معرفی بهترین نویسندگان فرانسوی 

ادبیات فرانسه و ویکتور هوگو پیوندی ناگسستنی با یکدیگر دارند. هوگو نه‌تنها در فرانسه که در دیگر کشورها به‌خصوص ایران از نویسندگان مشهوری به شمار می‌رود که اکثر مردم حتی کسانی که کمتر کتاب می‌خوانند با نام او آشنایی دارند. ویکتور ماری هوگو (۱۸۰۲- ۱۸۸۵) در شهر بزانسون به دنیا آمد. او که در محافل ادبی با هنرمندان زیادی رفت‌وآمد می‌کرد، به همراه آنان تحولی عظیم در ادبیات ایجاد کرد و مکتب رمانتیسم را به وجود آورد. این مکتب به شاعران و نویسندگان آن زمان اجازه داد تا در آثار خود احساسات و عواطف بیشتری به خرج دهند و آزادانه‌تر عمل کنند. هوگو همیشه عقیده داشت که تمامی اقشار جامعه باید با هم برابر باشند و این طرز تفکر در تمام آثار او نمایان است. 

از مشهورترین آثار ویکتور هوگو می‌توان به بینوایان اشاره کرد. اثری که تقریباً همه کم‌وبیش داستانش را می‌دانند. در این کتاب ما هم‌زمان زندگی شخصیت‌های مختلفی را دنبال می‌کنیم که یکی از آن‌ها ژان والژان است. مردی که بعد از ۱۹ سال حبس به دلیل دزدیدن نان، بالاخره از زندان آزاد شده است. ژان والژان در طول کتاب با افراد مختلفی آشنا می‌شود و هریک از آن‌ها به‌نوعی زندگی او را متحول می‌کنند.

امکان ندارد کسی با شنیدن نام ژول ورن به یاد دوران نوجوانی یا کودکی خود نیفتد. ژول ورن (۱۸۲۸ – ۱۹۰۵) که بیشتر کتاب‌هایی با ژانر ماجراجویی و علمی – تخیلی می‌نوشت، در شهر نانت متولد شد. او همیشه در اوقات بیکاری به مطالعه و تحقیق راجع به موضوعات مختلفی مثل جغرافیا، فیزیک و ریاضی می‌پرداخت و آرزو داشت که نوع جدیدی از رمان خلق کند که در آن حقایق علمی با زبان ادبی ترکیب شده‌اند. چند سال بعد، او این آرزوی خود را برآورده کرد. ژول ورن به مدت ۴۰ سال بی‌وقفه به نوشتن داستان‌های مختلفی پرداخت که در آن‌ها چاشنی علم را به افسانه‌های تخیلی اضافه کرده بود. 

یکی از خواندنی‌ترین آثار ژول ورن «دور دنیا در هشتاد روز» نام دارد. در این کتاب ما با نجیب‌زاده‌ای آشنا می‌شویم که با دوستان خود شرط می‌بندد که دور دنیا را در هشتاد روز طی کند. او سپس به همراه نوکر وفادارش ماجراجویی دورودراز خود را آغاز می‌کند و حوادث عجیب و جذابی را پشت سر می‌گذارد.

اونوره دو بالزاک (۱۷۹۹ – ۱۸۵۰) در شهر تور فرانسه و در خانواده‌ای با وضع مالی متوسط متولد شد. بالزاک در بین سال‌های ۱۸۲۰ تا ۱۸۲۵ تعدادی رمان عامه‌پسند با نام‌های مستعار منتشر کرد و حتی روزنامه‌نگاری را نیز امتحان کرد؛ ولی هیچ‌کدام از نوشته‌هایش با استقبال مردم روبه‌رو نشدند. موفقیت ادبی او در سال ۱۸۲۹ آغاز شد، وقتی که کتاب «شوان‌ها» را با اسم حقیقی خود به انتشار رساند. بالزاک ازآن‌پس بیشتر وقت خود را صرف نوشتن کرد و داستان‌هایش چنان واقع‌گرایانه بودند که خیلی اوقات مورد نقد یا سانسور قرار می‌گرفتند. بااین‌حال، بالزاک در میان عامه مردم خوانندگان فراوانی پیدا کرد و بسیاری او را پیشوای مکتب واقع‌گرایی اجتماعی می‌دانند. 

