نظرات کاربران درباره کتاب سوکورو تازاکی بی رنگ و سال های زیارتش

داستان عمیق و جالبی داشت. اگر مطالعات روانشناسی داشته باشید خیلی جذاب ترم هست. چیزهایی که در کتاب های روانشناسی گفته میشه با یک شخصیت پردازی خیلی خوب تبدیل به یک داستان شده. یاد یک سری از کتاب های ایرانی افتادم که میخوان یک مفهومی رو تبدیل به داستان کنند، انقدر رو و نچسبه که با چهار تا قاشق سس هم نمیشه خوردش /: این کتاب برعکس داستان و شخصیت پردازی خیلی خوبی داره و ادم رو جذب میکنه. یک جاهایی از داستان گنگ بود که متوجه نشدم از سانسوره یا ضعف داستانه‌.

از خوندن این کتاب لذت بردم ،از اون کتابهایی بود که نمیشد زمین گذاشت.

این کتاب داستان سوکورو تازاکیه. کسی که رها شده، عمیقا تنهاست و زخمِ محروم‌شدنش از تنها کسانی که باهاشون احساس یکی‌بودن داشته، در جای‌جای روح و احساساتش دیده می‌شه. سوکورویی که برای کنار اومدن با این فقدان به خواب‌هاش پناه برده و اون خواب‌ها هم جز عذاب چیزی براش ندارن. سوکورویی که خودش رو نمی‌شناسه و احساس می‌کنه بی‌رنگ‌ترین آدم روی زمینه... طوری که من با این آدم هم‌ذات‌پنداری کردم واقعا شگفت‌انگیزه! حتما حتما بخونیدش و موقع خوندن ذهنتون رو درگیر پایان داستان نکنید. فقط از مسیری که سوکورو طی می‌کنه و پیوندش با موسیقی لذت ببرید و دردش رو با تمام وجود احساس کنید. ترجمه هم عالی و بی‌نقصه. قسمت‌های حذف‌شده علامت‌گذاری شده و البته طوری ترجمه شده که بفهمید چه اتفاقاتی افتاده. کاملا روان و به متن _انگلیسی_ وفاداره. (38)

سوکورو به دلیلی نامعلوم از جمع دوستانه پنج نفره شان کنار گذاشته می شود و... داستان خیلی واقعی بیان شده من دوست داشتم.

کلا داستان جالبی داشت بد نبود ولی آخرش خیلی کش دار بود و نامعلوم

من حس کتابو خیلی دو س داشتم .تجسمات ذهنی رو خیلی زیبا بیان کرده بود.کلا جذاب بود

دوسش داشتم ولی از این پایان ها متنفرم

این کتاب از یک جمع دوستانه ی ۵نفره صحبت میکنه که ناگهان از بین میره و...کتاب راز آلود و چالش برانگیزی بود.با این کتاب به فکر فرو رفتم و سوال های زیادی تو ذهنم نقش بست.در کل کتاب خیلی خوبی بود.

کتاب خیلی عالی ،متن روان و ترجمه خوبی داره دوستش داشتم

واقعا جدا از متن رمان و اینکه درباره چی حرف میزنه به نظرم این کتاب برای چند روز پرواز خیلی خوبه به ژاپن و نظم ژاپنی ،می بینی و لذت می بری از مردم با فرهنگی که هر فرد رو با نظرات و عقاید خودش با ارزش می بینن عجول انتقام گیر نیستن و کاملا ی بیمار روحی رو درک می کنن .

به نظر من این کتاب عااالی بود کتابای موراکامی یه جوری که در پایان همیشه یه چیزایی مبهم و راز باقی میمونه ، این کتاب مور علاقه کنه و پیشنهاد میکنم حتما بخونید گرچه ترجمه نسبتا خوبی داره و بسیاری بخش ها رو سانسور کرده

