از سال ۲۰۱۲، تقریباً هر سال، به اکثر مردم جهان یادآوری شده است که بعضی ملتها بهطرز قابلتوجهی از آنها شادترند. نامِ این اعلانِ سالانۀ امیدبخشْ گزارش رضایت جهانی است. وقتی شبکۀ راهحلهای توسعۀ پایدار سازمان ملل گزارشها را منتشر میکند، هیچکس نمیپرسد کدام کشور در صدر این رتبهبندی قرار گرفته است. بلکه میپرسند امسال کدام کشور اروپای شمالی در صدر قرار گرفته است. فنلاند چهار سال است که پشت سر هم شادترین کشور جهان است و بقیۀ سالها (جز سال ۲۰۱۵ که سوئیس صدرنشین بود) دانمارک و نروژ شادترین کشورها بودهاند.
آتلانتیک — از سال ۲۰۱۲، تقریباً هر سال، به اکثر مردم جهان یادآوری شده است که بعضی ملتها بهطرز قابلتوجهی از آنها شادترند. نامِ این اعلانِ سالانۀ امیدبخشْ گزارش رضایت جهانی [۱] است. وقتی شبکۀ راهحلهای توسعۀ پایدار سازمان ملل گزارشها را منتشر میکند، هیچکس نمیپرسد کدام کشور در صدر این رتبهبندی قرار گرفته است. بلکه میپرسند امسال کدام کشور اروپای شمالی در صدر قرار گرفته است. فنلاند چهار سال است که پشت سر هم شادترین کشور جهان است و بقیۀ سالها (جز سال ۲۰۱۵ که سوئیس صدرنشین بود) دانمارک و نروژ شادترین کشورها بودهاند.
برای آمریکاییها این رتبهبندیها بهحق ناامیدکننده است، چون تاکنون نتوانستهاند جزء دَه کشور شاد جهان قرار بگیرند. آمریکاییها صرفاً در طبقۀ متوسط به بالای شادی هستند. بد نیست، ولی برای کشوری با اینهمه ثروت و خودبینی رضایتبخش نیست.
الان، در دوران رواج خودبهینهسازی، رتبهبندیِ شادی بهصورتی ضمنی باعث بروز اضطراب در آمریکاییها شده است: جایی کسانی دارند کارهایی میکنند که باعث شده شادتر از ما باشند، مثل وقتی که شوروی ماهوارۀ اسپوتنیک را در سال ۱۹۵۷ به …