از کتاب‌های بالزاک می‌توان به بابا گوریو اشاره کرد. این کتاب درباره‌ی پیرمردی به نام بابا گوریو است که دو دختر خود را از هر چیزی در دنیا بیشتر دوست دارد و تمام ثروت خود را به‌پای آنان می‌ریزد. بالزاک در این کتاب با ترسیم شخصیت‌هایی واقع‌گرایانه، نشان می‌دهد که عشق افراطی چه عواقب جبران‌ناپذیری برای انسان به بار خواهد آورد.

الکساندر دوما (۱۸۰۲ – ۱۸۷۰) که یکی از مشهورترین نویسندگان فرانسوی قرن ۱۹ به شمار می‌رود در روستایی به نام ویله – کتره در نزدیکی شهر پاریس به دنیا آمد. دوما از سال ۱۸۳۹ توجه خود را بر روی نوشتن رمان متمرکز کرد و بیشتر به نوشتن رمان‌های تاریخی علاقه نشان داد. رمان‌های او با اینکه بیشتر جنبه‌ی تاریخی داشتند، درعین‌حال سرشار از احساسات و حوادث خواندنی بودند. او در خلق شخصیت‌های جذاب و مکالمات آن‌ها استعداد بسیار زیادی داشت و این یکی از عواملی است که آثار او را ماندگار کرده است. آثار دوما را نمی‌توان در مکتب ادبی مشخصی جای داد، اما در بیشتر آن‌ها رگه‌هایی از رمانتیسم و واقع‌گرایی دیده می‌شود. 

یکی از این کتاب‌های دوما، کنت مونت کریستو نام دارد. این کتاب درباره‌ی جوانی به نام «ادموند دانتس» است که در روز عروسی‌اش به‌خاطر یک تهمت دروغین به زندان می‌افتد. او وقتی که پس از چندین سال از زندان آزاد می‌شود با خود عهد می‌کند که انتقام خود را از کسانی که این بلا را بر سرش آوردند، بگیرد.

امیل زولا (۱۸۴۰ – ۱۹۰۲) در شهر پاریس به دنیا آمد. در سال ۱۸۷۰ زولا با بزرگان ادب بسیاری آشنا شده بود و با تعداد زیادی از آنان از جمله گوستاو فلوبر، آلفونس دوده و ایوان تورگنیف رابطه‌ای نزدیک داشت و از سبک نوشتاری آنان نیز تأثیر می‌پذیرفت. با اینکه آثار اولیه‌ی زولا در سبک رمانتیسم بودند، او رفته‌رفته از نوشتن در این سبک دست کشید و به فکر نوشتن رمان برپایه‌ی اتفاقات تجربی افتاد. این‌گونه بود که زولا مکتب ناتورالیسم را به وجود آورد و اولین رمان خود در این سبک را که «ترز راکن» نام داشت به انتشار رساند. او عقیده داشت که پشت کارهای قهرمان رمان باید علت و توجیه علمی وجود داشته باشد، مثلاً دلیل الکلی‌بودن او ممکن است به‌خاطر محیط یا وراثت باشد. او با آثار خود تأثیر بسیار بزرگی بر ادبیات فرانسه گذاشت و در طول زندگی خود همواره از هر راهی استفاده می‌کرد تا مخالفت خود را با نابرابری و فقر نشان دهد. 

یکی از آثاری که به‌خوبی اعتراض زولا به وضع اجتماعی نابرابر را نشان می‌دهد رمان ژرمینال است. این کتاب درباره‌ی گروهی از کارگران معدن است که زندگی بسیار نکبت‌بار و سختی دارند. هنگامی که می‌فهمند ارباب‌ها قرار است از حقوقشان کم کنند، دست به اعتصاب می‌زنند و ماجراهای دردناک و غم‌انگیزی را پشت سر می‌گذراند.

