هر چیزی را که هست خودت می‌سازی.»

«زندگی کن ولی نه با دروغ‌»

«من به اینجا آمده‌ام تا دنبال شخصیت و احساساتم بگردم که سال‌ها در روسیه بر خودم حرام کرده‌بودم.»

در رنج و عذاب بود که نمی‌تواند پدری را که به‌عنوان یک هیولا می‌شناخت، دوست نداشته باشد.»

طی سال‌ها پس از حرفه طولانی‌اش، او خیلی مختصر درباره موضوعات عمومی نظر داد، آن‌هم با میانه‌روی، قضاوت درست و خوی مصالحه‌جویانه.

زیخن بارداری را بدون لذت مادر شدن به دوش می‌کشید.

به‌نظر می‌رسد ورزش و دیکتاتورزاده بودن، دو موضوع جدایی‌ناپذیرند.

کسی که مثل خیلی از دیکتاتورزاده‌ها دیوانه ورزش بود

«فوتبالیست‌های حرفه‌ای دیگر پول می‌گیرند تا بازی کنند، ساعدی پول می‌دهد تا بازی کند.»

«فوتبالیست‌های حرفه‌ای دیگر پول می‌گیرند تا بازی کنند، ساعدی پول می‌دهد تا بازی کند.»

اگر سیف امید به جانشینی پدرش داشت ـ که بی‌شک داشته و مهم نیست در عرصه عمومی چه می‌گفت

«هر کسی آن‌طور به یاد می‌آورد که باید به یاد بیاورد.»