داستان حول و حوش ۵تا رفیق میچرخه، که مثل پنج تا انگشت دست ن. همونطور که پنج انگشت شبیه هم نیست، این پنج تا دوست هم متفاوتن باهم.[بنظرم یکی از قشنگیاش اونجاست که نویسنده میاد یجورایی بین این عدد "پنج" که در واقع پنج تا رفیقن و یه ماجرایی آخرای داستان ارتباط برقرار میکنه به این شکل که از "پلی داکتیلی" یا همون انگشت اضافی صحبت میکنه و اینکه لابد این عدد "پنج" عدد خاصیه و شش تا انگشت با اینکه بنظر میرسه کارای بیشتری رو میتونن هندل کنن اما در واقعیت اذیت کنندست. لُپ کلام: یعنی پنج تا دوست رو یطورایی تشبیه کرده به پنج تا انگشت یک دست. این در حالیه که سوکورو خودش رو در جمع پنج نفره ی دوستاش یه طور اضافی ای می دیده(دو دختر و سه پسر).] راوی داستان( سوکورو تازاکی، که خیلی باهاش هم ذات پنداری کردم در طول داستان) خودش رو متفاوت تر و یا بعبارت بهتر پایین تر از بقیه ی دوستاش میبینه و استارت این ماجرا هم از اون جایی زده میشه که در فامیلیِ چهارتاشون(غیر از سوکورو مسلماً) یه "رنگ" به کار رفته، توجه کنین به این صورت: کاج قرمز، دریای آبی، ریشه‌ی سفید و مزرعه‌ی سیاه در حالیکه فامیلی سوکورو بی رنگه. یا مثلاً یه جای دیگه از کتاب وقتی از ویژگی های شخصیتی این پنج نفر میگه و میرسه به سوکورو، اینطور میگه:"...اما وقتی پای شخص سوکورو وسط می‌آمد، حتی یک خصوصیت نداشت که ارزش حرف زدن درباره‌اش یا پُز دادنش به دیگران را داشته باشد. دست‌کم خودش، خودش را این‌جوری می‌دید. همه‌چیزش میان‌مایه، بی‌بو و بی‌خاصیت و بی‌رنگ بود."

سلام وقت بخیر من هر وقت یکی از کتاب‌های این نویسنده رو میخونم اینقدر مجذوب داستان میشم که نگو و نپرس

کتاب جذابی بود و بشدت بصری. بخش هایی که سانسور شده بخش های مهمی در روند داستان هستن و صرفا جاذبه جنسی نیستن. هرچند خوشحالم که مترجم اون بخش هارو با علامت [] مشخص کرده! پیشنهاد میکنم نسخه انگلیسی رو بخونید تا متوجه بشید. مورد دیگه اینکه من با خوندن نسخه انگلیسی احساس کردم این ترجمه فارسی از نسخه انگلیسی ترجمه شده.. واو به واو. و برام این سوال پیش اومد که لحن هاروکی موراکامی تا چه حدی حفظ شده و احیانا چه چیزی رو ما از دست دادیم..

از اون دسته از کتابا که یک نفس تمومش میکنین اعتراف میکنم روند اخر داستان واقعا اعصابمو خورد کرده بود متاسفانه با پایانای باز ارتباط نمیگیرم .. چون دوست دارم بدونم نویسنده با طرز فکر و شخصیت خاص خودش چه پایانی و در نظر گرفته نه من ولی در کل خود داستان متن روون و جذاب و همزاد پندارانه ای داشت برای شروع اثار موراکامی انتخاب قشنگی نبود ولی بازم درسای زیادی ازش یاد گرفتم 🌱

اگه تا به حال اثری از موراکامی نخوندید این کتاب رو بهتون پیشنهاد میکنم. با همین ترجمه خیلی اصولی و روان بود. به شخصه با سالهای زیارت سوکورو بی نهایت همزادپنداری کردم هماهنگی که از درد و زخم قلب ها بود. و این کتاب مثل اکثر کتاب های موراکامی توجه ویژه ای به موسیقی داشت بیان و توصیف زیبای موسیقی به طوری که بدون شنیدنش میتونید حسش کنید.

اولین تجربه من از موراکامی. رمانی که بعد از خوندنش به چند ساعت وقت برای حلاجی نیاز دارید. به نظرم شاهکارترین قسمت کتاب صفحات آخرش بود . اینکه انسان ها گاه از ترس اتفاقاتی که جبر زندگی یک روز به سرشون میاره خودشون زودتر دست به کار میشند( مثل شیرو) و یا مثل سوکوروی صفحات آخر کتاب از قدرتمندی فکرِ کاری که ممکنه در آینده بشه یا نه ، به یک مرز باریکی از تاریکی و روشنی ( رها کردن خود یا رها نکردن) میرسند. این کتاب قصه ترس است. ترسِ از تنهایی، ترسِ از دست دادن، ترسِ رها شدن از تنهایی، ترسِ پس زده شدن ، ترسِ تحمل کردن، ترس از خود 🌸

خیلی جذاب نبود ولی من نظرم اینه که اگه حتی یه صفحه از کتاب ارزش خوندن داشته باشه میتونه کتاب خوبی باشه ... یه حرفایی وسط داستانش داشت به نظرم ارزش یکبار رو داره

داستان کشش داره و قشنگه، آدم رو به فکر فرو می‌بره و به راحتی رها نمی‌کنه. میشه خیلی جاها با شخصیت اصلی همزاد پنداری کرد و حس و حالش انقدر خوب توصیف شده که قابل لمسه. ترجمه هم روان و خوشخوانه و جالبه که قسمت‌های سانسور‌شده مشخص شده.

داستان به نظرم خسته کننده بود، خیلی دوستش نداشتم