بریده‌هایی از کتاب قدرت حقیقی

افرادی که برای جلب رضایت دیگران تلاش می‌کنند و کسانی که خشمگین می‌شوند، هر دو مشکل قدرت دارند. کسی که خشمگین می‌شود، آشکارا در پی دست‌یابی به قدرت است. آن که تلاش می‌کند دیگران را راضی سازد، به طور پنهانی در پی دست‌یابی به قدرت است. فقط شکل بهره‌برداری متفاوت است. هر دو گروه، دیگران را از خودشان دور نگه می‌دارند، کاملاً مصمم برای کنترل کردن دیگران هستند و به شدت می‌ترسند. هر دو گروه تلاش می‌کنند از دو راه مختلف، قطعۀ گم‌شدﮤ مشابهی را بازیابند.

خشم، مقاومت من است این جمله را چند بار به خودتان بگویید: «شاید خشم من مقاومتی در برابر احساس درد است؛ مقاومت در برابر آن که جهان چنان که من می‌خواهم، نیست.» اگر صلاح می‌دانید، هر بار که خشمگین می‌شوید، این جمله را به خودتان بگویید.

می‌توان از تجربۀ افسردگی، به عنوان وسیله‌ای برای رشد معنوی بهره برد؛ وگرنه با قایقی که هدایت آن را بلد نیستیم، در اقیانوسی از درد و رنج به این سو و آن سو کشیده می‌شویم.

گونۀ تازه‌ای از انسان، در حال زاده شدن است. تفاوت این انسان‌ها آن است که می‌دانند عوامل درونی مهم‌تر از عوامل بیرونی هستند.

به طور کلی، کلاس‌های مدرسۀ زمین دو دسته هستند: کلاس‌های مربوط به ترس و کلاس‌های مربوط به عشق.

زیر این ساز و کار عاطفی، سرچشمۀ همۀ این تجربه‌های دردناک نهفته است، یعنی نداشتن حس ارزشمندی. شما احساس می‌کنید برای خود، دیگران و جهان ارزشی ندارید. نداشتن حس ارزشمندی، سرچشمۀ اصلی همۀ دردهای عاطفی‌ست.

تا زمانی که از هر راهی به بیرون متوسل شویم تا درد بی‌ارزشی و هراس دوست داشته نشدن را کاهش دهیم، خشونت و ویرانی را به زندگی فردی و جمعی خود فرامی‌خوانیم.

هنگامی که استخوان پای شما می‌شکند، تا وقتی آن را درمان نکنید، همچنان دردناک باقی می‌ماند. مسألۀ شما درد نیست، بلکه درد، شما را از وجود مسأله آگاه می‌سازد. عواطف دردناک هم به همین شکل عمل می‌کنند. آن‌ها به شما می‌گویند برای آن که به بالاترین امکانتان دست یابید، باید چه مسایلی را درون خود بهبود ببخشید.

اگر شما به عمق وجودتان بروید، به سرچشمۀ درد می‌رسید: جهان، مطابق میل شما نیست و شما خواسته‌های شخصیتتان را مهم‌تر از نیازهای روح خود می‌پندارید. هیچ استثنا، شاید، اما و اگری برای این قاعده وجود ندارد. قدرت و زیبایی زیستن در مدرسۀ زمین، این است که هر کس پیوسته با مواردی که مناسب با جانش است، رو به رو می‌شود. اگر مخالفت کنید، در واقع با هدف زندگی خود مخالفت کرده‌اید و با هستی پرمهر، یاری و راهنمایی‌های موجودات غیر فیزیکی مخالفت می‌ورزید. مخالفت، خودش را به شکل درد نشان می‌دهد.

هشیاری عاطفی، آسوده بودن در لحظۀ حال است، حتی هنگامی که لحظۀ حال عواطف دردناک را در بر داشته باشد. شما با هشیاری عاطفی اجازه می‌دهید حس‌هایتان به آگاهی شما بیایند. هشیاری عاطفی، مشاهدﮤ لحظه به لحظۀ کارکرد دستگاه انرژی‌ست.

عواطف موجود در گسترﮤ عاطفی شما، کلاس‌های ویژﮤ شما در مدرسۀ زمین هستند. همۀ آدم‌ها در مدرسۀ زمین به یادگیری درس «قدرت حقیقی» مشغول هستند، اما هر کس با گذراندن کلاس‌های خاص خود، قدرت حقیقی را می‌آموزد.

