بریده‌هایی از کتاب آسوده گرایی

قدرت ترانهٔ مناسب برای از بین بردن زحمت کار و روی ریتم افتادن را دست‌کم نگیرید.

سعی کنید بر این نکته تمرکز کنید که در شروع یادگیری‌تان هرقدر که می‌شود، اشتباه کنید.

فرقی نمی‌کند چه اتفاقی در زندگی برایتان افتاده است. هرچقدر هم که سخت باشد، هرچقدر هم که دردناک باشد، هرچقدر هم که قابل‌توجه باشد، در مقایسه با قدرت شما برای انتخاب کاری که می‌خواهید الان انجام دهید رنگ می‌بازد.

در زندگی، اغلب همین اشتباه بوده است. وقتی شکست می‌خوردم، معمولاً به این دلیل نبود که تلاشم کافی نبوده، بلکه به‌خاطر این بود که بیش از حد تلاش کرده بودم. ما در زندگی شرطی شده‌ایم که باور کنیم برای رسیدن به نتایج خارق‌العاده، باید زیادی تلاش کنیم. در نتیجه مسائل را برای خودمان بیش از حد نیاز سخت می‌کنیم.

یکی از دوستان من که زبان اسپانیایی تدریس می‌کند دیدگاه متفاوتی به این قضیه دارد. او که خودش دانشجویی ممتاز بوده (دارای مدرک دکترای حقوق از مدرسهٔ حقوق استنفورد و مدرک دکترا از دانشگاه پرینستون)، به این نتیجه رسیده که در زمینهٔ یادگیری زبان، اشتباهات خجالت‌آور به تسریع یادگیری منجر می‌شوند. او از دانشجوهایش می‌خواهد تصور کنند یک کیسه حاوی هزار مهره دارند و هر بار که موقع صحبت اشتباه می‌کنند، یک مهره را درمی‌آورند، و وقتی کیسه خالی شود، به بالاترین سطح مهارت رسیده‌اند. پس هرچه این اشتباهات را سریع‌تر انجام دهند، پیشرفتشان سریع‌تر خواهد بود. آیا چیزی هست که قصد یادگیری‌اش را دارید اما به نظرتان کار عظیمی می‌رسد؟ یا کاری که می‌دانید به‌لحاظ شخصی یا حرفه‌ای برایتان حائز اهمیت است، اما به‌خاطر مسیر طولانی کسب تبحر در آن، جرئت شروعش را ندارید؟ این تمرین «کیسهٔ مهره‌ها» را با خودتان انجام دهید و سعی کنید بر این نکته تمرکز کنید که در شروع یادگیری‌تان هرقدر که می‌شود، اشتباه کنید.

چیزهایی را که نمی‌توانید کنترل کنید، قبول کنید

اشتباهات مانند دومینو هستند: اثر انتقالی دارند. وقتی با یافتن مشکلات قبل از آنکه بتوانند آسیبی بزنند، ریشه را می‌زنیم، صرفاً مانع از سقوط اولین مهرهٔ دومینو نمی‌شویم بلکه از سقوط کل زنجیره پیشگیری می‌کنیم.

افراد کمال‌طلب اغلب نمی‌توانند کارشان را از یک ایدهٔ آشغال شروع کنند؛ آن‌ها در هر مرحله از کارشان، خودشان را به رعایت استانداردهای بالا مقید می‌کنند، اما این استانداردها نه واقع‌گرایانه هستند و نه کارآمد. برای مثال اکثر افراد یادگیری یک زبان جدید را پروژه‌ای ضروری می‌دانند، رؤیایی که برایشان مهم است. اما هیچ‌وقت برای رسیدن به این هدف تمرین نمی‌کنند، چون خجالت می‌کشند. دوست دارند که از همان اول کار بی‌عیب‌ونقص باشند یا حداقل باعث خندهٔ دیگران نشوند.

برای ساخت عادتی جدید، فقط باید به کاری که از قبل عادت به انجاش داریم توجه کنیم و سپس رفتاری جدید به آن بچسبانیم.

وقتی بر نداشته‌هایتان تمرکز کنید، داشته‌هایتان را هم از دست می‌دهید. وقتی بر داشته‌هایتان تمرکز کنید، نداشته‌هایتان را به دست می‌آورید.

