جمعیت رودی خروشان است یا باتلاقی مرگ‌بار؟

گاردین— نیویورک که بودم، وقتی خیلی احساس تنهایی و دلتنگی می‏کردم، کاری که بیشتر مایۀ تسلی خاطرم می‏شد این بود که خیابان برادوی یا حاشیۀ رودخانۀ ایست را تنها، ولی همراه هزاران غریبۀ دیگر، قدم بزنم. غصه ‏هایم میان جمعیت انبوه مردم گم می‏شد و احساس می‏کردم بار سنگین اندوه را از شانه‏ام پایین گذاشته‏ ام. جزئی از کل و، به قول والت ویتمن، قطره‏ای در «دل اقیانوس خروشان، درون جمعیت انبوه» بودم و دیگر خبری از آن تنهایی نبود.

تا سال پیش، ویژگی اصلی این شهر همین جمعیت انبوه مردم بود. شب و روز دور هم جمع می‏شدند، باعجله از خیابان‏ها می‏گذشتند، پارک‏ها را بی‌هدف گز می‏کردند، و در اعتراض‏ها و کنسرت‏ها و مسابقات فوتبال، مثل زنبورهای دور کندو، از سر و کول هم بالا می‏رفتند. تا قبل از کرونا، هر فیلمی که می‌خواست حال و هوای ترس ایجاد کند کافی بود یکی از شهرهای بزرگ جهان را خالی از سکنه نشان دهد تا فوراً عمق فاجعه نشان داده شود. از فیلم «من افسانه هستم» [۱] در نظر بگیرید تا فیلم «۲۸ روز بعد» [۲]، در همۀ موارد، عنصر اصلیِ فاجعه همین شهر خالی از سکنه است.

در این فیلم‏ها وقتی می‏بینیم هیچ آدمی در صحنه نیست، ناراحت می‏شویم ولی همیشه هم این‏طور نبوده که از …