چشم‌انداز درونی شما بسیار غنی‌تر از منظره‌های بیرونی‌ست. هر اندازه طلوع خورشید و آسمان پرستاره، زیبا و پرابهت به نظر برسند یا امواج بزرگ اقیانوس با جوش و خروش به سویتان بیایند، باز هم چشم‌انداز درونی شما پرمعناتر و متنوع‌تر است.

هنگامی که درد گفت و گو با جان بسیار زیاد می‌شود، شما در لحظه‌ای بسیاربسیار مهم قرار می‌گیرید و با این انتخاب رو به رو می‌شوید که آیا با پناه بردن به افکار و کارهای مختلف، درد را تسکین دهید یا برای درک سرچشمۀ ناراحتی‌تان و درمان آن، توجه را بر درونتان متمرکز کنید. اگر تصمیم بگیرید در شرایط بیرونی غرق شوید، در پی قدرت بیرونی هستید. اگر به تجربۀ درونی رو بیاورید، انتخاب کرده‌اید که به قدرت حقیقی دست یابید.

تجربۀ صمیمیت، به چگونگی رفتار یا گفتار دیگران ارتباطی ندارد، بلکه به چگونگی خروج انرژی از بدن شما مربوط می‌شود. هنگامی که انرژی، دستگاه پردازش انرژی شما را در حالت عشق و اعتماد ترک می‌کند، تجربۀ صمیمیت ایجاد می‌شود. خروج انرژی در حالت ترس و تردید، به تجربه‌ای متضاد می‌انجامد و احساس جدایی و تنهایی را به وجود می‌آورد.

صمیمیت یعنی اعتماد به هستی و باور داشتن به این که هستی، نیازهای ما را به موقع و با مناسب‌ترین شیوه برایمان برآورده می‌سازد.

خشم همچون کوزﮤ یافته‌شده در بیابان است و خبر از ساختمانی بزرگ می‌دهد که در خاک دفن شده است. خشم به اکتشاف‌هایی بیش‌تر اشاره می‌کند که در انتظار آشکار شدن هستند. کشف خشم نسبت به گنجینه‌هایی که زیر آن نهفته‌اند و در انتظار آشکار شدن هستند، کشفی ناچیز است.

شما نمی‌توانید برای راضی کردن دیگران بکوشید و همزمان آزادانه نفس بکشید، در زندگی آرام بگیرید، خلاقیتتان را ابراز کنید و از خود و دیگران لذت ببرید.

جان شما به چگونگی مصرف کردن انرژی، آن چه می‌آفرینید و این که آیا به سوی والاترین امکان و استعدادتان در حرکت هستید یا نه، علاقه‌مند است.

مهمانی مهم، زندگی شما و خیال‌پردازی‌ها، تماشای تلویزیون است. آیا هیچ گاه پس از تماشای برنامۀ تلویزیونی، متوجه شده‌اید که با تماشای تلویزیون رویدادی مهم را فراموش کرده‌اید؟ اگر برنامۀ تلویزیون سی سال طول بکشد، چه طور؟

شما همواره در لحظۀ حال هستید. البته همواره از حضور در لحظۀ حال آگاه نیستید، اما چه آگاه باشید، چه نباشید، به هر روی، لحظۀ حال ادامه می‌یابد. تفاوت آگاه بودن و نبودن، در قدرت است. هنگامی که از حضور در لحظۀ حال آگاه باشید، اختیار دارید که قدرتمند باشید. هنگامی که نسبت به لحظۀ حال هشیار نیستید، قدرتی ندارید. قدرت نداشتن به این معناست که شما در اختیار شرایط بیرونی قرار دارید. اختیار برای ایجاد قدرت به این معناست که شما می‌توانید خودتان کلام و رفتارتان و نتایجی را که با کلام و رفتار خود ایجاد می‌کنید، برگزینید. همۀ امکان‌ها در لحظۀ حال وجود دارند. هنگامی که شما نسبت به لحظۀ حال هشیار هستید، به همۀ امکاناتی که لحظۀ حال ارایه می‌دهد، دسترسی دارید.