آندره ژید (۱۸۶۹ – ۱۹۵۱) در شهر پاریس به دنیا آمد. آغاز فعالیت ادبی او مصادف بود با دوره‌ی سمبولیسم یا همان نمادگرایی در ادبیات، از همین رو، بسیاری از آثار اولیه‌ی او تحت‌تأثیر این مکتب نوشته شده‌اند. پس از مدتی از این مکتب روی گرداند و تصمیم گرفت تا در آثار خود بیشتر به تجزیه‌وتحلیل درون پیچیده‌ی انسان بپردازد. او مدتی بعد به آفریقای شمالی سفر کرد و در طی این سفر خودشناسی او به نهایت حد کمال می‌رسد. او برخی از بهترین آثار خود را متأثر از تغییراتی نوشت که بعد از این سفر در وی رخ داد. از جمله‌ی این آثار می‌توان به کتاب مائده‌های زمینی اشاره کرد. این کتاب نوعی اثر عرفانی است و فلسفه‌ی آندره ژید در زندگی را نشان می‌دهد. این اثر در ستایش عشق و لذت نوشته شده است و خواننده را تشویق می‌کند که خود را از هرگونه وابستگی رها کند و نگاهی نو به جهان هستی داشته باشد. 

اگر به مکتب اگزیستانسیالیسم علاقه داشته باشید، حتماً نام ژان پل سارتر به گوشتان خورده است. ژان پل سارتر (۱۹۰۵ – ۱۹۸۰) در شهر پاریس متولد شد. او زبان آلمانی را نزد پدربزرگ خود یاد گرفت و بعدها به برلین سفر کرد و در آنجا به تحصیل فلسفه پرداخت. سارتر اولین نوشته‌های فلسفی خود را که متأثر از فلسفه‌ی هوسرل بودند در سال‌های ۱۹۳۶ و ۱۹۴۰ به انتشار رساند. عقاید فلسفی سارتر منجر به ایجاد مکتبی به نام اگزیستانسیالیسم یا همان اصالت وجود انسان شد و این مکتب در میان جمع روشنفکران آن زمان سروصدای زیادی برانگیخت. او همچنین نویسنده‌ای چپ‌گرا بود و هنگامی که در سال ۱۹۶۴ جایزه‌‌ی ادبی نوبل را که به او تعلق گرفته بود رد کرد، چراکه عقیده داشت یک نویسنده نباید تبدیل به یک مؤسسه شود. 

سارتر در طول عمر خود آثار فلسفی و نمایشنامه‌های زیادی را به انتشار رساند. یکی از مشهورترین آثار او تهوع نام دارد و ما در آن افکار مردی را می‌خوانیم که از افسردگی و انزوا رنج می‌برد و احساس می‌کند که نسبت به جهان اطراف خود بیگانه شده است.

سیمون دوبووار (۱۹۰۸ – ۱۹۸۶)، کسی که او را یکی از تأثیرگذارترین متفکران قرن بیستم می‌دانند، در شهر پاریس به دنیا آمد. سیمون دوبووار در طول زندگی خود به کارهای مختلفی پرداخت و آثار ارزشمندی هم در حوزه‌ی ادبیات و هم در حوزه‌ی فلسفه خلق کرد. او با ارائه‌ی دیدگاه‌هایی بر پایه‌ی اگزیستانسیالیسم به تبیین و نقد وضعیت زنان در جامعه می‌پرداخت. او کتاب جنس دوم را در زمانی نوشت که تنها چند ماه از وضع قانون حق رأی برای زنان می‌گذشت. از آثار داستانی دوبووار نیز می‌توان به کتاب همه می‌میرند اشاره کرد. شخصیت اصلی این کتاب به دنبال جاودانگی است و بالاخره راهی پیدا می‌کند که بتواند برای همیشه زنده بماند؛ اما بعد از مدتی متوجه می‌شود که یک زندگی ابدی حتی از یک زندگی کوتاه هم غیرقابل‌تحمل‌تر است و در ادامه به بینش متفاوتی دست پیدا می‌کند. 

کمتر کسی می‌تواند نویسنده‌ای را تصور کند که هم به فعالیت‌های نظامی علاقه‌مند باشد و هم به نوشتن و ادبیات. آنتوان دوسنت اگزوپری (۱۹۰۰ – ۱۹۴۴) نویسنده‌ای بود با علایق گوناگون و زندگی‌ای پرماجرا. او در شهر لیون و در خانواده‌ای مرفه به دنیا آمد. اگزوپری عاشق نویسندگی بود و درعین‌حال در حرفه‌های دیگری مثل خلبانی و خبرنگاری نیز تبحر داشت. هنر اگزوپری در این بود که این علایق به‌ظاهر بی‌ربط را در آثار ادبی خود به هم مرتبط می‌کرد و هیچ‌وقت دست از صحبت از علایق خود نمی‌کشید. شازده کوچولو از ماندگارترین و مشهورترین آثار جهان به شمار می‌رود و از حادثه‌ای واقعی الهام گرفته شده که برای خود اگزوپری رخ داده بود. در این کتاب ما ماجراهای خلبانی را دنبال می‌کنیم که پس از سقوط هواپیمای خود، با پسربچه‌ای آشنا می‌شود که رفتاری عجیب‌وغریب و قلبی پاک و مهربان دارد.  

