بریده‌هایی از کتاب هنر زندگی آسوده

وقتی از تلاش دست می‌کشیم، لذت‌های زندگی را از بین می‌بریم.

هیچ روزی مهم‌تر از امروز نیست. در دنیای طبیعت، هر روزْ روز جدیدی است. دانه‌ای را در خاک بکارید. هر روز با آن صحبت کنید و به آن آب بدهید. بعد از مدتی جوانهٔ کوچکی سر باز می‌کند و بعد از آن گیاهی زیبا می‌روید. گل‌ها و گیاهان هر روز، هر ساعت و هر دقیقه رشد می‌کنند و شما متوجه این تغییرات خواهید شد. در طبیعت هر روز، روز جدیدی است. ما انسان‌ها تمایل داریم همه چیز ثابت باقی بماند و تغییری نکند. اما وقتی گیاهی را پرورش می‌دهید به‌خوبی متوجه می‌شوید در جهان هیچ‌چیز و هیچ‌کس ثابت باقی نمی‌ماند و همهٔ موجودات تغییر می‌کنند.

تمام رنج‌های انسان زمانی اتفاق می‌افتد که دربارهٔ ناپایداری و گذرا بودن جهان آگاهی ندارد.

دلیل این‌که سرمان شلوغ است این نیست که وقت کافی نداریم، بلکه این است که انگیزهٔ کافی نداریم.

هنگام ورود به خانه حتماً کفش‌ها را در بیاورید و جفت کنید. این کار فقط چند ثانیه زمان می‌برد. با عادت کردن به این کار ساده، همه چیز در زندگی شما به‌زودی منظم و دقیق خواهد شد.

هیچ روزی مهم‌تر از امروز نیست.

دست از شکایت کردن از آن‌چه که انجام می‌دهید بردارید، و زندگی را آغاز کنید.

«در نیستی ظرفیت بی‌نهایتی وجود دارد.» این جمله یعنی انسان‌ها هنگام تولد هیچ چیز ندارند، اما در عین حال، در وجود همهٔ ما، استعدادهای بی‌نهایتی نهفته است. به همین دلیل چیزی برای ترسیدن وجود ندارد. هیچ موردی برای نگرانی نیست. این حقیقت است.

صرف غذا در مکتب ذن، پنج مرحله اندیشیدن را شامل می‌شود: ۱. همواره به زحمات و تلاش کسانی که غذا را فراهم کرده‌اند توجه می‌کنیم و سپاسگزار و شکرگزار هستیم. ۲. به اعمال و رفتار خود فکر می‌کنیم و به‌آرامی غذا را صرف می‌کنیم. ۳. غذا را بدون حرص و طمع و بدون عصبانیت، ذره ذره می‌خوریم. ۴. غذا را همچون دارویی می‌بینیم که روح و جسم ما را با مواد مغذی تقویت می‌کند و نیرو می‌بخشد. ۵. با قدردانی از نعمت‌ها، تناول غذا را بخشی از طی مسیر به سمت داشتن زندگی روشن و آرام در نظر می‌گیریم.

هنگامی که از تعلقات اضافی رها شوید، فراوانی نعمت در زندگی شما جاری می‌شود.

اگر زندگی مطابق میل شما پیش نمی‌رود، به جای تغییر جهان، بهتر است خودتان را تغییر دهید.

هرقدر هم تلاش کنید باز هم نمی‌توانید همه را از خودتان راضی نگه دارید

ده دقیقه خودتان را از بند همهٔ امور و مشغله‌های زندگی رها کنید. به احتمال زیاد در این مدت افکار گوناگون به ذهن‌تان هجوم می‌آورند، اما شما سعی کنید آن‌ها را یکی یکی از ذهن‌تان دور کنید. با این کار به‌آرامی توجه‌تان به سمت لحظهٔ حال جلب می‌شود. هنگامی که امور دیگر، تمرکز و توجه شما را منحرف نمی‌کنند، خود ناب و حقیقی‌تان ظهور می‌کند. اختصاص زمانی برای این‌که به هیچ چیز فکر نکنید، نخستین گام در راه ساختن زندگی آسوده است.

لازم نیست به شهرهای باستانی ژاپن از جمله کیوتو یا نارا سفر کنید. ضرورتی ندارد حتماً از کوه فیجی بالا بروید یا حتی به نزدیکی اقیانوس نقل مکان کنید. برای یافتن این قدرت ماورایی و آسوده زیستن فقط کافی است کمی تلاش کنید. در این کتاب شما را راهنمایی می‌کنم که چگونه بر اساس آموزه‌های ذن این کار را انجام دهید.

در مکتب ذن، جملهٔ معروفی است که می‌گوید: «به زیر پای‌تان با دقت نگاه کنید.» یعنی آن‌هایی که به قدم‌های‌شان توجه ندارند، درک درستی از خودِ واقعی‌شان هم ندارند و به‌درستی نمی‌دانند در زندگی قرار است به کجا برسند. شاید کمی اغراق‌آمیز به نظر برسد، اما این موضوع ساده و کوچک واقعاً تأثیر زیادی بر زندگی شما خواهد داشت.

