بریده‌هایی از کتاب محافظان

هنوز همدیگر را دوست داشتیم، اما فاصله‌مان بیشتر و بیشتر می‌شد.

تو نمی‌تونی آسمان رو ببینی، چون دلت نمی‌خواد ببینی.»

«آقای پُست، از من تشکر نکن. دستگاه قضاییِ ما تشکر بزرگی به شما بدهکاره.» ما برای چنین لحظه‌هایی زندگی می‌کنیم. آلاباما تا دو ساعت به زمانِ کشتن یک مرد بی‌گناه پیش رفت. اگر به‌خاطر ما و تلاشمان برای نقض احکام اشتباه نبود، حالا دوک راسل در قبری به خواب ابدی رفته بود.

«تو چطوری می‌تونی از کسی که می‌دونی مجرمه، دفاع کنی؟» و همیشه همان پاسخ استاندارد دانشگاه حقوق را به خودم می‌دادم: «خُب، همه حق دارن از دفاع خوبی برخوردار باشن. قانون اساسی این رو می‌گه.» اما دیگر این پاسخ را باور نمی‌کردم. در حقیقت برخی جنایت‌ها آن‌چنان فجیع است که مجرم باید: ۱. اعدام شود (البته اگر به اعدام اعتقاد داشته باشید) و ۲. به حبس ابد محکوم شود (اگر به اعدام اعتقاد ندارید)

این اتاق زیبا نیست، اما هویت خاصی دارد. روی یک دیوار که ما اسمش را دیوارِ شخصیت‌ها گذاشته‌ایم، هشت قابِ‌عکس بزرگ و رنگی از تبرئه‌شدگانمان آویزان کرده‌ایم. قاب‌ها با تصویر فرانکی شروع می‌شوند. لبخند آن‌ها روح و هویت کار و فعالیت ماست. آن‌ها به ما انگیزه می‌دهند تا به راهمان ادامه دهیم و به‌خاطر آزادی و عدالت، با دستگاه قضایی مبارزه کنیم.

من سال‌ها پیش آموخته‌ام که همواره منتظر بدترین حالت باشم؛ و هیچ‌وقت انتظار نداشته باشم که عدالت به‌سرعت اجرا شود.

همهٔ زندان‌ها محکومان مواد مخدری دارند که می‌خواهند از زندان آزاد شوند. هر خبرچینی اگر به‌خوبی توسط پلیس و دادستان آموزش ببیند، به‌راحتی می‌تواند در دادگاه موفق شود. اعضای هیئت‌منصفه نمی‌توانند باور کنند که یک شاهد - هر شاهدی - سوگند بخورد که حقیقت را بگوید، اما بعد مشغول داستان‌سرایی شود.

دو سال بعد که با فرانکی از زندان بیرون می‌آمدیم، بهترین لحظهٔ زندگی‌ام بود. من راه و هدفم را پیدا کرده بودم. قضا و قدرِ الهی باعث شد با ویکی گورلی آشنا شوم؛ کسی که اهداف بزرگ خودش را داشت.

فکر می‌کنم در آمریکا بخش خصوصی می‌تواند از همه‌چیز - از آموزش‌وپرورش گرفته تا زندان - کسب سود کند.

فکر می‌کنم در آمریکا بخش خصوصی می‌تواند از همه‌چیز - از آموزش‌وپرورش گرفته تا زندان - کسب سود کند.