بریده‌هایی از کتاب زندگی پس از مرگ

این جسم است که بیمار می‌شود، شما بیمار نمی‌شوید. این جسم است که مفلوج می‌شود، شما هرگز فلج نمی‌شوید.

هدف متعالی همهٔ موجودات پیوند جاودانه با سرچشمهٔ کمال مطلق و سرور الهی‌ست.»

جسم قایقی‌ست که ما را به آن سوی ساحل می‌رساند، بنا بر این از آن مراقبت کنید، اما یک لحظه هم خودتان را با آن یکی ندانید. شما نمی‌میرید، بلکه جاودان و بی‌مرگ هستید. مرگ نمی‌تواند بر شما اثر گذارد و فقط می‌تواند بر قالب مادی فانی تأثیر داشته باشد.

شما جسم نیستید. جسم فقط مانند یک لباس است و شما کسی هستید که این لباس را پوشیده است.

بسیاری از تجاربی که امروزه پشت سر می‌گذارید یعنی فلاکت‌ها، بیماری جسمانی، تصادفات، بحران‌های مالی و سایر اتفاقات را خود شما زمانی که در فضای آرام عالم ملکوت اقامت داشتید انتخاب کرده‌اید. آنجا شما تشخیص دادید که این به اصطلاح فلاکت‌ها برای تکامل روحتان ضرورت دارند. با آمدن به این دنیا، فراموش کرده‌اید که خود، تقدیرتان را تحریر کرده‌اید

حالات و مراحل پس از مرگِ انسان، عمدتاً توسط نوع افکار او در آخرین لحظات زندگی‌اش تعیین می‌شود. در واقع این افکار هم توسط نحوهٔ تفکر و نگرش و عمل او در کل زندگی تعیین می‌شود.

همچنین به ما گفته‌اند که بعد از مرگ، هر کس همان که بوده است خواهد ماند. او تغییر نخواهد کرد و همهٔ خصوصیات وی، افکار، احساسات، خواسته‌ها و خاطراتش تمامی همچنان تغییر نیافته باقی می‌مانند.

همچنین به ما گفته‌اند که بعد از مرگ، هر کس همان که بوده است خواهد ماند. او تغییر نخواهد کرد و همهٔ خصوصیات وی، افکار، احساسات، خواسته‌ها و خاطراتش تمامی همچنان تغییر نیافته باقی می‌مانند.

انسان نمی‌میرد، بلکه فقط جسم مادی خود را ترک می‌کند. می‌توان گفت که جسم مادی مرده است، نه خود فرد! انسان نمی‌میرد، نمی‌تواند بمیرد.

انسان بلافاصله بعد از مرگ به پیرامون خود نگاه می‌کند و همان خانه‌ای را که برایش آشناست، می‌بیند. کالبد فیزیکی خود را مشاهده می‌کند که به صورت افقی قرار دارد و نزدیکان و عزیزانش را می‌بیند که دور او جمع شده‌اند. به تدریج متوجه تفاوت اندکی می‌شود؛ او درد و خستگی را احساس نمی‌کند، زیرا کالبد اختری درد و گرسنگی را احساس نمی‌کند و نیازی به خواب ندارد. روح در مرگ، کالبد مادی را ترک می‌کند و در کالبد اختری (غیر مادی) به زندگی ادامه می‌دهد، ولی از لحاظ سایر موارد همان گونه خواهد بود. افکار، امیال، احساسات، خواسته‌ها و خاطراتش همگی درست مانند گذشته خواهد بود. او از هر لحاظ، مگر از نظر کالبد مادی خود همان انسان است.

وقتی از روحی که جسم مادی خود را ترک کرده بود، پرسیدند: «اکنون که مرده‌ای چه احساسی داری؟» او پاسخ داد: «شما مرده‌اید، نه من!»

نکتهٔ قابل توجه این است؛ هنگامی که کسی می‌میرد، وقتی که جسم را ترک می‌کند با یک موجود نورانی مواجه می‌شود که ممکن است بنا به زمینه‌های دینی و اعتقادی فرد، شری کریشنا، شری راما، عیسی مسیح(ع)، موسی(ع)، حضرت محمد (ص)، میرا، ماهاویرا، گورو نانک کبیر، حضرت زرتشت و... یا سایر قدیسان و مردان خدا باشد.

نکتهٔ قابل توجه این است؛ هنگامی که کسی می‌میرد، وقتی که جسم را ترک می‌کند با یک موجود نورانی مواجه می‌شود که ممکن است بنا به زمینه‌های دینی و اعتقادی فرد، شری کریشنا، شری راما، عیسی مسیح(ع)، موسی(ع)، حضرت محمد (ص)، میرا، ماهاویرا، گورو نانک کبیر، حضرت زرتشت و... یا سایر قدیسان و مردان خدا باشد.

مردگان در دنیای جدیدی که در آن زندگی می‌کنند شاد هستند. غصه، اندوه، گریستن و آرزوی بازگشت مردگان بدترین کارهایی‌ست که بر آن‌ها روا می‌داریم. وقتی برای کسی که دوست داریم غصه می‌خوریم، اندوه ما بلافاصله به او که در دنیای جدید است منتقل می‌شود، اما وی نمی‌تواند به زمین برگردد تا ما را که برایش غصه می‌خوریم تسکین دهد. اگر بتوانیم درک کنیم که او نمرده و همچنان زنده است و اکنون شادتر از زمانی‌ست که در زمین زندگی می‌کرد، دچار اندوه نخواهیم شد.

برای کسانی که به آن سو می‌روند غصه نخورید. در عوض تصور کنید عزیزان رفته چه اندازه در دنیای جدید شاد هستند. برای آن‌ها عشق و محبت بفرستید، در دعاهایتان آن‌ها را یاد کنید و هر روز به نام آن‌ها به یک نفر کمک کنید.

گفته شده است، دوزخ جایی‌ست که گناهکاران پس از مرگ به آنجا می‌روند و تا ابد در آن می‌مانند. به این ترتیب گناهکار محکوم است تا ابد در آتش دوزخ بماند و بسوزد. خدا رحمان و رحیم است و ذات خدا جز عشق نیست. عشق یکی از صفات خدا نیست، بلکه ذات مبارک اوست و عشق، تاب رنج و عذاب دایمی کسی را ندارد، بلکه می‌خواهد یکایک ما به مراتب والاتری از کمال برسیم و پاکی و نیکی در ما رشد کرده و افزایش یابد. بنا بر این اگر آتشی در کار هست، آتش تطهیر و پاکسازی‌ست. زمانی که روح کاملاً تطهیر شود، دیگر لازم نیست در آتش بسوزد.

در واقع دوزخ، شامل تشخیص دادن اهمیت و تأثیر اعمال ناشایست ماست که نتیجهٔ آن عذاب و رنج درونی را به دنبال دارد که عذاب دوزخی تلقی شده است. کسی دست ما را نمی‌گیرد و در آتش نمی‌افکند. آتش و سایر وسایل و روش‌های عذاب و شکنجه‌ای که گفته شده در دوزخ وجود دارد، نمادی از رنج روحی‌ست که فرد با تشخیص بدی‌ها و لغزش‌های خود دچار آن می‌شود.

هیچ گناهی نیست که به رنج منتهی نشود.

حتماً شگفتزده می‌شوید اگر بگویم، بسیاری از تجاربی که امروزه پشت سر می‌گذارید یعنی فلاکت‌ها، بیماری جسمانی، تصادفات، بحران‌های مالی و سایر اتفاقات را خود شما زمانی که در فضای آرام عالم ملکوت اقامت داشتید انتخاب کرده‌اید.