بریده‌هایی از کتاب هشت کتاب

و تو تنهاترین «من» بودی. و تو نزدیک‌ترین «من» بودی. و تو رساترین «من» بودی

نقش اندوه پی یک لبخند.

آدمی‌زاد طومار طولانی انتظار است

مرا راهی از تو بدر نیست.

دنگ...، دنگ...، لحظه‌ها می‌گذرد. آنچه بگذشت، نمی‌آید باز. قصه‌ای هست که هرگز دیگر نتواند شد آغاز.

کنار مشتی خاک در دوردست خودم، تنها، نشسته‌ام.

جهان، آلودۀ خواب است. فرو بسته است وحشت در به روی هر تپش، هر بانگ

به سراغ من اگر می‌آیید، نرم و آهسته بیایید، مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی من.

و من می‌رفتم، می‌رفتم تا در پایان خودم فرو افتم.

یک نفر آمد کتاب‌های مرا برد