بریده‌هایی از کتاب خاطرات خانواده

یاد حرف مادرش افتاد. روز عروسی‌اش، وقتی خواست وارد کلیسا شود، از او پرسید: «وایت رو دوست داری؟» لی‌لی جواب داد: «مامان، عاشقشم.» مادرش گفت: «نپرسیدم که عاشقش هستی، گرفتار عشقش شدی یا نه. پرسیدم دوستش داری. بین دوست داشتن و عاشق شدن فرق زیادی هست. عشق چیزی شبیه شهوته و چند روز بعد از عروسی تموم می‌شه. دوست داشتن عمیق‌تر از عشقه. بهتره دوستش داشته باشی، چون اون وقت تا آخر عمرت باقی می‌مونه، اما شهوت توی دوران پیری به دردت نمی‌خوره. این تنها رازیه که یک زندگی مشترک رو زنده نگه می‌داره.»

وقتی به انتهای طناب رسیدید، یعنی زمان آن است که گره‌ای دیگر بزنید و ادامه دهید.

روبه‌روشدن با خاطرات قدیمی کار ساده‌ای نیست.

امیدوارم روزی نیاد که هیچ مادری بخواد بچه‌ش رو دفن کنه. هر بچه‌ای که به دنیا می‌آد فرض بر اینه که اون بچه، پدر و مادرش رو دفن می‌کنه و عزاداری فرزند برای والدین به نظرمون طبیعیه. اما داغِ پدر و مادر یک چیزه و داغِ بچه یک چیزِ دیگه.

همیشه یک تصویری از آدم‌ها توی ذهنمون نگه می‌داریم، بدون اینکه یادمون بمونه زمان چقدر سریع می‌گذره.

یک مادر ممکن است گاهی از دست فرزندانش ناراحت یا ناامید شود، اما نمی‌تواند آنها را دوست نداشته باشد.

گاهی درهایی باز می‌شه که نمی‌دونیم رَد شدن از اون خطر داره یا فرصتیه که جلوی پامون گذاشته شده.

خدا با ابزار و روش‌های خودش عمل می‌کنه تا معجزه‌ای رو رقم بزنه.

یادت باشه وقتی پیر و تنها شدی، پول حقیرترین و فقیرترین رفیقیه که برای خودت نگه داشتی.

بین اینکه کسی را دوست داشته باشی و اینکه کسی تو را دوست داشته باشد فرق زیادی است. حالت دوم عمیق‌تر از یک عشق ساده است.

فکر می‌کردم بدون اون گُم شدم و دیگه نمی‌تونم زنده بمونم.

به این نتیجه رسیدم که گاهی می‌تونی عاشق بعضی آدم‌ها باشی، اما لزوماً دوستشون نداری.

سوگواری و غصه خوردن یکی است، حتی اگر علت متفاوتی داشته باشد.

کتاب مقدس می‌گه همهٔ تلاشت رو بکن و خودت رو بسپار به من.

پول هرگز خوشبختی نمی‌آورد؛ فقط عشق ضامن چنین شادی‌ای است.

«برگشتن به خونه درست مثل دوچرخه‌سواری می‌مونه. ممکنه پنج سال دوچرخه سوار نشده باشی؛ اما وقتی سوار بشی، خیلی زود همه‌چیز یادت می‌آد.»

حس خیلی خوبی است که مردی با تمام وجودش دوستت داشته باشد.

ازدست‌دادن بچه خیلی سخته. مهم نیست مادرش چند سالش باشه، به‌هرحال سخته.

خدا به هزار و یک شکل به آدم‌ها کمک می‌کنه.

مادرِ مهربانم می‌گفت نمی‌شود در دل یک نفر هم‌زمان محبت و تنفر وجود داشته باشد؛ می‌گفت تنفر کم‌کم سهم خودش را از قلب می‌گیرد و بازهم بیشتر و بیشتر می‌خواهد و آن‌قدر پیشروی می‌کند که دیگر جایی برای محبت باقی نمی‌گذارد.