بریده‌هایی از کتاب چگونه انسان‎ هایی موفق تربیت کنیم

تقریباً در همه‌چیز بارقهٔ امیدی یا درسی برای یادگیری وجود دارد، حتی اگر پیدا کردنش سخت باشد.

آدم‌بزرگ‌ها ممکن است علاقه‌ای به تغییر عادات خود نداشته باشند، در نتیجه سروکار داشتن با نوجوانان برای‌شان سخت می‌شود اما مامان که خودش یک «عاقله‌زن» به‌حساب می‌آید کاملاً برعکس است، به همین دلیل دانش‌آموزان دورش جمع می‌شوند.

امروز بیشتر از همیشه به متفکران خلاق، مستقل و انقلابی نیاز داریم.

والدینی که بچه‌های‌شان را ساکت می‌کنند مهارت‌های اشتباهی به آن‌ها می‌آموزند. به آن‌ها یاد می‌دهند درمورد مسائلی که برای‌شان مهم است، صدای‌شان در نیاید. احترام مهم است ولی نظرداشتن نیز مهم است. به بچه‌های‌تان یاد بدهید بخواهند با بچه‌ای که هیچ‌کسِ دیگر با او دوست نمی‌شود، دوست شوند؛ با بچه‌ای که شاید نظرش با آن‌ها متفاوت باشند دوست شوند و دربارهٔ آن نظرات صحبت کنند. به بچه‌های‌تان یاد بدهید به معلم کمک کنند و داشته‌های‌شان را با دانش‌آموزان دیگر به اشتراک بگذارند، حتی اگر از نظر دیگران باحال نباشد. وقتی بچه‌تان شجاعت به خرج می‌دهد، حتماً از او قدردانی کنید. اگر هوای بچه‌ای را داشته باشد که همه مسخره‌اش می‌کنند، نشان‌دهندهٔ شجاعت و احساس همدردی اوست.

احترام مهم است ولی نظرداشتن نیز مهم است

یاد گرفتیم از خودمان دفاع کنیم ولی به حرف دیگران هم گوش بدهیم و بدانیم همیشه حق با ما نیست.

ما ـ والدین ـ هر کاری می‌کنیم تا نگذاریم بچه‌های‌مان سختی یا رنج بکشند، این یعنی هیچ‌وقت اجازه نمی‌دهیم با سختی و بدبختی مواجه شوند، در نتیجه استقلال یا پشتکار پیدا نمی‌کنند و به جای اینکه قدرت نوآوری داشته باشند، از جهان اطراف‌شان می‌ترسند. یک اشتباه بزرگِ دیگر: ما به آن‌ها یاد می‌دهیم فقط روی عملکردِ خودشان تمرکز کنند؛ باید معدل عالی بگیرید، باید در دانشگاه‌های برتر پذیرفته شوید، باید شغلی چشمگیر پیدا کنید. بعد، آن‌قدر سرشان را گرمِ خودبینی می‌کنیم که به‌ندرت وقتی برای فکر کردن به اهمیت کمک به دیگران پیدا می‌کنند. به این ترتیب آن‌ها اغلب از مهربانی و قدردانی چشم‌پوشی می‌کنند با اینکه تحقیقات نشان می‌دهد این خصوصیات بیش از هر چیزی، باعث ایجادِ احساسِ خوشبختی می‌شوند.

متخصصان تربیت فرزند بر جنبه‌های مهم رشد بچه مانند خواب، خوراک، رابطهٔ محبت‌آمیز و تأدیب تمرکز می‌کنند اما توصیهٔ آن‌ها تا حد زیادی کوته‌فکرانه و تجویزی است. آنچه واقعاً نیاز داریم، صرفاً اطلاعاتی محدود دربارهٔ تغذیه و نگهداری از بچه نیست، با اینکه این‌ها هم مسائل مهمی‌اند. آنچه بیش از همه نیاز داریم این است که بدانیم چه مهارت‌ها و ارزش‌هایی را به فرزندان‌مان آموزش دهیم تا در بزرگسالی آدم‌های موفقی شوند،

ما آزادی فرزندان‌مان را به آن‌ها بدهکاریم تا بتوانند در غیرقابل‌پیش‌بینی‌ترین قرنی که تابه‌حال دیده‌ایم، موفق شوند.

زندگی گاهی، یا اغلب، حوصله‌سربر است.

باید بچه‌های‌مان را طوری بار بیاوریم که شجاع باشند، بچه‌هایی که بتوانند صدای‌شان را به گوش مسئولان برسانند، پای خواسته‌های‌شان بایستند و صدای‌شان شنیده شود.

همهٔ ما دربارهٔ مهربانی و بخشندگی صحبت می‌کنیم ولی حرف زدن به این معنی نیست که می‌دانیم چگونه به آن‌ها عمل کنیم

مثالی زنده باشید و به بچه‌تان یاد بدهید چگونه آدم بهتری بشود.