از حد مشخصی به‌بعد، تلاش بیشتر عملکرد بهتری تولید نمی‌کند. بلکه عملکردمان را تضعیف می‌کند. اقتصاددانان این مسئله را قانون بازده نزولی می‌نامند.

یادگیریِ مطلب درست، نوعی معامله است. یک بار سرمایه‌گذاری صحیح، می‌تواند تا مدت‌ها نتایج بی‌دردسری برایتان به ارمغان بیاورد.

بزرگ‌ترین هدیه‌ای که می‌توانیم به دیگران بدهیم، مهارت، پول یا تلاشمان نیست. بزرگ‌ترین هدیه خودمان هستیم. هیچ‌کداممان ذخایر نامحدود تمرکز و توجه نداریم که به دیگران ببخشیم. اما در وضعیت بی‌دردسر، بسیار آسان‌تر می‌توانیم تمرکز خود را به دیگران و چیزهایی که برایمان اهمیت دارند هدیه کنیم.

وقتی به‌اندازهٔ کافی تحت‌تأثیر نق‌نق دیگران قرار بگیریم، دچار سرطان هیجانی می‌شویم. بی‌عدالتی‌های بیشتری درمورد زندگی خودمان پیدا می‌کنیم.

روند کارها را خودکار کنید تا جایی که می‌شود کارهای ضروری را خودکار کنید تا ذهنتان خالی شود. همیشه از چک‌لیست استفاده کنید تا بدون تکیه بر حافظهٔ خود کارها را انجام دهید. دنبال انتخاب‌هایی باشید که تصمیمات آینده را محدود می‌کنند.

پیشگیری کنید مشکل را صرفاً مدیریت نکنید، بلکه قبل از وقوع حلش کنید. امروز دنبال اقدامات ساده‌ای باشید که فردا می‌توانند مانع پیچیدگی‌ها شوند. برای پایان دادن به اعصاب‌خردی‌های تکرارشونده، یک بار برای همیشه، دو دقیقه وقت بگذارید. قبل از وقوع اشتباهات جلوی آن‌ها را بگیرید، دو بار اندازه بگیرید تا تنها یک بار مجبور باشید، ببُرید.

پرسید: این کینه به چه کار من می‌آید؟

«فوق‌العاده است که یک چرت نوددقیقه‌ای، به‌اندازهٔ هشت ساعت خواب منافع یادگیری دارد.»

فردی که روش‌های مختلف را امتحان کند و از اصول غافل شود، قطعاً به مشکل برمی‌خورد.»

وقتی آموزش دادن را یاد می‌گیرید، آموختن را به خودتان یاد می‌دهید

هر کار ضروری را به حداقل سه بخش تقسیم کنید که هیچ‌کدام بیش از نود دقیقه نباشند.

بالاترین عملکرد جسمی و ذهنی نیازمند ریتمی از تلاش و بازیابی انرژی است و صرفاً مختص ورزشکاران هم نیست. در واقع پژوهشی نشان داده بهترین ورزشکاران، موزیسین‌ها، بازیکنان شطرنج و نویسندگان، همگی به‌روش یکسانی مهارت خود را بالا می‌برند: صبح‌ها تمرین می‌کنند، سه بخش یک تا یک‌ونیم‌ساعته با استراحت بین بخش‌ها. در همین حال آن‌هایی که استراحت کمتر یا کوتاه‌تری داشتند، عملکردشان ضعیف‌تر بود.

مطالعات نشان داده‌اند بالاترین عملکرد جسمی و ذهنی نیازمند ریتمی از تلاش و بازیابی انرژی است و صرفاً مختص ورزشکاران هم نیست. در واقع پژوهشی نشان داده بهترین ورزشکاران، موزیسین‌ها، بازیکنان شطرنج و نویسندگان، همگی به‌روش یکسانی مهارت خود را بالا می‌برند: صبح‌ها تمرین می‌کنند، سه بخش یک تا یک‌ونیم‌ساعته با استراحت بین بخش‌ها. در همین حال آن‌هایی که استراحت کمتر یا کوتاه‌تری داشتند، عملکردشان ضعیف‌تر بود.

