نیواستیتسمن — به قرن گذشته که نگاه میکنیم، نظرمان دربارۀ انسانهایی که پیش از ما زیستهاند و دنیایی که برای ما باقی گذاشتهاند چیست؟ هر روزِ عمرمان را شاهد جنگ و نسلکشی هستیم ـ تازه اگر مشکلاتی را که قبلاً به وجود آوردهاند و امروز با آنها روبهرو هستیم ندیده بگیریم. ولی پیشرفتهای غرورآفرین هم هستند، مثل مبارزۀ مداوم برای گسترش حقوق و آزادیهای مردم. ویلیام مکاسکیل، فیلسوف اسکاتلندی ۳۵ساله و نویسندۀ کتاب آنچه به آیندگان بدهکاریم که در سال ۲۰۲۲ منتشر شد، میگوید مرحلۀ بعدیِ جنبشِ حقوق مدنیْ پاسداشتِ حقوق «آیندگان» است ـ البته نهفقط مردم قرن بعد، بلکه همۀ کسانی که میلیونها سال بعد در این جهان خواهند زیست.
مکاسکیل چهرۀ شناختهشدۀ «بلندمدتگرایی»[۱] است. او معتقد است «تأثیر مثبت بر آیندۀ بلندمدت یکی از اساسیترین اولویتهای اخلاقیِ زمانۀ ماست» و «بلندمدتگرایی» مستلزم آن است که بپذیریم کسانی که هنوز به دنیا نیامدهاند «ارزششان، بهلحاظ اخلاقی، اصلاً از مردم نسل فعلی کمتر نیست». این مطلب به نظر منطقی است. امروزه افراد در سیاست، کسبوکار و اقتصاد به پیامدهای بلندمدت اقدامات فعلیشان اهمیت نمیدهند و بهجای آن برای انتخابات چند سال بعد یا گزارشهای درآمدی سهماهه مهیا میشوند. اگر بخواهیم با چالشهای جمعی، از فقر جهانی گرفته تا گرمایش اقلیمی، مقابله کنیم باید در مقیاس زمانیِ بلندتری فکر کنیم.
بااینهمه، بلندمدتگرایی و تفکر بلندمدت یکی نیستند. برخلاف اطمینانخاطری که مکاسکیل به ما میدهد، ارزشهایی که او از آنها طرفداری میکند میتوانند هم برای مردم امروز و هم برای کسانی که بعد از ما میآیند عواقب ناگواری داشته باشند. تعجب ندارد که برخی از قدرتمندترین افراد دنیا به طرح …