اریک امانوئل اشمیت در سال ۱۹۶۰ در شهر لیون به دنیا آمد. او در سال‌های اخیر به یکی از مهم‌ترین نویسندگان و نمایشنامه‌نویسان فرانسه تبدیل شده است و نوشته‌های او به بسیاری از زبان‌های دنیا ترجمه شده‌اند. امانوئل اشمیت، قلم لطیفی دارد و در ترسیم شخصیت‌های خود توانایی بسیار زیادی دارد. از ویژگی‌های مثبت آثار او می‌توان به شخصیت‌های زن داستان‌هایش اشاره کرد. امانوئل اشمیت آن‌ها را از پشت لنزی واقع‌گرا به ما نشان می‌دهد و از احساسات بی‌پایه‌واساس خبری نیست. او بیشتر به ویژگی‌های اخلاقی زنان می‌پردازد تا به سیمای ظاهری آن‌ها. نمونه‌ای از این شخصیت‌پردازی را می‌توانیم در کتاب یک روز قشنگ بارانی مشاهده کنیم. این کتاب شامل پنج داستان کوتاه است که قهرمان همه‌ی آن‌ها زنانی هستند که در جست‌وجوی معنای زندگی و رهایی از روزمرگی‌اند. 

آلبر کامو (۱۹۱۳ – ۱۹۶۰) نویسنده‌، فیلسوف و روزنامه‌نگاری الجزایری بود. در طی این سال‌ها، بسیاری از افراد به‌اشتباه نام کامو را مساوی با اگزیستانسیالیسم می‌دانند. این در حالی است که کامو هرگز برچسبی به خود نزد و دوست نداشت که دیگران نیز او را در قالب یک مکتب یا یک حزب تعریف کنند. به‌یقین او روشنفکر و هنرمند بود؛ ولی خودش دوست داشت که همیشه «آلبر کامو» باقی بماند نه چیزی بیشتر. کامو در آثار خود از پوچی می‌نوشت، از مرگ، از رهایی و انزوا و درعین‌حال عاشق زندگی، نور و عشق بود. او همچنین همیشه طرفدار آزادی بود و در نوشته‌های خود از اهمیت عدالت و جامعه‌ای برابر سخن گفته است. 

کامو کتاب بیگانه را نوشت نه برای اینکه ما را به پوچی تشویق کند، بلکه برای اینکه فقط می‌خواست از پوچی سخن بگوید و درباره‌اش بنویسد. ما در این کتاب با راوی‌ای همراه می‌شویم که انگار هیچ از این دنیا و قوانینش چیزی نمی‌داند. او زندگی روزمره‌ی خود را شرح می‌دهد و داستان را از روز مرگ مادرش شروع می‌کند.

گوستاو فلوبر (۱۸۲۱ – ۱۸۸۰) یکی از تأثیرگذارترین نویسندگان قرن نوزدهم بود و در شهر روآن فرانسه به دنیا آمد. او در نوشتن آثار خود بسیار حساسیت به خرج می‌داد و متن خود را بارهاوبارها بازنویسی می‌کرد. نتیجه‌ی این بازنویسی آثاری شده‌اند که از ظرافت بسیار هنرمندانه‌ای برخوردار هستند. آثار او را می‌توان به دو دسته‌ی کلی تقسیم کرد: دسته‌ی اول به واقعیت‌های زندگی می‌پردازد و واقعیت را از خیال جدا می‌کند و دسته‌ی دوم مقداری شاعرانه‌تر و بااحساس‌تر است. او خود می‌گفت که این دودستگی آثارش برمی‌گردد به دو آدمی که در وجودش قرار دارند و همیشه با یکدیگر در کلنجارند. از آثار او می‌توان به کتاب مادام بوواری اشاره کرد. در این کتاب با دختری آشنا می‌شویم که ذهنش همیشه غرق خیالات است و تشنه‌ی چشیدن عشقی است که همیشه راجع‌به آن رؤیاپردازی می‌کند. طولی نمی‌کشد که اِما بوواری با عواقب ذهن رویاپرداز خود روبه‌رو می‌شود. 