چقدر دردسرش کمتر است اگر به‌جای اینکه کاری را به تعویق بیندازیم، آن را سرِ وقت انجام دهیم؛ مثلا می‌گفت: تعطیلات بهتر می‌گذرند اگر تکالیف‌مان تا جمعه تمام شده باشند جای اینکه بگذاریم تمام آخر هفته فکرمان درگیرشان باشد و نهایتاً آن‌ها را یکشنبه انجام دهی

اعتماد، احترام، استقلال، اتحاد و انس

در قرن بیستم، زمانی که پیروی از قوانین، جزوِ مهم‌ترین مهارت‌های زندگی بود، پدرها و مادرها کنترل کامل خانه را برعهده داشتند، ولی در قرن بیست و یک، دیکته کردن دیگر فایده ندارد. نباید به فرزندان‌مان بگوییم چکار کنند، بلکه باید نظرشان را بپرسیم و با هم همکاری داشته باشیم تا راه‌حلی پیدا کنیم.

من این تمرین را اول هر ترم با دانش‌آموزانم انجام می‌دهم. آن‌ها با یکدیگر مصاحبه می‌کنند و وظیفه دارند نکتهٔ بخصوصی دربارهٔ فرد مقابل‌شان پیدا کنند، نکته‌ای دربارهٔ کاری که در انجامش عالی عمل می‌کنند. اول بچه‌ها خجالت می‌کشند، هم سوژه و هم مصاحبه‌گر. برخی از آن‌ها مطمئن‌اند هیچ‌کاری را خوب انجام نمی‌دهند. این تصور خیلی دردناکی است از تجربیات‌شان در مدرسه و خانه ولی اگر مصاحبه‌گر اصرار کند و در سؤال‌هایش خلاقیت به خرج دهد، مهارت‌های ویژهٔ متنوعی کشف خواهد کرد: ژانگولربازی، خواهر خوبی‌بودن، مراقبت از بچه، خوب گوش‌دادن

(دادن بودجه‌ای مشخص به بچه‌ها روشی فوق‌العاده برای آموزش مسئولیت‌پذیری مالی به آن‌هاست)؛

فرزندتان زمانی به اعتمادتان خیانت خواهد کرد. این بخشی از زندگی و بخشی از فرآیند یادگیری است. یک‌بار یکی از دانش‌آموزانم گفت می‌خواهد به یکی از دوستانش که «روز بدی» داشته است، کمک کند. اول فکر کردم، وای، چقدر مهربان؛ اما بعداً فهمیدم به فروشگاه روبه‌روی مدرسه رفته و بعدازظهرش را نه صرف کلاس من، نه صرف کمک به یکی از دوستانش، بلکه صرف خوردن کلوچه کرده است!

وقتی بچه‌ها متخصص چیزی باشند، احساس خوبی نسبت به خودشان پیدا می‌کنند. می‌توانند در زمینهٔ بازی ماینکرفت یا حشرات یا هر چیزی که می‌خواهند، متخصص بشوند. مهم نیست. فقط باید متخصص بشوند.

«پایان‌بندیش جای کار داره. می‌خوای کمکت کنم یا می‌خوای خودت بهش فکر کنی؟» و

برای فرزندان‌تان کاری نکنید که خودشان می‌توانند انجام دهند

ن دخترهایم را تشویق می‌کردم که «از کلمات‌شان استفاده کنند». می‌گفتم: «می‌دونم ناراحتی و یه چیزی می‌خوای، ولی تا وقتی قشقرق راه بندازی نمی‌تونم کمکت کنم.» بچه‌های کوچک هم انسان‌اند (که مغزشان در حال رشد است). بیشتر از یک بار می‌گفتم: «به مامان بگو چی می‌خوای.» با گذر زمان بچه‌ها یاد می‌گیرند دربارهٔ احساسات‌شان صحبت کنند.

خودم را درگیر این نمی‌کردم که والدین دیگر بیشتر از من خودشان را قاطی می‌کردند. به دخترهایم می‌گفتم: «من بهت ایمان دارم، این پروژه رو می‌تونی خوب انجام بدی. هرچی بشه من ازش خوشم میاد.

خوراکی‌ها، روی میز قرار داشت. به بچه می‌گفتند می‌تواند بلافاصله مارشمالو را بخورد یا صبر کند تا محقق برگردد و به جای یکی، دو مارشمالو بگیرد. (صبرِ پانزده‌دقیقه‌ای برای یک بچه، عملاً مثل یک عمر است) بعضی از بچه‌ها فوراً تسلیم می‌شدند.

اول از همه، این‌قدر اسباب‌بازی نخرید! (درسی که باید در جایگاه مادربزرگ می‌گرفتم.) اول مطمئن شوید از اسباب‌بازی‌هایی که دارند لذت برده‌اند.

فرزندپروری یعنی انتقال فرهنگ از نسلی به نسل بعدی.

صرفاً حرف دلم و ارزش‌هایم را دنبال می‌کردم

در صنعت رسانه، اخبار بد از اخبار خوب فروش بهتری دارد.

رفاه انسانی در دو قرن گذشته، همچنین در چند دههٔ گذشته، بهبود یافته است.