همهٔ ما پروژه‌هایی اساسی داریم که می‌خواهیم تمامشان کنیم. اما بعضاً فقط بیهوده تلاش می‌کنیم و نمی‌توانیم کار را به پایان برسانیم. معمولاً راه‌حل مشکل به‌سادگی این است که تصمیم بگیریم «اتمام کار» دقیقاً چیست.

خوب بودن در کاری که هیچ‌کس دیگری انجامش نمی‌دهد، بهتر از عالی بودن در کاری است که همه انجامش می‌دهند. اما حرفه‌ای بودن در کاری که هیچ‌کس دیگری انجامش نمی‌دهد، بسیار ارزشمندتر است.

تجربهٔ احساس مهم‌ترین فرد دنیا بودن، حتی برای لحظه‌ای کوتاه، می‌تواند زمانی بسیار طولانی‌تر از آن لحظه در ذهن ما باقی بماند. حضور داشتن، قدرت جادویی نابی دارد.

وارونه ساختن یعنی تصور یا رویکردی را برعکس کردن، از آخر به اول آمدن و پرسش از اینکه «اگر برعکسش درست باشد چه؟» وارونه‌سازی به شما کمک می‌کند درمورد مسائل بینش‌های واضحی پیدا کنید که چون آن‌ها را صرفاً از یک منظر بررسی می‌کردید، متوجهشان نمی‌شدید. می‌تواند مشکلات تفکرمان را برجسته کند. می‌تواند ذهنمان را باز کند تا کارها را به روش‌های جدید انجام دهیم

اگر مهم‌ترین چیزها را در اولویت قرار دهید، در زندگی‌تان هم برای مهم‌ترین مسائل فضا خواهید داشت و هم برای کارهای دیگر. اما اگر برعکس عمل کنید، از پس مسائل بیهوده برخواهید آمد اما فضایی برای کارهای مهم نخواهید داشت.

زمان آن رسیده که درمورد چرت زدن طور دیگری بیندیشیم. دستورالعمل چرت زدن بی‌دردسر این‌گونه است: ۱. حواستان باشد کِی خستگی به حدی می‌رسد که تمرکز کردن واقعاً برایتان دشوار می‌شود. ۲. جلوی نور و سروصدا را با استفاده از چشم‌بند و دستگاه کاهش صدا یا گوش‌گیر بگیرید. ۳. ساعت خود را برای زمان موردنظر کوک کنید. ۴. وقتی دارید به خواب می‌روید، تمامی افکار مربوط به «کارهایی که می‌توانستم در این زمان انجام دهم» را از ذهن خود دور کنید. تمام کارهایی که باید انجام دهید، بعد از بیداری هم قابل انجام هستند. با این تفاوت که بعد از بیداری می‌توانید سریع‌تر و راحت‌تر انجامشان دهید. شاید چند بار اول نیاز به تلاش داشته باشید. شاید حتی خوابتان نبرد. اما به تلاش ادامه دهید. وقتی زمانی از روز را که معمولاً به خواب نیاز دارید پیدا کردید، برنامه‌های خود را متناسب با آن زمان بچینید. با کمی تمرین، چرت‌ها بی‌دردسر (و بدون عذاب‌وجدان) خواهند شد.

به‌طور کلی، تک سؤالی که می‌تواند شما را از سردردهای بی‌حساب رها کند و در تکمیل پروژه‌های اولویت‌داری که بسیار دشوار یا پیچیده به نظر می‌رسند کمکتان کند، این است: حداقل گام‌های لازم برای تکمیل پروژه کدام‌اند؟ تشخیص حداقل گام‌های لازم به‌معنای «ماست‌مالی کردن» یا تولید نتیجه‌ای ناخوشایند نیست. مسئله این است که گام‌های غیرضروری، گام‌های غیرضروری هستند. با حذفشان، می‌توانید تمام انرژی خود را در راه انجام پروژهٔ مهم صرف کنید. تقریباً در هر زمینه‌ای اتمام کار بسیار بهتر از اضافه کردن گام‌های اضافهٔ بی‌ارزش است. اتمام کار هم چیزی است مایهٔ افتخار: برای موفقیت در یک کار، ابتدا باید انجامش دهید.