رومن رولان (۱۸۶۶ – ۱۹۴۴) در شهر کلامسی به دنیا آمد. او یکی از محبوب‌ترین نویسندگان فرانسوی به شمار می‌رود و آثارش به دلیل شاعرانه و پراحساس‌بودن در میان مردم جایگاهی ارزشمند دارند. او تنها رمان‌نویس نبود. رولان نمایشنامه و مقاله نیز می‌نوشت و به موسیقی علاقه‌ی بسیاری داشت و موسیقی‌شناس بود. ویژگی بارزی که در تمامی آثار رولان به چشم می‌خورد، صلح‌طلبی و انسان‌گرایی است. او به‌شدت مخالف جنگ بود و در طول زندگی خود مقالات ضدجنگ متعددی را به انتشار رساند. رولان حتی حاضر نشد که مدال گوته را که از سوی دولت نازی به اعطا شده بود، بپذیرد. 

یکی از مهم‌ترین و مفصل‌ترین آثار او ژان کریستف است. این اثر که در چهار جلد به انتشار رسیده است، درباره‌ی زندگی موسیقیدانی است که آرام‌آرام جهان اطراف خود را کشف می‌کند و نسبت به عشق، رنج و بی‌عدالتی دیدگاهی نو پیدا می‌کند. ما در این کتاب کشمکش‌های درونی و بیرون این موسیقیدان و ماجراهای زندگی او را دنبال می‌کنیم.

رومن گاری (۱۹۴ – ۱۹۸۰) در شهر ویلنیوس در خانواده‌ای یهودی زاده شد. برخی به گاری لقب فریبکارترین نویسنده را داده‌اند چراکه او برای خود چندین هویت جعلی ساخته بود و به نام‌های مختلفی کتاب چاپ می‌کرد. او حتی دو بار با دو نام کاملاً متفاوت برنده‌ی جایزه ادبی گنکور شد، درحالی‌که این جایزه تنها یک‌بار به هر فرد تعلق می‌گیرد. رومن گاری سبک منحصربه‌فردی در نویسندگی دارد. از ویژگی‌های آثار او می‌توان به بهره‌گیری از کمدی سیاه، داشتن نثری ساده و شخصیت‌پردازی قوی اشاره کرد. قهرمان‌های کتاب‌های گاری بیشتر اوقات افرادی هستند که هرچه تلاش می‌کنند، نمی‌توانند کاری از پیش ببرند.  

از آثار رومن گاری می‌توان به کتاب زندگی در پیش رو اشاره کرد که درباره‌ی پسری به نام مومو است. مومو تحت سرپرستی یک روسپی سابق قرار دارد و در کنار هفت کودک یتیم دیگر زندگی می‌کند. مومو از دید یک کودک و بدون پرده‌پوشی واقعیت تلخ زندگی خود و دیگران را بیان می‌کند.

لویی فردینان سلین (۱۸۹۴ – ۱۹۶۱) نویسنده و پزشکی فرانسوی بود که در شهر کوربوآ به دنیا آمد. او همانند شخصیت‌های کتاب‌هایش، عقاید و رفتارهای عجیبی داشت. درعین‌حال هم پزشک بود و مردم را درمان می‌کرد و هم در کتاب‌هایش واقعیت را به تلخ‌ترین شیوه‌ی ممکن به تصویر می‌کشید. او از حقایق تاریک زندگی بشر می‌نوشت و عقیده داشت که ذات دنیا را باید همان‌طور که هست نشان داد. او با استفاده از زبان عامیانه در کتاب‌های خود سعی داشت تا زبان فرانسه را از کهنگی نجات داد و قصد داشت تا رنگ تازه‌ای به زبان عامیانه‌ی فرانسوی ببخشد. 

