
آنچه «ماسک صورت» عیان میکند بیش از آنی است که پنهان میسازد. در چهار ماه گذشته، جنجال بزرگی بر سر ماسک راه افتاده است: کشورها در آسمان و دریا ماسکهای همدیگر را میدزدند؛ کارتلهای مواد مخدر ماسک قاچاق میکنند؛ برندهایی مثل گوچی از آن پول درمیآورند؛ و کادر درمانی، در بعضی کشورها، هنوز کمبود ماسک دارند. حالا که نه خبری از داروست و نه واکسن، گویا ماسک تنها سپر ما در برابر بیماری است. اما تقلای جهانی برای این کالای حیاتی چه واقعیتهایی را دربارۀ سیاستورزی بینالمللی آشکار میکند؟
گاردین — اوویدیو اولیا، ظرف چهار ماه، از یک آدم بخش خدمات مالی تبدیل شد به یک غول ماسک. او اگر هم از این قضیه غافلگیر شده باشد، نشانهای بروز نمیدهد. تحول او معصومانه آغاز شد. اواخر ژانویه که ویروس کرونا از ووهان به بیرون درز کرد، اولیا تصمیم گرفت برای کارمندانش ماسک بخرد. او در هنگکنگ زندگی میکند و رئیس یک شرکت فناوری پرداخت است. کارمندانش هم زیاد نیستند، حدود بیست نفرند، اما یافتن حتی چند صد ماسک هم دشوار از آب درآمد. یک علت مشکل آن بود که پارسال که معترضان هنگکنگی از ماسک برای پنهانکردن هویتشان استفاده کردند، حکومت چین ارسال این قلم کالا به آن منطقه را محدود کرد. پیش از عالمگیرشدن بیماری، نیمی از ماسکهای جهان در چین تولید میشد؛ اکنون که تولید در آنجا شتاب گرفته، این رقم شاید به ۸۵ درصد هم رسیده باشد. اگر چین برایتان ماسک نفرستد، بعید نیست که کلاً هیچ ماسکی به دستتان نرسد. داروخانههای محلی به اولیا گفتند که ماسک نداریم، ولی اگر پیدا کردی از تو میخریم.
اولیا دستبهکار شد. او در مقالهای در یک مجله خواند که متخصصان همهگیرشناسی نظر مساعدی نسبت به ماسکهای تنفسی اِن۹۵ دارند که ۹۵ درصد از …