بریده‌هایی از کتاب در ستایش مادران خانه دار

اگر زمان به عقب برمی‌گشت، شما به عنوان یک کودک کدام یک را با اشتیاقی یکسان انتخاب می‌کردید: مادر، پرستار یا مهد کودک را؟

در سال ۲۰۰۷ تعداد زیادی از نویسندگان فمنیست، زنانی را که مراقبت از کودکان خود را به دیگری واگذار نمی‌کردند، گناهکار می‌دانستند، شاید فکر می‌کردند که این زنان باید تمام جهان را اداره کنند و ماندن در خانه برای نگهداری فرزندشان به آن‌ها آسیب می‌رساند (باورکنید اصلاً قصد شوخی یا مبالغه کردن ندارم، بلکه فقط واقعیت را می‌گویم)‌.

آموزگاران بسیاری می‌گویند قادرند به راحتی تفاوت دانش‌آموزی را که نزد مادر یا دیگری بزرگ شده‌اند، تشخیص دهند.

هر چه خانواده‌ای صمیمی‌تر باشند و اوقات بیشتری را با هم بگذرانند، احتمال اینکه فرزندان‌شان در تجربه‌های دوران جوانی، محدودیت‌های بیشتری برای خود قائل شوند، افزایش می‌یابد.

برخی از والدینی که نوزادان و کودکان خویش را به مهد کودک‌ها می‌سپارند، معتقدند این کار به نفع بچه‌های‌شان است و آن‌ها یاد می‌گیرند که مستقل شوند.‌ اما مادر خانه‌داری که مخالف این موضوع بود، گفت: «استقلال از شناخت خود و احساس امنیت به وجود می‌آید، نه از لگد زدن و پرت کردن پرندگانی که هنوز آمادهٔ پرواز نیستند.»

تصور نمی‌کنم نیاز به ارائهٔ آمارها و مطالعاتی باشد که بیانگر این مطلب است: هنگامی زنی که همسر و مادر است، شغلی را برمی‌گزیند – زندگی دوگانه – نه تنها خودش را به دلیل استرس‌ها، دلتنگی برای فرزندان و زندگی خانوادگی آشفته‌تر می‌کند، بلکه همسر و فرزندانش را نیز با غفلت کردن از آنان (مگر اینکه اعتقاد داشته باشید عشق و توجه مادر با مراقبت‌های پرستار و مربی هیچ تفاوتی ندارند) قربانی می‌سازد.

این اعتقاد که مادر بودن، چیزی پایین‌تر از شأن و استعداد یک زن مستقل است، در اثر شست وشوی مغزی به او القا شده بود.

یکی از بدترین اندیشه‌هایی که ممکن است مادران خانه‌دار را درگیر کند، این است که از خود انتظار داشته باشند کنترل تمامی امور را به دست گیرند. اگر شما سعی می‌کنید در هر کاری اول باشید، بی‌عیب و نقص عمل کنید و مسئولیت همه چیز را به عهده بگیرید، حتماً روانی خواهید شد! می‌دانید هنگام وزش بادهای شدید و توفانی، این درخت است که موقرانه خم می‌شود و نمی‌شکند. شما هم باید مانند درخت باشید. فرزندان، همسر، حیوانات خانگی، وسایل برقی، حشرات و غیره، همگی می‌توانند به روشی که اصلاً انتظارش را ندارید، شما را مورد حمله قرار دهند. بنابراین خود را عادت دهید که به اولویت‌ها فکر کنید.

من خانهٔ سرد و بی‌روح را تبدیل به پناهگاه امنی برای همسر و فرزندانم می‌کنم و مطمئنم هیچ شغل دیگری به این اندازه مرا خشنود نمی‌سازد.»

من هرگز در طول ۳۲ سال برنامهٔ رادیویی‌ام، یک پرستار یا مربی مهد کودک را ندیده‌ام که با توجه به تجربهٔ کاری‌اش بگوید می‌خواهد مراقبت از فرزندش را بر عهدهٔ پرستار یا مهد کودک بگذارد.

«سال‌های زیادی معلم و پرستار بوده‌ام و می‌دانستم زمانی که ازدواج کنم و بچه‌دار شوم، هرگز اجازه نخواهم داد شخص دیگری غیر از خودم مراقب فرزندم باشد. زیرا به این آگاهی رسیده‌ام، کسی که بیشترین زمان را با کودک سپری می‌کند، در واقع مادر او می‌شود و من می‌خواستم فرزندانم بدون هیچ شک و شبهه‌ای مطمئن باشند فقط من مادرشان هستم.»

این را می‌دانم، تنها کسی خواهم بود که قادرم عشق حقیقی را به او بیاموزم و ازخودگذشتگی، صمیمیت و تعهد را برای همسر و فرزندانم به ارث بگذارم.

«به عنوان زنی که مدت‌ها بیرون از خانه کار کرده و فساد جامعه را لمس کرده‌ام، بر این باورم که مادر، بیشترین سهم را در القای ارزش‌های اخلاقی به فرزندش دارد. بچه‌ها عبوس، سرکش، ناسپاس، بی‌توجه، خودخواه و بی‌ملاحظه بار می‌آیند. من می‌خواهم سهم خودم را به عنوان یک مادر برای شرکت مثبت فرزندانم در اجتماع و پذیرفتن اصول و کارهای خداپسندانه، ایفا کنم و تصور می‌کنم با ماندن در خانه و ایجاد فضایی که بچه‌ها، امنیت، عشق و موفقیت را لمس کنند، به هدفم خواهم رسید.»

