اعتیاد پنهان: آیا وقت آن رسیده که کافئین را ترک کنیم؟

گاردین — بعد از عمری قهوه‌خوردنِ اول صبح و چای سبز وسط روز و گهگاه کاپوچینویی بعد از ناهار، کافئین را به روش بوقلمون سرد کنار گذاشتم. خیلی مایل به این کار نبودم، ولی کم‏کم به این نتیجۀ تلخ رسیدم که موضوع کتابم چنین می‏طلبد. با خیلی از کارشناسان که مصاحبه می‏کردم می‏گفتند تا وقتی کافئین را کامل کنار نگذاری و بعد، احتمالاً، دوباره استفاده نکنی نمی‏توانی قدرت پنهان اما فراگیر آن را، به‌درستی، در زندگی‏ات بفهمی. رولند گریفیتس به من می‏گفت خودش تا وقتی از مصرف کافئین دست برنداشت و چند آزمایش روی خودش انجام نداد رابطه‏ اش با کافئین را نفهمید و مؤکداً توصیه کرد من هم همین کار را بکنم. او یکی از پژوهشگران پیشگام در زمینۀ داروهای روان‏گردان و مسبب اصلی ورود مدخل «ترک کافئین» به نسخۀ پنجم راهنمای تشخیصی و آماری اختلال‏های روانی (دی‏اس‏ام-۵) است. این راهنما مرجع مهم تشخیص بیماری‏های روانی است.

مصرف کافئین، کمابیش، در بیشتر ما به شرط هشیاری بدل شده است. حدود ۹۰ درصد مردم مرتب کافئین استفاده می‏کنند و، به همین خاطر، پرمصرف‏ترین داروی روان‌انگیز [۱] در جهان و تنها مخدری است که (معمولا در قالب نوشیدنی‏ های گازدار) به فرزندانمان می‏دهیم. اما کمتر کسی اصلا کافئین را مخدر به حساب می‏ آورد تا چه رسد به اینکه مصرف روزانۀ آن را اعتیاد بداند. مصرف کافئین آن‌قدر رواج پیدا کرده که کسی توجه نمی‏کند هشیاری با مصرف کافئین نه حالت طبیعی انسان …