نیویورک تایمز — تصمیمات سال نو یک مشت آرزوی پیشپاافتادۀ صدمنیهغاز هستند. من اینطوری هستم، اما امیدوارم آنطوری شوم. قبلاً این را میخواستم، اما حالا آن را میخواهم.
پیشفرض چنین تصمیماتی این است که چیزی باید درست شود یا بهتر شود. آدم با خودش عهد میبندد که امسالش بهتر از پارسالش شود.
بخشی از ماهیت تصمیمات، بهویژه برای ما ساکنان مدار شصت درجۀ شمالی، نه فقط به سال جدید پیش رو، بلکه به عمری که بر ما گذشت یا بد گذشت نیز برمیگردد.
ما به سالهایی که تاکنون زیستهایم، به تمام آن عهدها که با خود بستیم و شکستیم میاندیشیم. دوباره لحظۀ تحویل سالی دگر میآید و میرود. و هر بار با صدای شلیک توپ سالتحویل قلبمان میریزد. وقت ما دارد تمام میشود، همان چیزی که طلا میدانیمش.
لوئیس مامفورد، مورخ و فیلسوف، معتقد بود که اصلیترین موتور محرکۀ عصر …