در کتاب سفر به انتهای شب، سلین تصویری واقعی و ملموس از فضای جنگ ارائه می‌دهد و ناامیدی انسان معاصر را به تاریک‌ترین شکل ممکن نشان می‌دهد. شخصیت اصلی داستان، فردینان، بدون هیچ‌گونه خودسانسوری افکار خود را روایت می‌کند، از رفتن به جبهه‌ی جنگ و تصاویر وحشتناکی که به چشم دیده است می‌گوید تا خوش‌گذرانی‌هایش و ماجراهای دیگر.

کمتر پیش می‌آید کسی مارسل پروست (۱۸۷۱ – ۱۹۲۲)، نویسنده‌ای که خالق طولانی‌ترین اثر ادبی جهان است را نشناسد. این نویسنده در پاریس و در خانواده‌ی فرهیخته متولد شد. پروست یکی از تأثیرگذارترین و بزرگ‌ترین نویسندگان در جهان به شمار می‌رود. آثار او در دسته‌ی آثار مدرنیسم قرار می‌گیرند و می‌گویند که پروست مدرن‌ترینِ مدرنیست‌ها بود. او سبک نوشتاری خاص خود را داشت که شامل جملاتی طولانی بود به‌طوری که گاهی این جملات تا چندین صفحه ادامه پیدا می‌کردند. جهان پروستی پر است از مهمانی‌های مختلف، عشق، موسیقی، ادبیات و وصف دنیایی که در اطراف ما وجود دارد. 

پروست بیشتر زندگی خود را صرف نوشتن اثر سترگ خود، یعنی کتاب هفت جلدی در جستجوی زمان ازدست‌رفته کرد. پروست با نوشتن این کتاب در تلاش بود تا معنای حقیقی زندگی را پیدا کند. شخصیت اصلی کتاب مردی است که تقریباً آشکارا خود پروست است. داستان از بیدارشدن این مرد شروع می‌شود و او سپس در ذهن خود به خاطرات و گذشته‌ها سفر می‌کند تا درک بیشتری از خود و زندگی‌اش به دست آورد.

آنا گاوالدا در سال ۱۹۷۰ در شهر بولونی – بیانکور به دنیا آمد. او تاکنون رمان‌ها و داستان‌های کوتاه متعددی منتشر کرده است و بسیاری از آنان به دلیل داشتن نثری روان و خوش‌خوان در سراسر دنیا خوانندگان بسیاری را به خود جذب کرده‌اند. کتاب‌های آنا گاوالدا سرشار از احساسات لطیف و شخصیت‌هایی ملموس هستند. شخصیت‌های داستان‌های او اغلب افرادی هستند که کشمکش‌های درونی بسیاری دارند و تنهایی سنگینی بر دوش خود حمل می‌کنند. 

برای آشنایی بهتر با سبک نوشتار آنا گاوالدا می‌توانید کتاب کاش کسی جایی منتظرم باشد را بخوانید. این کتاب مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه است و گاوالدا در هر یک از این داستان‌ها، به روایت جزئیات زندگی افراد مختلفی می‌پردازد.

گی دو موپاسان (۱۸۵۰ – ۱۸۹۳) نویسنده‌ی شهیر رمان و داستان‌های کوتاه، در شاتو میرومنیل متولد شد. او باوجوداینکه از نویسندگان بزرگ مکتب رئالیسم و ناتورالیسم تأثیر می‌پذیرفت، در نوشتن آثار خود رویکردی مستقل داشت و موفق شد تا شکل جدیدی از داستان‌نویسی را به وجود آورد. موپاسان در روایت داستان‌های خود زبانی نرم و شیرین دارد و درعین‌حال واقعیات تلخ زندگی را همان‌طور که هستند با تمام زشتی‌هایشان بیان می‌کند. داستان‌های کوتاه موپاسان بیشتر از رمان‌های او مشهور هستند. از جمله این داستان‌های کوتاه می‌توان به تپلی اشاره کرد. این داستان در زمان جنگ بین فرانسه و آلمان رخ می‌دهد. آلمانی‌ها به خانه‌های مردم تجاوز می‌کنند و دستشان به هر چیزی که برسد برای خود برمی‌دارند. در این میان گروهی از افراد قصد دارند شهر را ترک و خانه‌ی خود را در اختیار دشمن رها کنند. داستان اصلی نیز حول محور یکی از اعضای این گروه می‌گردد که زنی بدکاره است و به نام «تپلی» شهرت دارد.