نظرات کاربران درباره کتاب سوکورو تازاکی بی رنگ و سال های زیارتش

تم روانشناسی داره. شاید طرد شدگی رو خیلی از ما تجربه کرده باشیم. احساسات سوکورو رو درک کردم. همذات پنداری کردم با اری. تو این کتاب یاد میگیریم مسئول اشتباهات دیگران ما نیستیم و قرار نیست ما منجی باز کردن گره هایی باشیم ک اونا با دست خودشون تو زندگی شون زدن.

ترجمه کتاب روون هست نقاطی که سانسور صورت گرفته رو مشخص کردن داستان جالبی داشت با پایان تقریبا باز

داستان این کتاب درباره یک پسری است که در یک جمع دوستانه بسیار صمیمی حضور دارد. اما پس از اتفاقاتی از جمع رانده می‌شود و این موضوع تاثیر شگرفی در زندگی او می‌گذارد. برای من بسیار رمان جالبی بود زیرا موضوع داستانی چیزی بود که ممکن است همه‌ی انسان‌ها با او درگیر باشند و اینکه همه‌ی جوانبی که ممکن است بخاطر این موضوع رخ دهد را پوشش داده بود.

خیلی خوشحالم که در طاقچه بینهایت عضو شدم، به عقلم نمیرسید زودتر عضو بشم :)) این کتاب را از پادکست مصاحبه با یلدا شنیدم و حس کردم چقدر من نیز بی رنگم و چقدر طرد شدم و حس کردم داستان خودم هست، معمولا فکر میکنم نمیتونم داستان بنویسم چون زندگی خودم بیرنگه برای همین ترقیب شدم کتاب را بخونم، اما موراکامی همیشه از پشت به من خنجر میزنه :)) دوست دارم کتابهاش را اما نه خیلی زیاد ، نمیدونم چگونه دقیقتر بگم ، طاقچه ی عزیز لطفا از ایشی گورو هم در طاقچه بینهایت قرار بدهید بخصوص تسلی ناپذیر. دوستدارت کاربر بیست و شش نود و دو صد و دو

حدود شش ماه پیش خوندمش الان که اتفاقی چشمم بهش خورد، دوباره دلتنگ فضای داستان شدم. داستان بسیار زیبا و شاعرانه‌ای داره و فکر می‌کنم کمتر کسی پیدا می‌شه که عمیقاً باهاش همذات پنداری نکنه. احساسات سوکوروتازاکی کاملا ملموس بودن. هر چند خط داستانی ساده‌ای داره، اما بی‌نهایت ازش لذت بردم. از پنج بهش سه و نیم می‌دم.

هاروکی موراکامی را نویسنده ای می بینم که در کتابهایش با شخصیت های درونگرایش که به خوبی درونشان را برای مخاطب بیرون می ریزد،دنیایی را شکل می دهد که در آن مخاطب می تواند راهنمای خوبی برای بسیاری از دغدغه های درونی خود پیدا کند و او را به تفکر بیشتر راجع آنها وا می دارد.به قلمی داستانپردازانه با پس زمینه روانشناسانه این کار را به استادی انجام می دهد و افقی که در انتهای داستانهایش پیش روی مخاطب قرار می دهد کاملا باز و پر از رنگ است.رنگ به معنای شادی و رهایی...

امثال سوکورو تازاکی آدمهایی‌ اند که اغلب تمرکز نور و دوربین و قلم به سمت آنها نیست و کسی نمی‌داند در دنیایشان چه می‌گذرد اما از آن طرف امثال شیرو(شخصیتی از داستان) همیشه نور و دوربین و قلم و افکار را در گیر خود می‌کنند و امکانات متمرکز بر آنها است ولی موراکامی اینبار تمرکز کرده بر دنیای بی رنگ سوکورو تازاکی و این جذاب ترین چیزی است که می‌توان در یک رمان یافت. شرح دنیای درون و پیرامون سوکورو تازاکی خیلی خواندنی تر از شیرو است ، بخاطر همین است که این کتاب را باید خواند.

مثل دیگر نوشته های موراکامی داستانش جذاب بود و کشش داشت‌. این قسمتش برام جالب بود که شاید اونجوری که ما خودمون و میبینیم بقیه نمی بینن شاید خیلی وقتا خودمونو بی رنگ و بی اثر دیدیم در حالیکه اونطور نبوده... و اینکه کاش با هم حرف بزنیم حرف زدن خیلی چیزا رو حل میکنه خیلی‌...