من، پسرم را همه جا با خودم می‌بردم و صادقانه بگویم این یکی از بهترین قسمت‌های شغل مادر خانه‌دار است؛ هنگامی که فرزندتان را در فعالیت‌های خارج از خانه شرکت می‌دهید، نه تنها خودتان احساس محبوس ماندن در خانه را ندارید، بلکه او هم با دنیای واقعی و مردمش آشنا – کاری که هرگز نمی‌توانند در مهد کودک برایش انجام دهند – خواهد شد.

آیا عذاب‌آور نیست که اهمیت زندگی خانوادگی این چنین با پول مرتبط باشد؟ شرم آور نیست که تفاوت در نقش انسان‌ها (خانه‌داری در مقابل شاغل بودن) به معنی تفاوت در ارزش‌های انسانی شناخته می‌شود؟

مادران خانه‌دار این کار را انتخاب نکرده‌اند بلکه آن‌ها به این دلیل مادر خانه‌دار شده‌اند که ارزش موهبت و فرصتی که در اختیارشان قرار داده شده است را می‌دانند و با هماهنگ کردن زندگی اعضای خانواده کاری می‌کنند که تأثیری شگرف بر خانواده، جامعه و سرانجام کل جهان می‌گذارد.

درست است که من برای کارهایم حقوقی دریافت نمی‌کنم، اما خنده‌ها، آغوش‌ها و «دوستت دارم‌های» روزانه‌ای که از افراد خانواده به من می‌رسند، باارزش‌تر از هر چیزیست که در تصورتان بگنجد.

وقتی فشار کار، انسان را خسته می‌کند، رفع هر گونه نیاز خانواده مانند باری بر دوش او سنگینی می‌کند و اینجاست که خشم و غضب غالب می‌شود و خانه دیگر نه تنها پناهگاه امنی نیست بلکه مکانی برای تقاضاهای دیگر خواهد شد.

وقتی به بلوغ فکری برسید، قادر خواهید بود توانایی‌ها و محدودیت‌های خویش را بپذیرید و از توانایی خاص دیگران، بخصوص همسر و فرزندان‌تان، لذت ببرید.

هر مردی که در گذشته، مادری خانه‌دار داشته است، به این موضوع آگاه است که تأثیر چنین زنی در خانواده و اجتماع تا چه اندازه با اهمیت و شگفت‌انگیز می‌باشد.

مردانی که مادران‌شان شاغل بوده‌اند و به کمک پرستار یا مهد کودک بزرگ شده‌اند، این تجربه را ندارند و به ارزش یا لزوم یک مادر خانه‌دار واقف نیستند.

کودک به والدین خود وابسته است، بنابراین باید به اندازهٔ کافی از توجه آن‌ها بهره‌مند باشد و نباید مجبور شود برای جلب توجه، به بدرفتاری یا بی‌ادبی متوسل گردد.

مزایای در خانه ماندن مادر، بسیار فراوان است و به تدریج آشکار می‌شود.

برخی از والدینی که نوزادان و کودکان خویش را به مهد کودک‌ها می‌سپارند، معتقدند این کار به نفع بچه‌های‌شان است و آن‌ها یاد می‌گیرند که مستقل شوند.‌ اما مادر خانه‌داری که مخالف این موضوع بود، گفت: «استقلال از شناخت خود و احساس امنیت به وجود می‌آید، نه از لگد زدن و پرت کردن پرندگانی که هنوز آمادهٔ پرواز نیستند.»

وقتی مادر می‌شوید، نکات بسیار زیادی دربارهٔ خودتان – هم بد و هم خوب – کشف می‌کنید و سریع‌تر از گذشته بالغ می‌شوید.

زمانی که مادر شدم بیشتر از گذشته، دربارهٔ خودم، دنیا و فدارکاری، مطلب آموختم.

مادر خانه‌دار سی ساله‌ای نوشت: «به این نتیجه رسیده‌ام که رضایت‌بخش‌ترین کار در جهان، صرف زندگی برای خانواده و مشاهدهٔ نتایج شگفت‌آور آن است، کاری که هیچ انسان دیگری نمی‌تواند آن را به جای شما انجام دهد یا حتی در موردش تصمیم بگیرد.»

تا وقتی تجربه‌های خوب و فراموش نشدنی وجود دارند، تجربه‌های «بد» پایان همه چیز نیستند.

مادران خانه‌دار با به دنیا آوردن فرزندان و پرورش دادن آن‌ها و برای اینکه انسان‌هایی والا در جهان هستی شوند با مسائل خوب، بد و فراموش نشدنی روبه‌رو می‌شوند.

هیچ عمل دیگری با ارزش‌تر از این معجزهٔ خلقت و سعادتی که پروردگار برای بزرگ کردن فرزند به ما عطا می‌کند و در نهایت اینکه از طرف کسی که با تمام وجود عاشقش هستیم «مادر» نامیده شویم