بریده‌هایی از کتاب تا سرای او

جان الیور هوبس می‌گوید: «مردم خطاهای زندگی خود را جمع می‌کنند، از آن هیولایی می‌آفرینند و نامش را سرنوشت می‌گذارند.»

با عقل خود به جست و جوی خدا نپردازید، بلکه با تمامی قلبتان او را بجویید. قلب خود را از همه چیز تهی کنید، آنگاه خداوند با عشقش آن را لبریز خواهد کرد!

هنگامی که شما این مراقبه را انجام می‌دهید به تدریج این جملهٔ یکی از آموزگاران بزرگ را درخواهید یافت: «تنفس شما بزرگ‌ترین دوست شماست. در همهٔ دشواری‌ها به آن بازگردید تا آرامش یابید و هدایت شوید.»

- دعا خداوند را تغییر نمی‌دهد، اما آنکه را دعا می‌کند دگرگون می‌سازد. سورن کیرکیگار

خدا را بطلبید چنان عاشقی که معشوقش را از صمیم دل می‌خواهد. همچون آزمندی که در حسرت طلاست. همانند کودکی که در تمنای مادر گم‌کرده‌اش می‌باشد. با چشمانی اشکبار به او بگویید: خدایا! به تو محتاجم. به هیچ چیز دیگری نیاز ندارم نه لذت، نه جاه و نه قدرت!

هر صبح، هنگامی که در سکوت نشسته‌اید، چشمانتان را ببندید و تصور کنید روح الهی در هر بخش از بدن شما جریان دارد و سراسر آن را فراگرفته است. روح الهی همواره در ما وجود داشته است، ما فقط باید نسبت به حضور آن آگاه شویم. با خود بگویید: «هر لحظه روح الهی هر سلول، عصب و تار و پود هستی مرا سرشار می‌سازد!» او را بخوانید؛ او نام‌های بسیاری دارد، هم او که بی‌نام است.

خدا در قلب توست و هنوز تو برای یافتن او در برهوت جست و جو می‌کنی. گورو گرانت صاحب

این عبارت تأثیرگذار در اوپانیشاد آمده است: «ذهن، تنها عامل اسارت انسان و همچنین یگانه وسیلهٔ رهایی اوست.»

یک تمرین بسیار ساده و مؤثر این است که ذهن را به شکل اتاقی تصور کنیم. بگذارید گوشه‌ای از این اتاق را انتخاب کنم و آن را بروبم. سپس در آن کنج بنشینم و به بازیگوشی‌های عجیب و مضحک ذهن خود بنگرم. فقط اگر بتوانم ارتباطم را با آن‌ها قطع کنم، خواهم توانست خود را از اسارت ذهن برهانم. باید منیت ستمگر خود را در هم بشکنم که یگانه مانع میان من و خداست.

تا زمانی که حتی یک موجود، هوای زندگی را تنفس می‌کند، شما زنده هستید. اگر با گل‌ها و درختان یکی باشید، تا زمانی که حتی یک برگ در باد می‌رقصد، شما زنده هستید. آری، شما نامیرا، ابدی و فناناپذیر می‌باشید!

فکر بد خطرناک‌ترین دزد است. ضرب‌المثل چینی

یک تمرین بسیار ساده و مؤثر این است که ذهن را به شکل اتاقی تصور کنیم. بگذارید گوشه‌ای از این اتاق را انتخاب کنم و آن را بروبم. سپس در آن کنج بنشینم و به بازیگوشی‌های عجیب و مضحک ذهن خود بنگرم. فقط اگر بتوانم ارتباطم را با آن‌ها قطع کنم، خواهم توانست خود را از اسارت ذهن برهانم. باید منیت ستمگر خود را در هم بشکنم که یگانه مانع میان من و خداست. آنگاه به هوشیاری واقعی دست می‌یابم و قلبم در کشاکش کارهای روزمره بر آن یگانهٔ حقیقی متمرکز خواهد بود.