بریده‌هایی از کتاب هشت کتاب

مرگ گاهی ریحان می‌چیند. مرگ گاهی ودکا می‌نوشد. گاه در سایه نشسته است به ما می‌نگرد. و همه می‌دانیم ریه‌های لذت، پراکسیژن مرگ است.

و همه می‌دانیم ریه‌های لذت، پراکسیژن مرگ است.

من نمازم را وقتی می‌خوانم که اذانش را باد، گفته باشد سر گلدستۀ سرو. من نمازم را، پی «تکبیرة‌الاحرام» علف می‌خوانم، پی «قد قامت» موج.

و خدایی که در این نزدیکی است‌: لای این شب‌بوها، پای آن کاج بلند. روی آگاهی آب، روی قانون گیاه.

و آری، ما غنچۀ یک خوابیم. ــ غنچۀ خواب؟ آیا می‌شکفیم؟ ــ یک روزی، بی جنبش برگ. ــ اینجا؟ ــ نی، در درۀ مرگ. ــ تاریکی، تنهایی. ــ نی، خلوت زیبایی. ــ به تماشا چه کسی می‌آید، چه کسی ما را می‌بوید؟ ــ... ــ و به بادی پرپر...؟ ــ... ــ و فرودی دیگر؟ ــ...

یک نفر دیشب مرد و هنوز، نان گندم خوب است. و هنوز، آب می‌ریزد پایین، اسب‌ها می‌نوشند.

قشنگ یعنی چه؟ ــ قشنگ یعنی تعبیر عاشقانۀ اشکال و عشق، تنها عشق ترا به‌گرمی یک سیب می‌کند مأنوس. و عشق، تنها عشق مرا به‌وسعت اندوه زندگی‌ها برد، مرا رساند به‌امکان یک پرنده شدن.

تنها، از جاده عبور: دور ماندند ز من آدم‌ها. سایه‌ای از سر دیوار گذشت، غمی افزود مرا بر غم‌ها.

پرم از راه، از پل، از رود، از موج. پرم از سایۀ برگی در آب‌: چه درونم تنهاست.

من قطاری دیدم، که سیاست می‌برد (و چه خالی می‌رفت. )

دیدم که درخت، هست. وقتی که درخت هست پیداست که باید بود، باید بود و رد روایت را تا متن سپید دنبال کرد.

زندگی خالی نیست: مهربانی هست، سیب هست، ایمان هست. آری تا شقایق هست، زندگی باید کرد

زندگانی سیبی است، گاز باید زد با                               پوست.

قایقی خواهم ساخت، خواهم انداخت به آب. دور خواهم شد از این خاک غریب

تو اگر در تپش باغ خدا را دیدی، همت کن و بگو ماهی‌ها، حوضشان بی‌آب است. » باد می‌رفت به سر وقت چنار. من به سر وقت خدا می‌رفتم.

دیر گاهی است در این تنهایی رنگ خاموشی در طرح لب است.

تنها باد سایه شدم، و صدا کردم: کو مرز پریدن‌ها، دیدن‌ها؟ کو اوج «نه من»، درۀ «او»؟ و ندا آمد: لب بسته بپو. مرغی رفت، تنها بود، پر شد جام شگفت. و ندا آمد: بر تو گواراباد، تنهایی تنها باد! دستم در کوه سحر «او» می‌چید، «او» می‌چید. و ندا آمد: و هجومی از خورشید. از صخره شدم بالا. در هر گام، دنیایی تنهاتر، زیباتر. و ندا آمد: بالاتر، بالاتر! آوازی از ره دور: جنگل‌ها می‌خوانند؟ و ندا آمد: خلوت‌ها می‌آیند. و شیاری ز هراس. و ندا آمد: یادی بود، پیدا شد، پهنه چه زیبا شد! «او» آمد، پرده ز هم‌وا باید، درها هم و ندا آمد: پرها هم.

وای، این شب چقدر تاریک است! خنده‌ای کو که به دل انگیزم؟ قطره‌ای کو که به دریا ریزم؟ صخره‌ای کو که بدان آویزم؟ مثل این است که شب نمناک است. دیگران را هم غم هست به دل، غم من، لیک، غمی غمناک است.

ای چشم تبدار سرگردان! مرا با رنج بودن تنها گذار. مگذار خواب وجودم را پرپر کنم. مگذار از بالش تاریک تنهایی سربردارم و به دامن بی‌تار و پود رؤیاها بیاویزم.

در قیر شب دیر گاهی است در این تنهایی رنگ خاموشی در طرح لب است. بانگی از دور مرا می‌خواند،