کتابش رو دوست داشتم با این که خیلی چیزها برام مبهم موند ولی تا مدت ها حس خوبی از توصیف های قشنگ کتاب همراهم بود، انگاری تمام مدت خوندن کتاب منم همراهشون بودم انقدر که خوب توصیف کرد

خوبه

داستانی بسیاااار زیبا و خواندی بود

۲/۵ کتاب شروع معما گونه خوبی داشت ولی نویسنده خیلی مطالب اضافه ای بهش چسبونده بود و تکلیف یه سری چیزا هم مشخص نشد! من اولین کتابی بود که از این نویسنده میخوندم و با توجه به معروفیت کتاب کافکا در کرانه و بحث هایی که نویسنده پیش کشیده بود انتظار یه نتیجه گیری فسلفی/روانشناختی خیلی بیشتری از کتاب داشتم ولی هیچ چیزی دستگیرم نشد در کل از اون کتابایی نیست که بخوام به کسی پیشنهادش کنم

🌙 من تا الان فقط داستان های کوتاه از موراکامی رو خونده بودم، «اول شخص مفرد» ، «نفر هفتم» که هردو کتاب مجموعه داستانهای کوتاه هستن. و این رمان از موراکامی... :) خیلی قشنگ بود ! می تونستم غم و تنهایی سوکورو رو توی تمام صفحات حس کنم. سوکورو تازاکی بی رنگ بیچاره :) واقعاً می تونستم باهاش همزادپنداری کنم. یاد دوستی های نابود شده ام افتادم... خیلی با احساس و ظریف می‌نویسه این بشر ! از سوکورو می تونید قوی بودن و ادامه دادن رو یاد بگیرید. از سارا حمایتگر بودن رو.. از اری (کورو) دوست‌داشتن رو.. من کاملاً وارد دنیای داستان شدم و عمداً خوندنش رو سه یا چهار روز طول دادم.. تا بتونم توی این دنیای بی‌رنگ سوکورو تازاکی بمونم. نوشته های موراکامی ، خوانندگان خاص می‌خواد :) باید حوصله کنید واقعاً! باید یاد بگیرید با پایان های باز و تو‌کف‌موندن کنار بیاید. برای همین توصیه ای ندارم.. خودتون می دونید و خودتون. من که خوشم اومد. بله.. همین. 🌿

کتاب بسیار خوشخوان و جذاب است. مرگ آگاهی و ارزش زندگی تنهایی انسان معاصر و موسیقی و خود شناسی از نکات مهمی است که کتاب به آن می پردازد.

متن روونی داشت و زود پیش میرفت شخصیت های داستان خیلی قشنگ توصیف شده بودند و باهاشون همزادپنداری میکردم تغییر توی زندگی رو به قشنگی توصیف کرده بود ولی ته داستان باز بود و پرونده خیلی چیزا حل نشد,اگر مثل من دوست دارید ته داستان تکلیف همه چیز مشخص بشه و یهو وسط آسمون و زمین رها نشید ممکنه اخر داستان از این که تموم شد شکه بشید من اولین کتابی که از این نویسنده خوندم و مثل این که طبق نظرات سبک ایشونه ولی خب نمیشه از محتوای قشنگی که طول داستان هم داشت گذشت

سبکش تا حدی شبیه چوب نروژیه اما پخته‌تر و عمیق‌تر. داستان ایده‌ی ساده‌ای داره که در نگاه اول شاید بی‌اهمیت برسه، اما هر چی می‌گذره پیچیده‌تر می‌شه. داستان بین رئالیسم و سوررئالیسم در نوسانه و در نهایت شبیه رئالیسم جادویی به نظر می‌آد، هر چند رئالیسم بودنش پررنگ‌تره. و چیزی که بیشتر از همه خواننده رو با خودش همراه می‌کنه، نگارش خاص موراکامیه. جملات و تشبیهات جالبش و خرده‌روایت‌های غیرمنتظره. فضاسازی خیلی خوبی داشت. شخصیت‌پردازیش تا حدی به بقیه‌ی داستان‌های موراکامی شباهت داشت، به خصوص شخصیت اصلی‌. هرچند پایانش چندان برای من رضایت‌بخش نبود، اما خوندنش در کل حس خوبی داشت.

داستان های موراکامی به طرز عجیبی منحصر به فرده چون همه تضادها رو باهم داره .هم سخته هم آسون .از تمام عناصر خیال بهره داره ولی موسیقی و رویا توشون پررنگ تره . اولین کتابی که ازش خواندم خیلی جذبم کرد ولی با خودم گفتم سخت بود دیگه ازین نویسنده نمی‌خونم ولی بعد چند ماه دوباره دلم خواست نثر منحصر به فرد نویسنده رو دوباره بخونم . و این چرخه کماکان ادامه داره.

کتاب خیلی آروم ایی بود حقایق زندگی تلخ اما گیرا به تحریر در آورده بود در کل عمیقا دوستش دارم و پیشنهاد میکنم

این کتاب رو به کسانی پیشنهاد می‌کنم که درد تمام شدن یکطرفه‌ی یک یا چند رابطه رو به دوش می‌کشند. می‌تونید باهاش اشک بریزید و با شخصیت‌ها همذات‌پنداری کنید. شخصیت پردازی ها و روایت و توصیف جزئیات عالی بود. داستان کشش و جذابیت لازم برای اینکه تا کلمه‌ی آخر نگهتون داره رو داره. ترجمه روون و بی نقص بود.

کتاب رو خیلی دوست داشتم.توضیحات کافی توسط سایر دوستان داده شده است.