«فروزان‌تر ازفروزان» عاشقانه‌ای از فروزان شهرکی(-۱۳۵۵) است.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

هیچ چیز تغییر نکرده است

و این فقط جدول خیابان است که سال‌ها و سال‌هاست

که در یک مسیر می‌رود و همواره،

نگران همهٔ رهگذران راه است ...

یک روز می‌آیی که دیگر من تمام شده‌ام، یک روز می‌آیی که دیگر من تکرار نمی‌شوم، یک روز که دیرتر از هر موقع دیگری است و لبخندهایم برایت خشکیده و بی‌معناست...

یک روز که آن روز هم روز خداست و روز توست... با توام... بیا... برای تو هم در این دل خراب من جایی هست. من به دلشکستگی عادت دارم، من با دلشکستگی بزرگ شده‌ام و یاد گرفته‌ام دلم را به اندازهٔ همهٔ ناکامی‌های تو بزرگ کنم، به اندازهٔ همهٔ شکستنی‌های اطرافم بزرگ کنم و به اندازهٔ همهٔ تلخی‌ها، شاد کنم...

وقتی که تو کوچک بودی و در کنار پدر و مادرت به این فکر می‌کردی که برای عروسکت کدام دامن گل‌گلی را بدوزی و کدام گل‌سر زیبا را برای عروسکت ببندی، من همهٔ عروسک‌هایم را در کمد خاطراتم خوابانده بودم و فکر می‌کردم چکار کنم که زودتر بزرگ شوم و راه و رسم زندگی چیست و خم و چم روزگار از کجاست؟!

وقتی بزرگ شدیم، آن‌وقت که تو بی‌خیال و سرخوش جلوی خانه‌تان لی‌لی بازی می‌کردی و بالا و پایین می‌پریدی، من مجبور بودم در ذهنم همهٔ خانه‌های خالی جا افتاده را پیدا کنم و معنای معمای زندگی را زودتر بفهمم.

اینک اگر چه در کنار هم، هم‌سن و سال می‌نماییم، اما بد نیست بدانی که من از خیلی از خیال‌هایی که هنوز برای تو خالیست عبور کرده‌ام و خیلی از گذرهایی که هنوز اسمش را هم نشنیده‌ای، فتح کرده‌ام... دانسته‌ام که باید بزرگ بود و بزرگ ماند، زیر سایهٔ چتر بزرگ خدا.