مثل سوار شدن به ترن هوایی یا پرش از بانجی جامپینگ که ترسناک‌ترین قسمت‌شان، انجام آن‌ها نیست، بلکه درست یک لحظه قبل از آن است.

جذابیت واقعی بدون گفتن حتی یک کلمه به وجود می‌آید. بعضی افراد آن‌چنان جذابند که همه به صورت ناخودآگاه جذب آن‌ها می‌شوند. گویی هاله‌ای در اطراف آن‌هاست که باعث می‌شود دیگران میل و کشش زیادی به آن‌ها داشته باشند.

در جهان هیچ‌چیز و هیچ‌کس ثابت باقی نمی‌ماند و همهٔ موجودات تغییر می‌کنند.

پدرم به من آموخت که تمرین کردن و تلاش تا لحظهٔ مرگ ادامه دارد.

با جارو کردن گرد و خاک از روی زمین، گویی غبار را از ذهن خودمان هم پاک می‌کنیم. وقتی با دستمال سطوح را جلا می‌دهید، قلب شما هم روشن‌تر و درخشان‌تر می‌شود. موضوع تمیزکاری، هم شامل میزتان در محل کار و هم شامل اتاق‌های خانه می‌شود. اجازه ندهید گرفتاری‌ها و پریشانی‌ها مانع از انجام این کار شود.

اگر زندگی مطابق میل شما پیش نمی‌رود، به جای تغییر جهان، بهتر است خودتان را تغییر دهید

من آرزو دارم روزی مرگم فرا برسد که دیگر هیچ وابستگی‌ای به این دنیا نداشته باشم. دوست دارم در حالی این دنیا را ترک کنم که زندگی خوبی را پشت سر گذاشته و کم‌ترین وابستگی را به دنیا داشته باشم. در تعالیم ذن تأکید می‌شود که در زندگی تلاش کنید تا به خواسته‌های‌تان تا حد امکان برسید. در این صورت هنگام مرگ وابستگی کم‌تری به این دنیا خواهید داشت.

در زندگی روزمره هنگام خرید، ابتدا کمی با خود فکر کنید که آیا واقعاً به این کالا نیاز دارید یا نه؟ و این‌که از قبل نمونه‌ای شبیه آن را در منزل ندارید؟ خرید تعداد زیادی از وسایل و کالاهای جدید به معنی آزادی عمل نیست. بهتر است به این بینش برسید که اجناس و کالاها را با خیالی آسوده و آزادی عمل استفاده کنید.

«همه چیز از نیستی به وجود می‌آید.»

در دنیای امروز ما به طور دائم با هجوم اطلاعات مواجهیم. و این تمایل وجود دارد که از مغزمان برای فکر کردن استفاده نکنیم. ممکن است به نظر برسد که ما در معرض انفجار دانش هستیم. اما این شما هستید که تصمیم می‌گیرید چه‌طور زندگی کنید. و این مهم‌ترین علت ضرورت خرد است ـ برای کمک به شما در تصمیم‌گیری دربارهٔ چگونگی زندگی‌تان، بعد از آشنایی با شیوه‌های مختلف. تا می‌توانید ببینید. تا می‌توانید احساس کنید. و مطمئن شوید که با سرِ خودتان فکر می‌کنید.

چیزی برای ترسیدن وجود ندارد. هیچ موردی برای نگرانی نیست. این حقیقت است.

این روزها بسیاری از افراد، راه خود را در زندگی گم کرده‌اند. بسیار نگران و سردرگم هستند و نمی‌دانند چگونه باید زندگی کنند. به همین دلیل برای بازیابی تعادل ذهنی، به دنبال قدرت و انرژی‌ای مافوق بشری هستند. ولی شرایط همچنان مثل قبل است و تغییری نمی‌کند. حتی وقتی ذهن خود را بازیابی می‌کنند باز هم آن گمشدهٔ خاص و فوق‌العاده را در زندگی پیدا نمی‌کنند. وقتی به زندگی عادی و روزمره بازمی‌گردید، استرس‌ها به سراغ‌تان می‌آید و ذهن‌تان آشفته می‌شود. از آن‌جایی که احساس خستگی مفرط می‌کنید، باز به سراغ آن قدرت ماورایی می‌روید. این چرخهٔ بی‌پایان به عقیدهٔ شما، آشنا به نظر نمی‌رسد؟

وقتی می‌خواهید به یک ایدهٔ خوب برسید، این تلاش مداوم می‌تواند نقض غرض باشد. ایده‌ها یا کشف‌های ناگهانی، درواقع از فضای خالی ذهن شما، از شکاف بین افکار شما بیرون می‌آیند. برای این‌که احتمال بیرون آمدن این ایده‌ها از این فضاهای خالی را افزایش دهید، زمانی را به این اختصاص دهید که به هیچ چیز فکر نکنید.

زندگی‌ای که عاری از هر چیز غیرضرور و اضافی باشد. این سبک زندگی ذن است.

بعد از هر لقمهٔ غذا کمی مکث می‌کنیم و چوب‌های غذا را کنار می‌گذاریم. هدف از این کار این است که حس شکرگزاری را با هر لقمهٔ غذا مزه مزه کنیم.