«آیین دوستیابی و چگونگی نفوذ در دیگران» نوشته دیل کارنگی(۱۹۵۵-۱۸۸۸)، نویسنده و سخنران خودانگیزشی است.

درباره کتاب آیین دوستیابی

کتاب آیین دوست‌یابی در شما حس انسان‌دو ستی بوجود آورده و نه تنها شما را تشویق به خوش‌رفتاری با دیگران می‌کند، بلکه به شما یاد می‌دهد که چگونه در برابر دیگران بُردباری کنید.

دِیل کارنِگی کتاب را با این امید نوشت که باعث شود جوامع خوشحال و موفق شوند. او دانش و فهمِ خود را به شکل این کتاب درآورد و این کتاب هدیه‌ای به تمام بشریت است. این کتاب با توجه به آموزه‌هایش یک شاهکار است و به شما درس‌هایی آموخت که ممکن است حتی والدین شما در آموزش آن‌ها کوتاهی کرده باشند.

این کتابِ پرفروش به شما می‌آموزد که وقتی دیگران در حرکت به سوی مراتب بالا با چالش روبرو هستند، خود را در جمع برجسته کنید. شما می‌توانید با به دست آوردن رای و نظر اطرافیان خود، چه دوستان و چه کسانی که از شما بالاتر هستند، راه خود را بسوی برتری باز کنید . این کتاب، کلید شما برای دستیابی به ظرفیت‌های درونی خود است، درحالی که بدون داشتنش ممکن بود سالها طول بکشد تا به این نکته‌ها پی ‌ببرید.

اگر می‌خواهید بر دیگران تاثیر بگذارید، در برخورد با آن‌ها، از خود گذشته باشید. دیگران بسیار خوشحال می‌شوند وقتی می‌بینند کسی غیر از خودشان به آن‌ها اهمیت می‌دهد و آن‌ها را دوست می‌دارد.

سعی کنید انسانی از خود گذشته باشید و در مورد آنچه دیگران می‌خواهند صحبت کنید. برای تاثیرگذاری برروی دیگران، لازم است به دیگران اجازه دهید با شما صحبت کنند و با شما راحت باشند و بعد می‌توانید به آن‌ها بیاموزید چطور آنچه را که می‌خواهند به دست آورند.

در بخشی از مقدمه کتاب می‌خوانیم:

تقریبا تمام این موارد و خواسته‌ها معمولاً ارضا می‌شوند ــ همه به جز یکی.‌اما یک آرزو وجود دارد ــ آرزویی تقریبا به عمق و اهمیت نیاز به غذا یا خواب ــ که به ندرت ارضا می‌شود. این همان چیزی است که فروید آن را «تمایل به بزرگ بودن» و دیویی آن را «آرزوی مهم بودن» می‌نامند.

لینکلن نامه‌ای را چنین آغاز کرد: «همگان تمجید را دوست دارند.» ویلیام جیمز گفت: «عمیق‌ترین اصل در طبیعت بشر، عطش بی‌پایان او به تقدیر شدن است» او از کلمه خواسته، تمایل، آرزو و یا مانند آن استفاده نکرد. او گفت "عطش بی‌پایان" برای تقدیر شدن و مقبول واقع شدن.

در اینجا با یک عطش سیری ناپذیر انسان روبه‌رو هستیم و معدود افرادی که بتوانند صادقانه این عطش قلبی را سیراب کنند، دیگران را در کف خود خواهند داشت و «حتی مرده‌شور هم از مردن او افسوس خواهد خورد».

آرزوی مهم بودن و یا احساس اهمیت کردن یکی از تفاوت‌های بارز انسان و حیوانات است. این عطش مهم بودن بود که باعث شد یک پادوی بی‌سواد فقیر خواروبارفروشی به مطالعه برخی کتاب‌های حقوقی که در کف یک بُشکه کهنه پیدا کرده و به مبلغ ۵۰ سنت خریده بود بپردازد. شاید شما هم نام این پادوی خواروبارفروشی را شنیده باشید. اسمش آبراهام لینکلن است.

این عطش احساس مهم بودن بود که باعث شد دیکنز رمان‌های جاودانی خود را بنویسد. این عطش، انگیزه سِر کریستوفر رِن در طراحی سمفونی‌هایش بود و همین عطش راکفلر را واداشت میلیون‌ها دلاری را انباشته کند که هرگز نتوانست خرج کند و همین عطش بود که ثروتمندترین خانواده شهرتان را واداشت خانه‌ای بسازد که خیلی خیلی بیش از حد نیازش می‌باشد.

همین عطش است که شما را وامی‌دارد جدیدترین مُد لباس‌ها را بپوشید، آخرین مدل اتومبیل را برانید و درباره هوش و نبوغ کودکانتان سخن‌سرایی کنید.